Entrará luz pola greta que deixas, Leonard?

leonard

Decidido a pasar á historia como o Ano da Apocalipse, 2016, que lembremos que empezou co despegue de David Bowie, decidiu rematarnos –non tes máis gardadas na manga, verdade? –cun golpe de man maestro. Primeiro, coa broma de Donald Trump feito presidente; e rapidamente, sen deixarnos tempo para saír un momento á superficie a coller aire, levando tamén a Leonard Cohen, apuntando xa directamente aos nosos corazóns (en realidade morreu o día 7, así que polo menos el non soubo o de Donald). Agora vén o relato persoal, porque intentar finxir que falo de forma obxectiva non ten moito sentido.

Cando hai un par de semanas viu a luz ‘You want it darker’, o último disco do canadense, moitos falaron de que era “o disco de despedida” e repetían as declaracións en notas de prensa nas que Leonard dicía que estaba xa preparado para morrer. Eu, claro, neguei que iso fose a ser así, e atopei resposta na rolda de prensa que deu para presentar o disco, na que afirmou que cando dixera que estaba preparado para morrer “estaba esaxerando”. E si, nesa rolda de prensa era moi evidente o paso do tempo, pero canta xente parece que está “a piques de morrer” durante vinte anos? Leonard Cohen, nas miñas previsións íntimas, ía chegar aos cen anos. Aínda que este mesmo mes de xullo, na carta de despedida que enviou á Marianne da canción, dicía que a seguiría “moi cedo”. “Que saibas que estou tan próximo detrás de ti que se estiras a man, penso que podes alcanzar a miña”.

Non sei cando escoitei por primeira vez a Leonard Cohen, si sei que os seus eran os discos dos meus pais que “misteriosamente” aparecían no meu cuarto cando era pequena e, cando me independicei, na miña casa. Durante uns anos tiven un blog adicado a versións de cancións chamado Torre de canciones, como homenaxe a Tower of Song de Cohen. Era dos máis versionados porque como non querer ver que se sinte ao cantar poesía?

Tivemos moita máis sorte que con David Bowie, a quen case tocamos coas puntas dos dedos. En 2004 Leonard Cohen descubriu que as súas contas bancarias estaban case baleiras por obra e graza da súa manager e “amiga” Kelly Lynch, o que o obrigou a volver a percorrer o mundo a partir de 2008, na súa primeira xira en 15 anos. Era inevitable ter sentimentos encontrados: o pobre Leonard non pode desfrutar da súa xubilación, pero grazas, grazas, malvada Lynch.

O de Castrelos foi un concerto máxico, deses nos que todo sae ben. Noite de verán cálida, xente nun silencio sepulcral que xa daquela non estabamos afeitos presenciar nos concertos, e un Leonard Cohen que deu o concerto, ese mesmo concerto que deu durante toda esa xira, tan medido e, para todos os que estabamos alí, tan único. A súa voz tan grave, os seus pequenos chistes, a forma na que se axeonllaba e quitaba o sombreiro cada vez que os seus músicos facían un solo, os chimpos cos que saía e entraba no escenario. E as cancións, claro. Ao día seguinte, a miña amiga Sabela preguntábame: “Que foi iso, Ana? Era a música das estrelas?”

Puidemos velo outra vez en Ourense, nun lugar algo menos bonito e con peor acústica, pero pouco importou. Repetir esas tres horas (si! eran concertos moi longos!), revivir esa música. Queixarse está prohibido.

Aínda non entrei a ver os medios, teño un pouco de medo. Non quero ler eses artigos feitos a correr coas “mellores cancións de Leonard Cohen” ou as “razóns polas que Leonard Cohen era un xenio”. Só quero ler e escoitar a fans desolados; afortunadamente, somos moitos. Eu teño a miña propia lista de cancións e razóns. As miñas épocas de obsesión con Famous Blue Raincoat, con Take this Waltz, con The Partisan, con Hallelujah, con Story of Isaac, con Anthem. Desta última é un dos meus versos favoritos de Leonard Cohen, o que toca repetir unha e outra vez cando veñen anos coma este 2016 no que quedamos sen Bowie, sen Prince, sen Rickman, sen Fernández Paz:

There is a crack, a crack in everything
That’s how the light comes in

[Hai unha greta, unha greta en todo
Así é como entra a luz]

Leonard Cohen era un oasis de quietude, xentileza e poesía. 2016 ten tantas gretas que imos quedar cegos de tanta luz.

Shares

Etiquetas

1 comentario

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *