O ano que as Spice Girls conquistaron o mundo, eu cumprín 12 anos. Era 1996 e bailabamos Wannabe sen saber que sería a canción que máis de 20 anos despois seguiría obrigándonos a erguernos e dar patadas ao aire. Por suposto, tiven unha Spice asignada no meu grupo de amigas (tocoume Mel B polo meu pelo indomable porque os repartos eran así de aleatorios) e escoitei o disco máis dunha e máis de dez veces. Sabía os seus nomes e os seus alcumes, sabía as cancións no meu inglés aínda en vías de desenvolvemento e tamén sabía que había algo malo en que me gustasen.
Ese mesmo ano, a invasión británica na música chegou tamén en forma de britpop e eu, xusto nese momento de cambio da pre á adolescencia, iniciei a miña viraxe cara ao esnobismo. A mensaxe que me chegaba estaba clara: as Spice Girls eran cousa de nenas, unha parvada, música de mentira. O de verdade bo era o que traían eles, Blur, Oasis e compañía. O esnobismo eran os irmáns Gallagher porque os 90 foron tempos moi raros. (Por suposto, unha vez dentro do britpop, os irmáns Gallagher eran o mainstream e o esnobismo era optar por bandas que ninguén soubese pronunciar, cousa que fixen moi ben namorando de Ocean Colour Scene, aínda que despois todo o mundo decidise que eran o peor).
[Neste vídeo están todos unidos: elas e o britpop (Echo and The Bunnymen, Spice, e Simon Fowler de OCS):]
Todo isto para dicir que nunca fun hiperfan das Spice Girls porque xa aos 12 anos intuía que eran un pracer culpable, que non estaban á altura non sei ben de que, e aínda non estabamos na época ou na idade de reivindicar os praceres culpables.
Hai xa tempo que moita xente empezou a reivindicalas como algo máis do que sempre nos dixeron que eran. Porque serían unha parvada, pero a felicidade coa que todos vimos a súa reunión para os Xogos Olímpicos de 2012 non teño moi claro que outro grupo a podería ter conseguido.
E serían unha parvada, pero 20 anos despois seguimos a falar delas, seguimos a saber quen era quen e seguimos a recurrir a Wannabe para levantar calquera festa. E coa perspectiva temporal empezamos a sospeitar que quizais foron máis importantes, transgresoras e revolucionarias do que nun momento nos fixeron crer.
Non eran un grupo prefabricado
Como todo o mundo, eu tamén din por feito que eran o peor porque formaban parte do eixe do mal na industria da música: os grupos prefabricados. Aínda que elas dixesen en entrevistas unha e outra vez que se crearan e dirixiran a elas mesmas, esa mensaxe non calou. Os grupos como as Spice Girls nacen sempre de anuncios e audicións. E así é como se coñeceron, pero hai un par de anos escoitei o resto da historia e pregunteime por que esa parte non chegara ata min antes.
Geri, Emma, Victoria, Mel B. e Mel C. presentáronse a un casting para formar un grupo e foron as cinco seleccionadas por Bob e Chris Herbert, os dous ideólogos que querían facerse de ouro grazas a elas. Mudáronse xuntas a unha casa e durante uns meses recibiron clases de canto, ensaiaron distintas cancións e gravaron algunhas maquetas. Pero os Herbert, nunha maniobra nada intelixente, decidiron telas sen contrato, en teoría para mantelas máis vulnerables e atadas a eles. Non contaban con que elas, descontentas coa situación e co que querían facer os Herbert e conscientes do seu potencial, decidisen entrar unha noite no estudio, roubar todos os masters das súas gravacións e fuxir no Fiat Uno de Geri. Buscaron a dirección do produtor Eliot Kennedy (con quen os managers xa pecharan unha cita), presentáronse na súa casa e convencérono para traballar con elas gratis. Tamén quedaron alí unha semana porque igual volver á casa que lles pagaban os Herbert non era a mellor idea.
A Simon Fuller, o que despois foi o seu mánager e responsable sen dúbida de gran parte do éxito que tiveron, contratárono elas tras entrevistar distintas persoas. Tamén foron elas, que seguen a insistir en que tiñan a última palabra sobre todas as decisións do grupo, quen o despediron en 1997 (hai que admitir que non duraron moito sen el).
As Spice Girls e o feminismo
Isto é, claro, controvertido. Poñer as Spice Girls como referentes feministas é demasiado fácil de rebater, pero ao mesmo tempo, comparadas con todo o que pasaba na época e mesmo con bandas e artistas da actualidade, e tendo en conta que a media de idade das súas fans (feminino xenérico) andaba polos dez anos, non eran un referente nada malo. No seu libro What would the Spice Girls do? (inspirador deste artigo), a xornalista Lauren Bravo chega incluso a relacionar o boom das Spice con esta cuarta onda feminista na que estamos. Casualidade non é causalidade, admite, pero o certo é que as mulleres que iniciaron esta onda de hoxe foron as nenas que viviron o furacán das Spice Girls.
Pero por que? Que é o que fai que cando agora volvemos ás súas cancións, ás súas entrevistas, a elas, pensemos «pois a verdade é que non estaban tan mal»? Mil razóns. As súas letras e o que dicían elas sempre era que amantes si, pero que non antes que as amigas. Que o seu tempo (o noso tempo!) era moi valioso, que non nolo fixesen perder. Que o obxectivo de todo era divertirse e pasalo ben (isto é revolucionario aínda hoxe, non transmitían o amor como sufrimento). Que querían sexo, pero seguro. O vídeo da canción na que dicían isto, por certo, chama a atención hoxe por como visten. Aínda moita xente di que estaban hipersexualizadas, pero por favor mirade este vídeo. (Nun deses Teens react to os adolescentes comentan que que raro que falen de sexo e vaian con abrigo).
Das Spice Girls aprendemos tamén que as rapazas podiamos ser (un pouco) diversas. Eran cinco mulleres guapas e delgadas, si (lembremos que eran os 90 e elas tampouco estaban a intentar cambiar nada de forma intencional), pero con personalidades distintas. Podiamos ser estridentes e extrovertidas ou máis tímidas e caladas, podiamos ser deportistas, explosivas e sexys, inocentes (todo o concepto baby spice é moi problemático hoxe en día, vale), elegantes, dar medo. E podiamos ser amigas entre nós, decidir se queriamos ser sexys ou non (e, moi importante, ser nós quen decidía que era ser sexy e non un home) e podiamos, como se ve sempre nas entrevistas nas que chegan como un furacán, ter ideas propias e dicilas sen medo.
Nesta perliña, por exemplo, Mel B corta ao entrevistador que acaba de interrumpila dicíndolle que non fai máis que interrumpila (polo minuto 2:30).
Noutra entrevista, cando lles preguntan que buscan nun home (pregunta presente no 90% das entrevistas), Geri di que ter mozo non é o que máis lles interesa. Noutras contestan a esa pregunta dicindo que queren a alguén divertido e con quen poidan ter unha relación en igualdade. Ás veces dan respostas que desde 2019 xa non consideramos moi válidas e aínda hai catro anos Mel B fixo o clásico «non me chamaría feminista» para despois dicir que defende ela (basicamente o feminismo), pero algunhas declaracións desafortunadas non deberían facer que as afortunadas, moitísimas máis, xa non teñan valor.
O poder da imperfección
Outro dos seus mantras, das cousas que sempre, sempre repetían nas entrevistas, era que nin eran perfectas nin intentaban selo. Isto, que podería ser só humildade barata, probablemente fose un ingrediente básico do seu éxito. Porque non hai máis que velas para darse conta de que é certo: falando todas á vez, vestindo como lles peta sen pedir perdón a ninguén, cantando ben pero sen pasarse e, sobre todo, bailando.
Lonxe das coreografías perfectas e milimetradas das boy bands da época (os Backstreet Boys), as Spice Girls bailaban igual que o faciamos nós nas funcións de fin de curso, e por iso foron durante un par de anos o único que se bailou nesas funcións. Coreografías sinxelas ao alcance de calquera (eran os tempos da Macarena e do sararinay) realizadas sempre un pouco a destempo. O importante é pasalo ben.
Duraron pouco, pero volveron e seguen a volver, e as súas reunións (especialmente se son das cinco) son sempre benvidas. Neses tres anos dourados romperon récords que seguen sen bater, moitos como grupo feminino, outros como grupo sen máis, por riba dos Beatles. Fixeron do merchandising un arte e unha máquina de facer millóns (unha vez máis, sen falsas modestias e sen pedir perdón a ninguén), provocaron que miles de nenas enchesen as súas carpetas coas palabras «girl power», e fixeron unha película, Spice World, tan mala, tan boa e tan absurda como Help!, e que aínda dá titulares (o autobús da peli é desde a semana pasada un Airbnb).
[Descubriron as novas xeracións as Spice Girls grazas a OT? Iso esperamos!]
E a música que? Deixaron uns cantos temazos, especialmente Wannabe e Spice up your life, e moita diversión. Ser unha rapaza de 10 ou 12 anos non foi nunca doado e calquera cousa que nos fose a gustar, especialmente se era en masa, ía ser criticada e menosprezada con condescendencia. E non, non foron nin son as líderes que necesitaba e necesita o feminismo (porque o discurso fai auga por moitos lados), pero como di Bravo no libro, como kit para principiantes non estivo nada mal.
Se chegastes ata aquí podedes ver o vídeo de Wannabe como premio, no que se ve moi ben como bailaban de forma imperfecta e que está rodado nun só plano secuencia. Que moito o flipamos co de True Detective hai uns anos, pero xa o fixeran elas con plataformas e coreografía.
Moi bo texto! Sempre amei britpop dende neno, pero Oasis nunca me gustou, xustamente porque son esnobes demais, nin sequera podo ouvir a voz de Noel que xa me quedo querendo morrer. Empecei a ouvir Spice Girls ao fin do ano pasado, cando redescubrín a marabilla que é o pop dos anos 90, especialmente o europop, e acho que aínda temos moito a aprender con aquela mentalidade moi positiva, case inxenua pero chea de actitude e esperanza, desa época. Saúdos dende Brasil!
4oamgc
e4cknw
ads57h
hmhivq
6jakpt
wsxf98
t3qfls