Look up here, I’m in heaven.
David Bowie, 2016.
O 29 de novembro de 2001 eu estaba en Madrid. Era venres e esa noite vería a Travis en La Riviera. Tiña 17 anos e si, estaba faltando a clase, pero como era boa alumna ninguén me pediu explicacións cando dixen no instituto que non podería ir ese día. O xoves collín un tren e o venres cheguei, chea de fanatismo e amor adolescente.
O 29 de novembro de 2001 estaba en Madrid, na casa da miña avoa, comendo mentres víamos o telexornal. Apareceu a cara de George Harrison e pensei “non”. Vinte días antes dixeran que estaba peor do seu cancro e eu escribíralle unha canción na que lle pedía que non morrese. O 29 de novembro descubrín que non me fixera caso. Esa noite Travis tocaron Here Comes the Sun.
Empezo por aquí porque a de George Harrison era ata agora a única morte dun artista que me afectara de modo algo máis profundo do normal. A única da que lembro onde estaba cando o souben, a única da que podería debuxar a escena perfectamente. Lembro tamén a de Michael Jackson, pero máis pola sorpresa que por outra cousa.
Esta mañá estaba lendo e escoitando a radio mentres remataba o meu café. Pensei en apagar porque Ángel Carmona estaba a facer unha entrevista e non me concentraba ben no libro, pero entón dixo de forma brusca que acababan de confirmar que David Bowie morrera. Nun microsegundo pensei “é mentira”, asegureime de que non era 28 de decembro, e aceptei que ninguén podería inventar algo así. E, como todos, pensei en que non podía ser, en que o venres sacara un disco, en que tiña só 69 anos.
Dicir que son a fan máis fan de David Bowie sería mentira, pero é alguén moi presente en varios momentos da miña vida. Sei que se busco o suficiente na casa dos meus pais atoparei a letra de Life on Mars impresa co meu intento de tradución en boli BIC ao lado -non é fácil-, resto daqueles anos, cando tiña 15 ou 16, nos que aprendín inglés coa axuda dun dicionario co que traducía con paciencia todas as cancións dos meus ídolos, palabra por palabra. Tamén lembro por aquela época aprender a tocar Space Oddity na guitarra. Bailar anos despois o videoclip de Dancing in the street imitando a coreografía. Escribir sobre astronautas e a fascinación do espazo exterior. Pensar vendo ‘Io e te’ de Bertolucci que ese tipo que estaba a cantar Space Oddity en italiano tiña a mesma voz que Bowie e descubrir despois que era porque era el quen cantaba. Chamar Ziggy á miña gatiña polos seus ollos extraterrestres. Saber que o día no que decidise somerxerme de verdade no seu mundo só tería que preguntarlle a Iria ou a Clara. Lembro tamén aqueles días felices nos que crin que o podería ver en directo e como odiei a Lou Reed durante aquel concerto eterno no Monte do Gozo.
O venres pasado, cando todo o mundo celebraba o seu aniversario, eu vin o documental ‘Scott Walker: 30 Century Man’ por segunda vez (cousas da memoria, estaba convencida de que non o vira), no que sae Bowie falando do seu amor por el. Que simpático é, pensei, e que aspecto máis normal e de señor un pouco pijo con esa camiseta a raias tan grosas que non lle pega moito.
Tras o shock inicial escoitar ‘Blackstar’ é moito máis difícil, porque está cheo de pistas e sinais que hai tres días non soubemos ler. Quen ía pensar que Bowie era mortal?
Facebook está hoxe cheo de declaracións de amor e, oportunismos aparte (cantos posts de “as reaccións das celebrities á morte de David Bowie” necesitamos?), todos parecemos coincidir en que era auténtico e posiblemente doutro planeta. Tamén era, como dixo a miña amiga Sabela cando se enterou da nova, “o home máis moderno da Terra”. Agora é o home máis moderno de Marte, mentres sae da súa nave espacial, flota de forma estraña e pensa que as estrelas locen hoxe moi distintas.
