Vén sendo unha especie de tradición isto de ir repasando os discos do ano en curso que non gozaron da súa semana de gloria no seu momento. Concretamente, o disco que nos une hoxe aquí, nesta humilde sección vosa, ten xa case un ano. Comezaba 2014 cando Pablo Und Destruktion lanzaba o seu segundo Lp, ‘Sangrín’ (Discos Humeantes, 2014). É máis que posible que xa coñezades ao asturiano, pero se non, sirva isto para lembrarvos a súa monstruosa existencia. Unha das máis brillantes aparicións estatais do último lustro, tras esa aparición avasaladora en 2012, da man de ‘Animal con parachoques’.
A partir de aí, Pablo Und Destruktion comezou a facerse un nome, a interpretar as súas cancións por tódolos recunchos que llo permitisen, e a traballar un ‘Sangrín’ que se convirte noutra marabilla de rock de autor. Por buscar comparacións (xa, sempre te trabucas e haberá xente que se escandalice), en Pablo temos ao Nick Cave de por aquí, a todo un auténtico especialista en sons escuros, en letras cun punto sórdido e atractivo, e movéndose moi ben en historias decadentes, en golpes de guitarra, e facendo do spoken word un auténtico arte. Sirva como exemplo ese Aire puro que namora nada máis comezar.
Esa escuridade prometida, ese achegamento a un rock máis clásico, chega da man de Pierde los dientes de España, e segue presente en todo momento. Unha agresividade que sorprende se un ten a sorte de velo en directo (preferiblemente coa banda), pero que na versión en estudo segue a manifestarse como explosiva. En todo caso, custa destacar algunha das oito cancións de ‘Sangrín’ por enriba das demais. Dende o punto folk de Pecho para arrefriar balas a esa elexía sobrecolledora de Por cada rayo que cae, un tema hiperbólico, fascinante. Con tan só medio disco transcorrido, un xa está absolutamente rendido a tal demostración de poder.
Hai uns momentos máis amables, non nas letras pero si nas melodías dese inicio de cara B. Powder e Limonov, desde Asturias al infierno exploran a cara máis pop de Pablo Und Destruktion, ou o levísimo crescendo de Mamina, qué pena, antes de volver ao berro afogado de Nadie quiere al Rey Pelayo. Sabemos que once meses máis tarde, se cadra é ata ridículo recomendar un disco, pero por enriba da velocidade de consumo na que nos vemos metidos, está ese factor de servizo público que nos obriga. Se ‘Sangrín’ non chegara antes á vosa vida, case me dades envexa. Se xa o escoitarades, agora tedes unha escusa estupenda para repetir. Nunca será unha perda de tempo.
