Tipos de artistas hai moitos. Nas últimas dúas semanas falamos de dous: o consagrado que busca volver á cima (Rufus Wainwright) ou os que pegan o petardazo e queren manter no nivel (Beach House). Un terceiro sería o artista que roza sempre a excelencia e que sabes que, case por definición, non vai fallar. Ese co que te apostas a casa, a muller e os fillos a que o vindeiro disco volverá ser un espectáculo. Ese ao que as boas cancións, os bos discos, lle saen case sen buscalos. Ese é Dominique A. E se non, tomádevos unha tarde de tempo libre. Sentádevos e poñede os seus discos, un tras outro. Veredes que no voso plan non atoparedes máis entretemento que emocionarvos, inspirar forte, tremer, marearvos ou, basicamente, sentir que queredes erguervos do sofá e abrazar ao reprodutor que emite tan enervantes sons.
E logo dos artistas, están os discos. Actualmente cascarse un disco de preto dunha hora é case un suicidio. Non porque non mole escoitar un disco durante unha hora, senón porque apenas hai un puñado de artistas no mundo que poidan manter o listón durante tanto tempo, sen optar polo recheo. Case sempre quedas coa sensación de que tal tema ou tal outro sobraban… ‘Vers les lueurs (Cinq 7)’ é como os porcos, aprovéitase todo, nada vai cara ao lixo. Para non variar, a monsieur Ané un quere darlle unha aperta ben forte nada máis rematar Contre un arbre e virse arriba espírito, forza e alma. Hai quen non é un virtuoso da música, pero solta tódalas tripas na interpretación, e agradécese. Dominique A ten o pack completo.
O disco contén dúas partes ben definidas. Unha primeira, máis exasperante, máis enervada e enérxica. Na que as bágoas de suor se debuxan na despexada fronte dun Dominique entoando Ostinato. Aquí xa non quedan forzas para seguir loitando, aquí un xa está derrotado contra o talento. Aquí un xa se deu conta de que ‘Vers les lueurs’ vai ser, segurísimo, un dos mellores discos de 2012. E para os que aínda lles quedaba unha vida extra, para os que se fan os estupendos, a convulsa Parfois J’entends des Cris ou os agudos dese só de guitarra de Close West (e iso que todos sabemos que os sós de guitarra son ETA) dálles o golpe de gracia, a bateada que dá cos ósos de calquera na lona, que te atorde e fai que nin escoites a conta a dez.
A segunda parte, a do Dominique íntimo e angustiado, a que mistura as bágoas de suor coas propias, ábrese con Loin du Soleil, fermosa como poucas, sutil e fráxil entre algúns dos momentos máis fantásticos do disco. Vers le bleu, ou La Possession van debuxando finas e firmes trazas cara un final de disco grandioso. Ce geste absent solta un lóstrego que penetra as costas, e percórreas ata os talóns. Mistura grandeza con ansiedade latente, e iso sen acelerar un chisco, mantendo a cadencia que dá lugar aos nove minutos de Le convoi rematados na apoteose, case a xeito de epílogo, só detrás dunha Par les lueurs que recupera o alento e o pulso. E pecha unha obra mestra. Outra obra mestra.
Pois sí, eu tamén opino que é un disco magnífico.