Reto Disquecool(I): En busca do Danubio

Chegar a Memmingen e ter unha Transporter antiga agardando por ti e a túa bicicleta é sentirte de golpe en Alemaña. Markus, o alemán hippy que a conduce, transpórtanos ao Bed&Breakfast que rexenta, que é ao mesmo tempo a súa casa. Cruzamos campos que cheiran a vaca e a herba recén cortada. O noso guía cóntanos que a maioría das granxas centenarias que vemos ás beiras da estrada xa non funcionan como tal, e que das que sobreviviron, a meirande parte dedícanse á agricultura ecolóxica. Está anoitecendo e chegamos á acolledora Kirschenfee,onde tomamos as nosas primeiras cervexas conversando con Markus baixo as estrelas.

Ao día seguinte amencemos con ganas de pedalear, despois de tanta planificación, pero descubrimos ao montar as bicis (no avión teñen que ir desmontadas dentro dunha caixa ou dunha bolsa para bicicletas) que non estabamos tan preparados como pensabamos: as pezas non encaixaban e esqueceramos algunhas ferramentas básicas. Observamos, entre agradecidos e algo avergonzados, como Markus, coa súa tranquila actitude, montaba pezas cunha man, e coa outra suxeitaba á súa filla de 9 meses. O fillo maior, duns 3 anos, ollaba con xesto curioso, batendo os seus zoquiños ilustrados cuns amorodos no chan do garaxe, e mostrándonos con orgullo a súa bici vermella.

Despedímonos coa man mentres rodabamos polas pistas do rural de Baviera. O primeiro que atopamos foi unha costa do 14% de inclinación (non era todo plano?), pero en menos de 20 minutos xa estabamos nun carril bici, todo perfectamente sinalizado, todo perfectamente organizado, e descubrimos Memmingen paseando os seus barrios, pedaleando sobre sendas pintadas con xis de cores polos nenos, contemplando os xardíns meticulosamente arranxados e cheos de flores, os seus coches limpos e brillantes, esa atmosfera de “todo funciona, todo marcha ben”, que ás veces tamén produce certa sensación de artificialidade, de decorado, pero que é difícil non observar con asombro.

En Alemaña, nas cidades, nas vilas, incluso nas estradas, unha bici séntese sempre a gusto, por iso é normal atopar velliñas facendo a compra, nenos pedaleando polas rúas, xente nova camiño de clase ou dunha festa, incluso un señor cunha perna escaiolada!

Despois dalgunhas subidas e baixadas chegamos á beira do río Iller e os quilómetros sucédense facilmente. Aínda non estamos no Danubio: no noso primeiro día de viaxe 70 quilómetros sepárannos de Ulm, o noso destino, onde tomaremos o carril bici considerado o paraíso do cicloturista, o Donauradweg.

Coas primeiras pingas de auga decidimos parar baixo unha ponte para comer algo. Tivemos sorte, porque uns minutos despois comezou a tronar e diluviar. En vista de que a auga non cesaba, decidimos continuar o noso camiño, provistos de chuvasqueiro, e coa funda para as alforxas ben colocada. A xente que hai tan so uns minutos pedaleaba animadamente desaparecera por arte de maxia, seguramente refuxiados baixo outra ponte, ou, o máis probable, tomando unha cervexa nalgún biergarten.

Seguimos e seguimos pese ao cansancio, cada vez faltaba menos! Pero entón, cando xa tiñamos os nosos pensamentos postos en Ulm, o camiño comezou a asilvestrarse: matas de herba e lama que facían moi complicado seguir en bici, ata que directamente, o minguante camiño desapareceu. Tristremente descubrimos que o carril estaba na outra beira do río. Tanta preguiza nos daba dar a volta que nos aferramos á nosa última esperanza: un camiño estreito entre a maleza que quizais nos levaría á ponte que se distinguía máis adiante. Así que baixamos das bicicletas e as empurramos pola estreita senda, plagada de ortigas que deixaron o seu recordo nas nosas pernas, e con tramos esbaradizos. Para entón, o barro xa nos chegaba ás orellas.

Todo un esforzo para descubrir que a ponte non era tal, e que non podiamos cruzar á outra beira. Decidimos seguir o camiño, a onde queira que nos levara. Uns 4 quilómetros máis tarde, xa desesperados porque non sabiamos cando remataría e a onde nos levaría, rabuñados cos pedais da bici e as plantas, chegamos a unha pista, e un amable alemán apareceu da nada co seu coche para salvarnos.“Pero que facedes aquí coas bicis? O carril está do outro lado!”, ou iso entendemos.”We are lost”, contestamos nós. Seguimos as súas indicacións (o cerebro, cando o necesita, entende ata alemán), e 8 quilómetros despois nos recibía Ulm, algo que celebramos cunha merecida ducha quente e unha cena bávara.

*Podedes ler aquí como empezou o reto Disquecool e ir lendo como avanza no seguinte enderezo

Fotos | Andrés Fraga

Shares

2 comentarios

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *