O disco da semana: The Seer, de Swans

¿Sabedes cando durante meses estás agardando algún aliciente que te impulse a ir ao cine, pero non hai un mísero atractivo na carteleira? ¿Sabedes que xusto dous meses despois se estrean oito pelis que queres ver en dúas semanas consecutivas? Pois iso. Tras varias semanas de ter que investigar para ir quitando discos de grupos con menor poder mediático, esta semana en Disquecool vímonos obrigados a escoller entre varias estreas que nos atraeron poderosamente. Tras descartar o notable ‘Nocturne’, de Wild Nothing, para falarvos del, escollemos outro disco que nos ten namoradiños. ‘The Seer’ (Young God, 2012), o duodécimo, nada menos, disco da banda americana Swans.

‘The Seer’ é tan terriblemente cru como a súa portada. Non se podería resumir mellor un disco cunha soa imaxe. Esa besta peluda, na que, no medio da escuridade, só adiviñamos a definir claramente os seus ameazantes incisivos e o fundido en negro dos seus ollos. Así comeza Lunacy, cunha promesa de abandonarse a un mundo onde a nosa saúde corre un grave perigo, onde nos expoñemos á enfermidade, á febre, ao insomnio e á decandencia. Onde imos abrazar a humidade da lama e rebozarnos nela. Todo en ‘The Seer’ se mantén con ese exceso, o definido por Mother of the World e elevado á categoría de paradigma coa canción que dá nome ao disco, e que vai máis aló da media hora. E é que non debemos perder de vista que, en só 11 cortes, atopámonos cun disco dobre que se vai ata as dúas horas. Nos tempos que corren. Riscos a eles.

Michael Gira, líder do sexteto, ponnos a proba. Examina o estado da nosa saúde mental, a nosa capacidade para evadirnos dun mundo que non é este. É outro. E converte esas once cancións que ‘The Seer’ refire ter, en miles de cortes máis. Tan doado como que unha canción de media hora non é unha canción, son seis mundos conexos. E os zombies saen dos cadaleitos, e Quicksilver Messenger Service fuxe do mito para facerse carnal de novo, aínda que camiño do mito xa van os propios Swans, tralo seu reencontro de hai un par de anos, deixando a carismática figura de Jarboe atrás.

Existe un cd 2, todo un atrevemento nestes días, que atravesa os mesmos vieiros. Comezando de xeito doce e sofisticado, cunha absolutamente deliciosa Avatar, para darlle paso de novo á carne do animal crecido no curral da casa, carne máis dura, máis correuda. A Piece of the Sky é unha tormenta terrible que dá paso á apertura das nubes, que se torna clara, que nos guía soa por todas esas sensacións. ‘The Seer’, iredes vendo, non é un disco doado. Por momentos semella obstruír ata o último recuncho da túa vía aérea, case afogando, e cede. Pero para iso nos ensinaron as nosas nais a mastigar ben, para ir saboreando cada unha das texturas que tiñamos preto do padal, e para que as dixestións fosen máis doadas.

Shares

1 comentario

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *