Despedímonos de Ulm: do crocodilo de Keith Haring; da súa igrexa, a máis alta de Europa (máis de 700 escalóns para chegar ao cumio da torre e gozar dunha vista espectacular); da inmensa cidade Lego que alberga o escaparate dunha das súas tendas; do seu barrio mariñeiro con casas torcidas; da estatua dun Albert Einstein -natural desta cidade- que bota a lingua; da súa Escola de Deseño, herdeira da Bauhaus. Dicimos adeus e volvemos aos pedais: queda moito por percorrer!
Durante o seu paso por Alemaña, o Danubio circula maioritariamente por Bavaria, atravesando pequenas vilas con encanto como Dillingen ou Donauwörth. Nas súas marxes naceron castelos e abadías, igrexas e monumentos, e claro está, biergarten onde facer unha parada e degustar a bebida estrela da rexión: a cervexa.
O segundo río máis longo de Europa tamén transcorre por cidades como Ingolstadt, onde ademais dunha catedral gótica e un castelo está o museo de Audi, e onde, por certo, se desenvolve a novela de Mary Shelley ‘Frankenstein’; e Regensburg, cos seus cafés, galerías, e tendas onde mercar o traxe tradicional. O seu casco histórico, que inclúe unha impoñente catedral, foi declarado patrimonio da Humanidade pola UNESCO, e conta cunha fermosa ponte que segundo din inspirou á de Praga.
Unha parada obrigada é tamén o Mosteiro de Weltenburger, onde os monxes fabrican a súa afamada cervexa e onde é posible degustar algunhas das especialidades da zona, como porco á brasa. Nós chegamos alí á hora do almorzo, pero non podiamos deixar pasar a oportunidade, así que sentamos no claustro, nese momento unicamente ocupado por unha monxa e un monxe que comían unha copa de xeado, e pedimos os nosos respectivos pratos. Desde aí é recomendable coller un barco ata Kelheim, para facer a dixestión e para evitar o inclinado e transitado camiño desde tramo, xa que nesta zona o Danubio transcorre por un estreito val entre cantís.
Desde a nosa chegada a Ulm percorremos nunha semana uns 400 quilómetros, a unha media duns 60 por día, e comprobamos que o Donauradweg é un lugar idóneo para o ciclismo.Nos últimos anos, moitos camiños e sendas a carón do río foron arranxados especificamente para cicloturistas, polo que resulta moi doado pedalear por eles. Co que si hai que ter coidado é coas indicacións, xa que hai tantos carrís e rutas en Alemaña que é fácil confundirse e seguir o que non é.
Excepto un dos tramos, entre Donauwörth e Neuburg, con varias subidas e baixadas, o camiño é chan, polo que resulta apto para todo tipo de públicos. Así, é fácil atopar familias en todas as súas versións: numerosas, cada un coa súa bici, un pai levando ao seu fillo nun asento adosado á bicicleta, outro nun carriño, unha nena cunha especie de media bici que vai unida á da súa nai, etc. Tamén xente, como no noso caso, sen experiencia, e outra que se aplica máis intensamente e utiliza a planicie para case voar. A xente local tamén usa estes sendas para pasear o can, patinar, ou trasladarse coa bici.
Os carrís atravesan distintas paisaxes. Algunhas veces, imos pegados ao río, baixo a sombra das árbores de ribeira, outras, adentrámonos no campo, pedaleando baixo o sol (se o hai), entre campos de trigo e millo. Pasamos por bosques, por polígonos industriais (máis acolledores que os españois, por certo), plantacións de agricultura ecolóxica, prados con cabalos e ovellas, pontes de madeira, e tamén algunha que outra central térmica ou nuclear (aquí pedaleamos rápido porque non nos gusta moito).
É tamén un xeito distinto de coñecer o lugar, observando o seu modo de vida, meténdose case nos seus xardíns arranxados con mimo. Cruzámonos con eles cando traballan o campo ou na fábrica, cando celebran unha voda, montando a todos os nenos do pobo nun tractor decorado para a ocasión, cando visten os seus traxes bávaros nalgunha festa ou simplemente para ir tomar unha cervexa.
Así descobres cousas curiosas, como por exemplo que por todos lados, onde menos o esperas, no xardín dunha casa en medio do campo, atopas máquinas expendedoras con todo tipo de produtos: chicles, tabaco, incluso cámaras de aire de bici. Nalgúns lugares tamén atopamos xirasois á venda por un módico prezo de 50 céntimos que podías depositar nun peto. Noutra ocasión, un vello do lugar avisábanos de que vendía mazás axitando un pequeno cofre. Tamén chegas á conclusión de que os cans están moi afeitos ás bicis cando pasas xunto eles e non veñen ladrando detrás de ti como en Galicia.
Outra cousa que hai que aprender son os códigos do Donauradweg: ao cruzarse con outra bici ou persoa local hai que emitir un cantarín ‘Hallo!’ ou ben facer un pequeno movemento de arriba a abaixo coa cabeza. Seguramente, se vas a un ritmo normal, tamén experimentarás o efecto “Camiño de Santiago”: atoparás os mesmos grupos de xente tanto ao longo do camiño como pola tarde, ao chegar a cada camping ou albergue. Porén, durante os percorridos, en moitos momentos sentiraste completamente solitario. É só cando paras a descansar que descobres que a afluencia de ciclistas é bastante elevada.
Un consello importante é vir preparado para a chuvia, porque en agosto as tormentas son moi habituais en Alemaña. Da nosa experiencia destes días extraemos que nunca podes saber que vai suceder, así que hai que ir provisto de roupa de chuvia e, se tes orzamento, alforxas estancas para manter todo o teu equipaxe seco. No noso caso, optamos por unha solución máis barata e menos eficaz: fundas e bolsas de plástico.
O Danubio faise cada vez máis ancho, desde hai uns días xa vemos barcos transitando polo seu leito. Xa estamos case en Passau, cun pé en Austria, e no ecuador do noso camiño ata Bratislava.
*Podedes ler aquí como empezou o reto Disquecool e ir lendo como avanza no seguinte enderezo e no hashtag #disquerreto
100*100 puro colesterol
Cuantas sorpresas a vuestro paso….la gente, su cultura, sus maneras. Precioso los paisajes…