Cemiterio de Père Lachaise: que visitar

Père Lachaise é o cemiterio cool por excelencia. Se merece ou non ese cualificativo é algo no que non imos entrar, pero o que si merece é unha reseña unha vez acabada a semana europea dos cemiterios (xúrovolo, existe).

Por que o cemiterio máis grande de París é cool? Basicamente porque alí descansa para sempre Jim Morrison, e tal e como o contan as guías, parece que un vai atopar un evento multitudinario e plasticamente, rico en cores e sons.  Pero o que máis me doe é que Père Lachaise conta con outros espazos igual de atractivos, dos que as guías non adoitan falar.

1. A tumba de Jim Morrison


Chegar á tumba de Jim Morrison non é nada fácil. Entendo que un cemiterio non é (nin debe ser) un parque temático, pero o certo é que incluso buscándoa, costa dar con ela. Isto significa que non ten un tamaño descomunal, e de feito, que hai outras moitas tumbas que chaman máis a atención. Se o cemiterio de Père Lachaise se organiza en manzanas, podemos dicir que a tumba de Jim Morrison está nun patio de luces. Tes que internarte para dar con ela, e aínda que é certo que está concorrida, tampouco é difícil visitala sen coincidir con ninguén.

Hai flores, si, pero tampouco tantas. E o busto que sae en moitas fotos foi roubado hai tempo. O que si é certo é que estaba chea de pintadas de amor, e iso gústame bastante.

2. A tumba de Victor Noir


Victor Noir (que non se chamaba así) non é demasiado coñecido hoxe en día. Xornalista no século XIX, mullereiro e xogador (ou así o imaxino eu) morreu nun duelo.  Na estatua que fixeron do seu corpo xacente, algo chama a atención. O pantalón aparece excesivamente avultado na zona da entreperna.

Ao parecer, iso motivou un costume de xa longa traxectoria. Cando unha muller non conseguía quedar embarazada, tiña que ir a Père Lachaise, frotarse contra o “membro erecto” de Victor Noir e así conseguiría vencer a infertilidade.

Eu só conseguín velo en funcionamento unha vez. E a muller era bastante discreta. Pero anímovos a intentalo.

3. A tumba de Oscar Wilde


Conta tamén cun monumento, unha especie de esfinxe alada (capado por ser considerado demasiado ofensivo), e aínda que non é moi bonito por si mesmo ten un par de detalles que fan este espazo único.  O primeiro, as marcas de beizos. Bicos, bicos e máis bicos de todas as cores.  Tamén hai flores e mensaxes, claro, pero os bicos parecen algo moito máis apaixonado.

Ademais hai unha mensaxe pedindo aos visitantes que non estraguen a tumba. Quero dicir, non é algo que apareza en todos os monumentos, e, sen dúbida, non é algo que vaia parar a ningún vándalo. Polo tanto é, simplemente, entrañable.

4. Tumbas para fans


Père Lachaise conta con multitude de tumbas de famosos que gozan da nosa admiración, e mesmo se os sepulcros son sinxelos, sempre gusta ir visitalos.

Por exemplo podemos visitar a Georges Melies, Edith Piaf, Apollinaire, Honoré de Balzac, Maria Callas, Chopin, Colette, Delacroix, Isadora Duncan, Molière, Marcel Proust,  Gerda Taro ou Pedro Abelardo e Eloísa!

Para os que gustan de facer chistes coas palabras de outras linguas que significan algo na nosa, que saibades que moi cerca da entrada principal atópase a familia Joder.

5. Père Lachaise como parque

Como acontece con outros moitos cemiterios, Père Lachaise non é so un sitio onde recordar os mortos, senón tamén onde reunirse cos vivos. Familias de pícnic non hai, pero pouco falta. Son moitas as persoas que pasean polo cemiterio, pero o máis rechamante para min son os clubs de xubilados. Moitas mulleres maiores reúnense alí cada semana, sentan nos banquiños que hai nas avenidas principais, comen uns pasteis e charlan de todo un pouco (pero de chismes na súa maioría).  E ata vin xente xogando aos dados! Así que se vas, merece a pena simplemente vagar, atento ás mostras de vida que se suceden nos rincóns máis insospeitados.

Aínda que este é sen dúbida o meu cemiterio parisino favorito, pola súa magnitude, pola súa beleza neoclásica e polas súas connotacións, non toda a redacción de Disquecool comparte o meu parecer. Indubidablemente, para os amantes do tanatoturismo recomendamos tamén o de Montparnasse (onde reposan Sartre, Gainsbourg ou Baudelaire, coa torre Eiffel perfilándose ao lonxe) e o de Montmartre (onde vin o epitafio máis romántico que poida existir).

Fotos | Patrick T. Power, Clayton Parker, Natalie Maynor, e Olivier Bruchez

 

Shares

    4 comentarios

    • Mérope di:

      Eu sempre fun moi de quedarme prendada cos cemiterios que contaban con obras de arte como as que expoñedes no post, pero se hai algo que non aturo é que a xente, por facerse notar, estrague a beleza das cousas.

      Xa me dirás ti que raio pinta ese “Viva México!” na escultura que coroa a tumba de Oscar Wilde…

    • Vavi di:

      e vasnos deixar sen saber que puña o epitafio máis romántico??!!

      • Cris di:

        Jo, estiven buscando nos meus diarios, pero non o dou atopado. O que si sei é que me impactou moitísimo. Terei que voltar.

    Deixa unha resposta

    O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *