Entrando na casa dos parisienses da alta burguesía

Nas grandes cidades tendemos a ir a eses museos que son os must do que debemos visitar, aínda que para iso teñamos que facer cola durante horas, que loitar a vida ou morte para ver unha esquina daquel cadro que temos que ver ou que crear unha especie de itinerario cronometrado para poder cumprir con todos os nosos compromisos antes de que pechen. Renunciar a ver eses museos resulta case imposible e xera certo estrés cando se pensa en facer algo semellante (é un sacrilexio!, ou polo menos iso nos repetimos) a pesar de que entre os pequenos museos e os menos populares das grandes cidades se agochan moitas veces xoias por descubrir e visitas sorprendentes.

Nese último apartado é no que entra o parisiense Museo Nissim de Camondo, un museo que non entra no habitual top ten do que tes que ver cando vas a París e mesmo sequera nin nas listas máis amplas e xerais de cousas que podes facer (eu estiven alí un curso de Erasmus, sentindo esa presión de ter que ver todo antes de volver a casa e non sabía nin que existía…). E sen embargo o Museo Nissim de Camondo é un deses fascinantes museos que son unha fiestra á vida noutro tempo, como poden ser o Museo Romántico (ultra recomendable) e o Cerralbo de Madrid ou a casa de Dennis Severs en Londres da que xa vos falamos no pasado.  Este museo ten tamén unha historia vinculada ás mortes da I Guerra Mundial (como por outra banda tamén acontece coa casa museo de Jane Austen).

En outono de 1917, Moïse de Camondo, un banqueiro parisiense, esperaba noticias do seu fillo, Nissim, aviador do exército francés. Durante unhas semanas, o fillo estivo desaparecido, pero ao cabo deste tempo o exército confirmou que morrera nun combate aéreo. Moïse de Camondo decidiu entón facer da súa casa, un palacete nas inmediacións do parque Monceau un museo na memoria do seu fillo e do seu pai. Á súa morte, o palacete e todo o que contiña —decidiu— pasarían a mans do Museo de Artes Decorativas de París. Cando isto sucedeu, nos primeiros anos 20, a filla, Béatrice, executou os desexos do pai e o palacete entrou a formar parte da colección.

En principio, o interesante en termos museísticos eran as coleccións de arte e antigüidades (como acontece co Museo Cerralbo, que tamén foi a doazón que un home acomodado fixo ao estado dunha colección e do edificio que a albergaba) pero hoxe en día a propia casa é de por si un elemento interesante e digno de visita.

Porque o palacete quedou suspendido no tempo e é unha mostra de como vivían os parisienses máis acomodados na Belle Époque. Cruzar a porta do museo é como adentrarse nunha especie de máquina do tempo. O visitante percorre os salóns de recibir, a biblioteca ou os salóns de estar privados, así como tamén os cuartos nos que durmían algúns dos habitantes da casa.

Pero o especialmente interesante é que o paso do tempo non fixo que desapareceran outras estancias que habitualmente caían neste tipo de museos para crear espazos útiles. No Museo Cerralbo, por exemplo, non se conservan os baños ou as habitacións de servizo porque non se consideraba décadas atrás que tiveran valor en termos de museo (cando hoxe temos moi claro que son pezas fundamentais para comprender como vivían os habitantes deses fastosos domicilios).

Isto non sucedeu no Museo Nissim de Camondo, onde quedan abertos aos visitantes o antigo ascensor da casa (cun aviso que deixa claro que non o podes empregar), a cociña e os cuartos adxacentes ou os cuartos de baño (que acaban de restaurar e que son absolutamente fascinantes).

O Museo Nissin de Camondo está na Rue de Monceau, metro Villiers ou Monceau. Se se visita o Museo de Artes Decorativas (e sempre é unha boa idea visitar este tipo de museos), pódese mercar unha entrada conxunta

Shares

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *