É Russian Doll a nova sorpresa en series que ofrece Netflix?

Empezo a pensar que o mellor método para descubrir series en Netflix é o da casualidade. Como me aconteceu con Derry Girls, que descubrín simplemente porque era a serie destacada e á que lle din unha oportunidade porque cada capítulo duraba media hora, a Russian Doll tamén cheguei por casualidade. Netflix mandoume un deses mails de Raquel, pensamos que che podería gustar esta serie. Vin o tráiler, parecía curioso, descubrín que os capítulos non pasaban da media hora e comecei a vela sen moito interese. Non fixen maratón-maratón, pero estivo bastante preto.

Vaia por diante que penso que esa é a mellor maneira de descubrir a serie e de se mergullar nela. Por iso, velaquí vai o tráiler. Podedes velo, saír do artigo e volver cando xa teñades a serie vista. O que virá despois do tráiler será unha análise que intentará non facer spoilers, pero que cambiará a vosa experiencia de visionado.

O certo é que Russian Doll non é unha serie calquera. Refírome, non é unha desas que andan no catálogo esperando a que alguén tropece con elas (como unha serie rusa sobre unhas rapazas ricas no San Petersburgo de 1914 que Netflix non para de recomendarme e ante a que me debato se comezar ou non a vela), senón un deses lanzamentos con certa prensa.

Russian Doll non é Maniac, con todo o hype aquel que tivo no seu momento e que era a serie que había ver no outono (ou iso parecía), pero si está tendo unha importante cobertura en medios estadounidenses, especialmente nos medios cool. Para Vulture, por exemplo, os capítulos teñen unha puntuación boísima nos recaps e The New Yorker di que é unha serie “intelixente” (e a crítica deste medio di que Maniac era unha serie na que te sentías obrigada a dar play ao capítulo seguinte, cando con Russian Doll estás desesperada por facelo).

A serie comeza coa festa de aniversario de Nadia, que cumpre 36 anos e a quen a súa amiga Maxine preparou unha celebración por todo o alto. Nadia (que pronto descubrimos que é unha desas personaxes un tanto tóxicas que tradicionalmente nas series cool eran patrimonio dos homes) pasa pola súa festa cun certo desleixo. Líase cun repelente profesor de literatura con moito de señoro, pasa polo ultramarinos do barrio e, sobre todo, busca a Oatmeal, o seu gato (pero non seu-seu porque Nadia non quere limitar a liberdade vital nin da mascota nin súa). Nos últimos capítulos, un taxi leva por diante a Nadia cando cruza sen mirar a estrada. Pero non importa: o fundido a negro tras caer no asfalto ábrese cunha confundida Nadia que volve ao punto de partida no que arrancou o capítulo. Está, outra vez, na súa festa de aniversario.

(A partir de aquí virán lixeiros spoilers que é mellor non saber para poder gozar dos capítulos).

Esa primeira morte é o punto de partida dun ciclo de mortes e voltas á festa de aniversario ás que Nadia non atopa lóxica. É o porro “como fan os israelís” o culpable do que lle está sucedendo? Está volvéndose tola (o que ten ademais unha lectura máis profunda, cando pronto descubrimos o seu pasado e o suicidio da nai)? Nadia xoga con diferentes teorías, ata que se atopa nun ascensor en caída libre con Alan (o protagonista do segundo tráiler que Netflix lanzou da serie e que eu agradezo non ter visto… aínda que vendo novamente o tráiler un descubro que el xa aparece), quen lle confesa que el “morre moitas veces”.

E así comeza unha procura conxunta para dar sentido ao que ocorre e o que fai que estean ligados un e outra nese ciclo de mortes e renacementos.

O resultado final é unha serie sorprendente e lixeiramente estraña, ao tempo que cómica na que que –a pesar dunha premisa que parte da repetición– todo é sempre diferente.

Shares

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *