Eran as nove da noite en Compostela e non chovía! O tempo, dando unha tregua que ninguén sabe canto durará, permitiu que unha longa cola dese a volta á esquina que precedía á entrada da Sala Capitol. Un home, con pinta de despistado, achegouse e preguntoume “quen toca?”, mentres ollaba a inmensa cola que agardaba á apertura de portas. Ante a resposta, o home contestou cun “Claro, normal que haxa cola”. E é que Compostela tíñalle ganas a Marlango. Xa dentro da sala, corenta e pico minutos despois da apertura de portas, o grupo saíu ao escenario.
Cunha precisión que facía pensar se realmente estaban tocando en directo ou se era o CD soando, o grupo ventilou a primeira metade do concerto sen desafinar nin a primeira nota. The Answer, Vete ou Todo es tan importante foron algúns dos temas que foron animando ao público. Cunha presentación sobria, só os tres integrantes no escenario, ningunha floritura nin parafernalia, Marlango achegábase ao público dunha forma íntima e, porque non, romántica. Romántica porque era imposible non namorar da voz de Leonor Watling ao oíla cantar no idioma que fose, e romántica porque eran varias as parellas que bailaban pegados as cancións que o grupo tocaba.
Mais, este non ía ser un concerto único. Despois de adicarlle ao defunto Germán Coppini a canción Semilla Negra, o piano de Alejandro Pelayo presentaba os primeiros acordes de Si yo fuera otra e cando Leonor Watling tiña que comezar a cantar… esqueceuse da letra! Ante o bloqueo da cantante, un cálido aplauso animaba a retomar a canción da que unha espectadora lle lembraba as primeiras liñas. Porén semellaba que non ía ser á segunda tampouco cando esa canción saíra. E así foi, con bromas e un pouco de vergoña, a cantante pediu seguir e retomala máis adiante. Gustaríame facer un inciso neste momento e lembrar ás rapazas que tiña ao meu lado que, ante o bloqueo de Leonor Watling, dicían “yo lo flipo tía. Su canción y no se acuerda de la letra. Buah…” (sic). Rompendo unha lanza en favor do grupo direi que, primeiro, estar nun escenario é de todo menos doado e, segundo, alégrome de que se equivocara.
O concerto ata aquel momento fora, como dicía, absolutamente preciso coma un reloxo. Pero iso tamén ten inconvenientes como que a actuación semellaba algo mecánica. O erro de Leonor fixo que o grupo se volvese máis natural. E é que tampouco foi á segunda vez que quixeron cantar Si yo fuera otra que o tema saíu. Nin á terceira, nin cuarta… Aínda así, o grupo avanzou deixando a anécdota atrás e comezou a participar máis co público e cun Alejandro que, ata o momento do erro, ficara mudo.
O concerto rematou coa excepcional Dance, dance, dance (a favorita, sen dúbida, do que escribe esta crónica). O público quería máis e o grupo saíu a tocar as últimas cancións. E evidentemente, cal estaba entre elas? Si yo fuera otra. Por enésima vez, e entre risas de público e grupo, Marlango colleu os acordes iniciais dese maldito tema e comezaron os bises. Axudada por unha chuleta da letra, a cantante rematou a anécdota ante unha ovación máis que merecida.
Aproveitando este ambiente íntimo que os erros axudaron a crear, o grupo presentou un pequeno adianto dunha nova canción, aínda sen título, do disco que gravaran en vindeiras datas. Ante a advertencia do pianista de que “son solo unas pinceladas”, tocaron os poucos acordes que tiñan en mente coa promesa de volver no futuro e tocala xa rematada. Dubidando que tocar para despedirse, unha voz entre o público berrou “Lo que sueñas vuela!” e sen tempo a pestanexar o grupo comezou a tocala.
Un concerto de máis de unha hora e media que deixou cun moi bo sabor de boca e que deixa no aire esa incógnita sobre ese futuro disco e esa canción que, como dixo Leonor Watling, naceu en Santiago de Compostela o 22 de febreiro.
Foto | Marlango