Achegarse a ‘Versions’ (Sacred Bones, 2013) é un exercicio de contrastes. Cando menos antes de escoitalo. Zola Jesus é unha precoz artista norteamericana de orixe rusa, que previo ao presente, gravou tres discos dende o seu debut no ano 2009 cun meritorio ‘The Spoils’, que posteriormente caeu nun inxusto esquecemento por culpa desas dúas bestas pardas que son ‘Stridulum II’ e ‘Conatus’. Tal cantidade de talento concentrada nun trío de discos fantásticos fixo que Nika Roza Danilova se convertese nun dos nomes máis grandes en canto aos debutantes do último lustro se referían. O problema xorde cando aparece este ‘Versions’. Un disco no que Zola Jesus versiona a Zola Jesus, restando escuridade e épica, e sumando elegancia e un exquisito cuarteto de cordas.
Entón as nosas conservadoras mentes comezan a temer pola saúde creativa de Nika. Se cadra, tras parir ese trío de belísimos pequechos, a capacidade neuronal esgotouse, e comezamos a facer experimentos con gasosa. Unha revisita dos teus éxitos, cando tes aínda tan pequeno repertorio coloca inmediatamente a mosca (non vos parece que este ano hai máis moscas ca nunca?) detrás da orella. O primeiro impacto é desconcertante. Esa escuridade, ese terreo exento de osíxeno no que Zola Jesus vivía tan a gusto, muda por un son elegante, luminoso, claro, minimalista e mesmo co recendo clásico que forzosamente dan os violíns e demais. Un espanto, pensaredes. Non, amigos, non. Desconcertante, si, tanto como encantador.
Zola Jesus manda ao carallo os nosos prexuízos adaptando de marabilla a súa produción a este novo mundo. Centrándose exclusivamente no seu segundo e terceiro álbum, Avalanche (Slow) fainos ver de contado que todo o que pensabamos que sería un horror, mudou en marabilla. Ao igual que Hikikomori ou Run Me Out, tamén comezando ‘Versions’. En todo caso, como para amosar que mesmo dende este camiño Zola Jesus é quen de sacar novos temas, e xa de paso aproveitar para vender o típico de “oito versións e un tema inédito”, co seu correspondente videoclip, Fall Back, outra peza que encaixa magnificamente no crebacabezas, no que as cordas visten tan ben o conxunto que por momentos buscamos por tódolos recunchos vestimenta electrónica inexistente. Só as cordas, que o fan todo.
Night, posiblemente a mellor canción que Zola Jesus escribiu nunca, adáptase á nova cara con insultante facilidade, achegando un final no que as nosas defensas son exactamente ningunha. De novo, toca comer o orgullo, e admitir que as ideas preconcibidas se nos puxeron de fronte. Cuspimos ao aire. Zola Jesus botóunolo enriba. Pel de galiña, emoción intensa. Un agasallo non agardado, que medra entre as percusións de In Your Nature e morre apaciblemente trala inmensa Collapse. Quizais é que me pode o amor, que Zola Jesus me ten definitivamente entregado á súa tolísima causa, pero o puño no estómago foi desaparecendo, e transformouse nun eterno tonteo coas bágoas. Sen dúbida, unha nova fantástica, mesmo sen que desapareza o temor do que virá, de se este listón non baixará nunca. Queda, mentres, gozar de cando un artista está en estado de gracia. No estado de Zola Jesus.