Trampoline estaban na lista de tarefas pendentes de Disquecool desde hai xa bastante tempo. Tanto tempo que puideron gravar o seu primeiro disco, ‘Motivations’, mentres esperaban á entrevista, para darnos a escusa perfecta. Pero quen son Trampoline? De que estamos a falar? Trampoline é ese grupo que ti, amante de todo o rollo indie-folkie, tes que anotar no teu caderno (ou quizais mellor ir ao seu Bandcamp e escoitalos). Trampoline son David Tizón, Marcos Rivera e Iago Fernández, que co seu disco novo aproveitan tamén para tocar este sábado 14 en Vigo en La Iguana e o vindeiro martes 17 en Compostela na Casa das Crechas. Aínda queres saber máis? Entón le a nosa conversa con Marcos e con David. E despois merca a entrada para algún dos seus concertos.
– Cando xurdiu a idea de facer un disco de verdade, xa de forma realista?
David: Cando xurdiu? Hai xa bastante, gravámolo no Nadal. Fixémolo con Bruno Murmura, a quen, aínda que ten moito gusto e todo iso, lle levou un pouco máis de tempo, sobre todo porque el tamén está a aprender. Pero o resultado é cen por cen profesional. Tardamos en facer a mezcla e masterizalo, tamén porque nós, ao gravar con el, íamos buscando o que queríamos. Se gravas nun estudio e tes que telo en dous días non o podes facer.
Marcos: As cancións que están no disco xa existían cando gravamos ‘Fog’, o primeiro EP, hai xa un ano. Foi como unha aventura algo progresiva, unha forma de ir paso a paso.
D: ‘Fog’ foi a forma de romper o xeo. Coa incorporación de Iago tiñamos pensado regravar esas cancións para que estiveran no disco porque nos gustaba moito o que facía. No disco hai nove cancións novas e as cinco do EP, pero para min son practicamente novas, case irrecoñecibles.
– Como é o proceso de autoproducirse?
D: Ui… é complicadísimo.
M: Eu diría que a palabra clave é “aprender”. Cando tes un grupo do que te preocupas é de compoñer e arranxar as cancións, facer un bo directo… pero en realidade nunca pensas en todo o que tes que organizar ata que estás aí metido. Non é un proxecto tremendamente ambicioso, no sentido do alcance que pretendemos ter neste momento, pero si houbo que aprender cousas.
D: Escoitar moitas veces as cancións para ver se te convencen ou non, se o son está como ten que estar.
M: Tirar de calculadora para que non saia moi caro…
– Non considerastes o do crowdfunding, agora que está tan de moda?
D: Si, comentouse, o típico entre amigos: “por que non montamos un bar?” “por que non facemos un crowdfunding?”, pero despois no seguinte ensaio xa nada…
– Se saíu ben e non vos arruinastes facendo o disco…
M: Non, non nos arruinamos. É un disco atípico, ou non tanto agora que o tema da gravación doméstica é algo moi normal, pero queríamos facer un traballo serio, un disco de verdade, non unha maqueta longa, e aínda así decidimos facelo en casa. Gravámolo en seis días na miña casa, no salón, e Bruno Murmura, o amigo que fixo a gravación, mezcla e masterización, trouxo o seu equipo, convertemos a casa en estudio durante unha semana. E co resultado estamos encantados. O feito de estar na casa dá tamén moita comodidade.
– E por que se chama ‘Motivations’?
D: As cancións son un pouco cada unha do seu pai e da súa nai, non hai nada que as una tematicamente. O único que pensei foi que tiñan que ver con distintas motivacións que pode ter a xente (ou a súa falta). E agora véndoo coa portada ten moito sentido: son motivos que levan a accións, neste caso o oso está axudando ao pez a escapar, en contra do seu instinto, sen saber moi ben por que o fai. Como mil cousas que se fan na vida.
– E o de que a deseñadora da portada fose Elba Fernández (Pequena Suricata/Jane Joyd), como xurdiu?
D: Ofreceuse ela, empezamos a falar de posibilidades e xa as primeiras ideas eran unha pasada, dixémoslle “estás contratada!”.
M: Temos unha conexión moi boa con ela. A pesar de non coñecernos desde hai moito e non vernos moito, a verdade é que temos unha amizade moi chula e moita confianza. Dá gusto con ela. É unha tía estupenda, ten un talento incrible tanto para a música como para a gráfica… Xa estabamos moi orgullosos da gravación, pero vestindo xa así o disco desta forma fai que creza.
– Quen escribe as cancións, como vos repartides o traballo?
D: Iso explícao mellor ti, eu líome nesa parte.
M: As cancións existen desde antes que David e eu nos coñecésemos, todas son de David…
– Entón ti es o seu voceiro…
D: Cústame moito falar das miñas cancións, prefiro delegar…
M: El tiña esas cancións e cando nos xuntamos houbo química, funcionou, e eu púxenlles a miña parte. Hai varias cancións no disco que case son como nas demos que David gravara na casa, e outras que cambiaron. Coñecémonos para tocar, temos amigos en común, un día un chamoume e faloume de David e das súas cancións, por se me apuntaba para montar algo. Cando mas pasaron gustáronme moito, fixemos un intento de montar algo, pero medio fracasou, porque quedamos nós sós. A persoa que nos uniu decidiu non seguir adiante. Nós arranxamos esas cancións xuntos, eu puxen a miña forma de velas, e ao final somos un grupo, ou eu síntoo así.
D: Unha das cousas que me pasaban é que a xente me preguntaba por que non tocaba máis: porque me aburre. Nunca me gustou o de tocar só, o que me encanta de Trampoline é que realmente somos un grupo, tanto as aportas de Iago como as de Marcos fan que ese sexa o son. Non o vexo como que haxa unha figura principal, somos 33,33 cada un. É o que fai que estea contento co proxecto. Un exemplo é All you need, unha canción que a min me gustaba, pero bah… pero ao final entre os tres imprimimos esa dinámica que necesitaba.
– Non sei se seguir por este camiño e preguntar de onde saen as cancións, que as inspira…
D: De onde saen? A nivel letras tendo a fixarme en cousas abstractas, en temas universais cos que a xente se poida identificar. Pero en realidade xorde antes a melodía, a letra é ou algo que acabo de ver na televisión e vén á cabeza, noutras só me gusta como soan esas palabras combinadas… é bastante complicado de explicar. Nunca intento contar historias, só buscar cousas xerais (sen pasarse).
– Desde cando vos coñecedes?
D: Mediados de 2010, máis ou menos. E Iago incorporouse en 2012, en marzo máis ou menos.
– E antes de todo iso, de onde saídes cada un de vós?
D: A verdade é que hai unha combinación bastante interesante. Iago é músico de jazz, e na percusión si que se nota esa influencia e eses detalles.
M: É moi curioso, porque temos un gusto musical bastante parecido e coordinado. Iago é músico de jazz, pero coma a maior parte da xente da súa xeración non escoita só jazz, é por exemplo un gran fan de Radiohead, coma David. A min sempre me gustaran, pero non era moi fan, agora si que o son por eles. David é case autodidacta e eu veño da clásica, son profesor de guitarra clásica nun conservatorio. Atopamos un punto común e todas esas influencias déixanse ver. Un dos toques distintivos de Trampoline son as texturas das guitarras, moitos arpexios… non temos baixista e non hai baixos no disco, pero non se bota en falta porque as guitarras están a facer o seu traballo.
D: Só hai que ir aprendendo un pouco. Eu de adolescente estaba co britpop a tope, pero cando empecei a tocar e facer máis música, ademais de saber todas as de Radiohead, descubrín máis cousas. “Mira este Sufjan Stevens, que cousas fai coas guitarras e co banjo…” Vas vendo que fan outros grupos que te gustan e vas incorporándoo, pero non de forma consciente. Death Cab For Cutie son para min unha influencia brutal, sabía todas as letras, tocar todas as cancións, para min seguen a ser un grupazo. Encantaríame escribir letras como Ben Gibbard, pero é complicado.
– Que escoitabades de pequenos?
D: O meu irmán era pincha a finais dos 80, principios dos 90, así que todo o que se pinchaba nesa época. Bananarama e cousas así estaban na casa como vinilos. A miña irmá era moi fan dos Pet Shop Boys e a min encantábanme. Na época das cintas tiña de todo, sobre todo moita cousa en inglés.
M: A min marcáronme moito os Dire Straits, agora con distancia vese distinto, pero como me pillou no instituto empezando a tocar a guitarra eléctrica… Alguén pasoume a cinta, quedei alucinado por como tocaba Mark Knopfler, e pasei a adolescencia tocando os seus solos, de Pink Floyd…
– Cando foi o primeiro directo de Trampoline? Lembrádesvos?
M: Foi en agosto de 2011. Cando empezas a tocar por primeira vez, queres facelo un pouco en plan simulacro, de feito fixemos algún concerto en casa para amigos.
D: Ese era no que estaba a pensar eu.
M: Si, ese debeu de ser en xullo. Xuntamos á xente máis próxima, unhas dez ou doce persoas, e tocamos no salón. Estivo guai. O primeiro de verdade foi na praia de Lagos, en Bueu, onde hai un chiringo que levan uns amigos. Falamos con eles por se querían que fixéramos alí un concerto. Daba a sensación de que podía saír ben, o sitio é moi bonito, podían vir os nosos amigos, era gratis, podíamos estar cómodos… E foi un exitazo, a xente pasouno ben, soou ben, posta de sol…
– E os concertos da semana que vén, os da presentación do disco, como os enfocades?
D: En realidade o máis interesante é que por primeira vez está o disco listo e o vendemos case en exclusiva nos concertos. Despois estará nalgunhas tendas (Honky Tonk, Miranda…), estamos a ver o da venta por correo…
M: A nosa proposta é xa sólida, non temos nada que non estea a funcionar. O que facemos é aproveitar para presentar o disco, vendelo, recuperar un pouco da inversión feita nel. O de ter ese disco é tamén unha forma de chegar a locais que doutra forma é algo máis difícil. Por exemplo, aínda non tocáramos en La Iguana. Ter un disco dá a oportunidade de que por exemplo ti nos fagas unha entrevista, saír en medios, abre terreo…
– Como vos venderiades para animar á xente a ir?
M: Eu creo que a mellor forma de vendernos é conseguir que a xente lle dea ao play en Bandcamp e escoite un par de cancións. Se lles gustan, nós traballamos moito para ter un directo bo, e o directo é moi parecido ao que se escoita no disco. Moitas veces pasa que un disco che gusta e non sabes se despois vai a funcionar en directo. Nós ensaiamos moitos para que sexa así.
D: No último concerto no Aturuxo, en Bueu, por exemplo, que é un sitio que soa moi ben, un par de persoas que xa coñecían o disco dixeron que lles gustara máis o directo… é como “oh yeah”, éncheste de orgullo.
M: Esa é a mellor forma de venderse, se a xente escoita e é un estilo que lle gusta, molaría que se animasen a vir a vernos. E decidir se lles gusta por completo e se se queren comprar o disco…
– Como é o voso futuro?
M: A que te refires co futuro exactamente?
– Non sei, o futuro é algo complexo e abstracto…
D: En realidade o futuro é continuar contra vento e marea…
M: Nunha visión xeral, o futuro para min é seguir ata o infinito.
D: Estamos ben, pasámolo ben… e despois o que veña, pero non temos ningunha aspiración moi grande. A cousa está moi difícil para todos, hai grupos consagrados aos que non lles saen as cousas. Non sei, traballar, pasalo ben, non palmar pasta…
M: Quizais unha das cousas que soubemos facer mellor (ou que nos saíu mellor) é que non nos estamos queimando. Somos un grupo fácil de mover, imos sempre en coche, os tres con todo o equipo.
D: Esa é unha das respostas a cando a xente pregunta por que non levamos baixo ou teclista… pois porque con tres soa de sobra e as cousas custan cartos.
M: Así sae ben, non temos moitos gastos, podemos ir sen pedir demasiado. O que estaría ben no futuro, aínda que como non chega case acabas por descartalo, é conseguir un axente e conseguir unha discográfica. E como vai pasando o tempo, non chega, vas perdendo esas ganas, chega un momento no que case non queres que chegue. Xa estamos afeitos a resolver as cousas nós, será difícil que alguén que chegue nos poida convencer. Seremos moi esixentes…
D: Cando estás afeito a facer ti as cousas, se vén unha persoa cun carácter un pouco torto pode haber problemas.
M: Nós decidimos que música facemos, como a facemos, cando a gravamos, como a vestimos, onde tocamos, canto cobramos.
D: Pero, Marcos, se nos dan 6000 euros por cada concerto, creo que entraremos polo aro.
M: O resumo é que seguimos buscando, pero dos bos. Dos que non van armados.
* Trampoline tamén cubriron unha disqueficha!