En principio non collen moitas dúbidas, pero se hai algún grupo que poida sorprendernos de xeito indescritibles dentro do panorama da música estatal, son Standstill. Co que vimos sabendo de ‘Dentro de la luz’ (Buena Suerte, 2013) non se agardaban xiros argumentais tan drásticos como aquel que a vella banda da escena do hardcore punk barcelonés deu ao gravar ‘Vivalaguerra’, aquel espectacular traballo que conta xa con seis anos de vida. Claro que apenas sabiamos nada, porque moi pouco se filtrou deste disco nas semanas previas ao seu lanzamento o pasado martes. Apenas tres temas na web de Radio 3, e outros tres en foros moi recortados. Tras esa enormidade chamada ‘Adelante Bonaparte’, un triplo Ep a xeito de invento perfecto, e da máis que exitosa xira Rooom, que confirmou que, se ben Standstill son un dos mellores grupos españois da actualidade, en directo son directamente o mellor (cando menos, dos que servidor viu en moito tempo).
Vale, entón, como funciona ‘Dentro de la luz’? Pois mirade, de marabilla. Funciona que te mueres. Non atoparedes grandes trocos estilísticos con respecto aos traballos antes mencionados. Se acaso, a pesar da insistencia da banda en dicir que o seu novo disco é máis optimista que nunca, chama a atención a carencia absoluta de algún tema de corte máis pop, visto o éxito pretérito daquel Me voy a inventar un plan para escapar… ‘Dentro de la luz’ ten varias cancións brillantes, pero nacendo sempre da nudez melódica, unha constante aparición das voces corais e tenebrosas, e de escuridade e terror nun conxunto no que tamén se quere (e se consigue) cantar ao amor. Porque si, porque entre todos eses obstáculos para falar do tema máis utilizado na historia da música. O amor á túa infancia, á túa parella, á túa nai, al beso de una guerra que ya terminó. ‘Dentro de la luz’ comeza de xeito espectacular.
Enlacemos Que no acabe el día, Conjuro de todos los tiempos e Adiós, madre, cuídate. Xa poderiades parar de escoitar o disco neste preciso intre e tería pagado a pena. Tódolos factores que fan de ‘Dentro de la luz’ un señor discazo están nesas tres composicións. Intensidade, luminosa escuridade, letras sobrecolledoras e melodías inspiradas. Pero xa podedes imaxinar que hai máis. Non sei se xa mellor (nalgún momento pode ser), pero hai moito máis. Delicada e convulsa soa Tocar el cielo, con bucles de voces e efectos electrónicos, para seguir xogando a ese xogo de estar atrapado entre a marabilla. E se falamos dese interese do grupo por cantar ao amor, o mellor exemplo, o máis obvio, sería Pequeño pájaro, que comeza como unha delicada canción de berce e secuéstrache a alma. Outro dos escasos adiantamentos de ‘Dentro de la luz’ foi ¿Puedo pedir?, onde as corais das que antes falabamos teñen un protagonismo principal, se ben o conxunto da canción non sobresae especialmente.
Si consigue gustar un corte tan insultantemente sinxelo como Me gusta tanto, que só precisa unha frase repetida ata a extenuación para crear unha canción pop máis que notable. Pero o momento máis inspirado de cando nos achegamos ao final é Vuela, extranjero co crescendo impecable que xa nos pon en aviso do que pode ser Cénit, o novo espectáculo para os directos, cando teñamos oportunidade de velo (lembrade que se deixarán caer no Portamerica 2013). A estas alturas non me vou pór pesado insistindo nesta escoita. Á vista está que me parece obrigatoria, máis que iso, xusta e necesaria. Por se vos fan falla máis motivos, Si vieras ou La casa de las ventanas continúan ese camiño de excelencia que Montefusco e compañía se empeñan en tocar con cada cousa que fan dende hai xa ben de tempo. A día de hoxe, o mellor disco español do que vai de ano (se é que non o melloran proximamente eses que vós xa sabedes).
