Para servos completamente sincero, o primeiro sorprendido de que os galegos Niño y Pistola sexan os protagonistas do noso disco da semana son eu mesmo. Sempre correctos, e nuns primeiros anos mesmo brillantes por momentos, o meu interese polos últimos pasos da banda fora decrecendo. Imaxino que interiormente os acusaba de terse acomodado, de facer cousas bonitas pero condenadas a un cedo esgotamento. De arriscar pouco ou case nada. Metíaos, logo, no grupo de bandas que seguiría escoitando sen agardar grandes cousas do futuro, con pouco estímulo. Gardaríalles o agarimo de quen aínda ten no seu portacedés do coche ‘Como un maldito guisante’, mercado nunha desas tendas de discos xa pechada.
Soa logo ‘There’s a Man With a Gun Over There’ (Ernie Records, 2013), e comezo a pensar que existe a posibilidade de que me trabucara. Niño y Pistola reinvéntanse nun disco que si, pode ser que xa escoitarades anos atrás, con outros artistas nas fotos da portada, pero, maldita sexa, é terriblemente bo. Non se pode falar de que se volvan tolos, que soterren todo o estilo labrado ata hoxe, pero definitivamente si deron un paso a carón. Os Beatles seguen estando aí, non o nega ninguén, pero ‘There’s a Man With a Gun Over There’ cheira a moitas máis cousas que os heroes de Liverpool. Vemos nel guitarras máis enérxicas, moito recendo a americana, como se ese Jeff Tweedy do que falabamos a semana pasada producira tamén este disco, e, sobre todo, cremos que o ‘Highway 61 Revisited’ do daquela efervescente Bob Dylan resucitou nos últimos meses.
A historia cóntase soa, dende esa ponte que crean Deep in the Fall e I Used to Drive a Car, sen darnos conta de onde remata unha e comeza outra, e co pedal steel soando a gloria na segunda, como se isto fora gravado na granxa do teu avó, pero nun estado do interior dos vellos Estados Unidos. Fantásticos na distancias curtas e tamén cando se deixan levar por un lado salvaxe e eléctrico, ben en Fifty Dollars in my Hand, pero soberbios nunha By the Grace of God que lembra a enerxía dos Ocean Colour Scene daquela mítica Hundred Mile High City, recupera aquel instinto visceral e asasino, emana suor e convéncenos de que a máis mínima dúbida quedou resolta. Esta primeira metade de ‘There’s a Man With a Gun Over There’ convida a calquera entusiasta a deixarse levar por frases categóricas, do estilo de “o mellor disco dos últimos…”. Pero falamos só diso. Da primeira metade. Fantástica, pero Manolito e compaña só nos deron a metade do menú prometido.
A segunda, a que comeza con And Then the Rain Started, a que semella xurdida do mesmo Nashville, completa un recital perfecto. Insistimos, como se o mesmo Dylan viñese a tocar na casa de Ernie, tanto coa cara máis ruda e auténtica, como a domesticación de Back in the Years, xusto antes de caer nun breve momento de somnolencia con Indian Song e Follow the White Stones. Unha pequena focha perfectamente superada con Box of Brass e a máis que inspirada final We’ve Had Enough. Un disco sen apenas pegas, se acaso, a brevidade, o de sempre que alguén se sinte enganchado con algo que lle gusta, que se lle pasa o tempo de seguido. Podemos buscar máis adxectivo, pero deixémolo, sinxelamente, en que acabamos de escoitar ‘There’s a Man With a Gun Over There’, o mellor disco na carreira de Niño y Pistola. Galicia segue mandando en 2013.
* Podes tamén ver a entrevista que lle fixemos a Manolito con motivo do lanzamento do disco e a súa disqueficha!