O primeiro que atopas ao chegar a ‘Persona Non Grata’ (Ayo Silver, 2013), o terceiro disco dos californianos Cosmonauts, é unha portada terrible. Fea de narices. E un pouco ata aí todo o malo que imos dicir deste disco, que chegou ás nosas vidas no pasado mes de agosto, e que contou coa correspondente xira de presentación en setembro, con tres datas en España das que nin sequera tiveramos novas. E é que ás veces chegamos tarde ás cousas, vaia, a miúdo. Pero máis vale tarde. Benvidos a un mundo de agudos tons machacóns. De neo-psicodelia digna de que o mesmo Jason Pierce poida facer aparición en metade do disco sen que nin un só de nós puidese sorprenderse. Benvidos a un mundo de cefaleas adictivas, de adorable sensación de ansiedade e inquietude interna. Sentide como algo se move no voso interior, que algo vos impulsa a non ficar quedos.
Cosmonauts non son un grupo que viñese ao mundo a ensinarnos nada novo. De feito, nin sequera podemos falar dunha liña condutora clara na súa discografía, despois de que escoitando os seus dous primeiros discos, na balanza da psicodelia a un lado, e o son garaxeiro sucio do outro, este segundo gañase amplamente (escoitade temas como Dorothy ou Flowerbomb). É por iso que ‘Persona Non Grata’, sen rachar lazos co anterior, si semella un paso arriscado, unha busca de novos horizontes por parte de Alexander Ahmadi e Derek Cowart. Un paso dun par de discos meritorios a un disco moito máis notable no seu conxunto. Dende o mesmo inicio, cando la broca fina de Shaker busca a túa tempa, o pulso palpable, e se pon en marcha tradeando imparable a túa materia gris. Dende ese mesmo momento sabes que Cosmonauts viñeron secuestrar cabezas.
‘Persona Non Grata’ intenta labrarse a si mesma dende os Pond que intuímos en Sweet Talk ata a época gloriosa duns Spacemen 3 que se van colando como un bloque de xeo derreténdose sobre Wear Your Hear Like a Weapon, tema que remata por converterse en irritantemente bo, pesado, con moito fondo. E como para isto das influencias todos servimos, e nunca nos trabucamos, engadide á fórmula a Kula Shaker en My Alba. Decidide, pois, vós mesmos se ando no certo o se non teño puñetera idea, pero escoitádeos ao fin. Sentide o seu queixoso discurso, o drone, a desganada voz, ás veces errante, pero que de xeito curioso semella vestir con mestría ás melodías que seguen traballando coa broca no noso interior.
O achegamento aos Cosmonauts bailables ven da man de What Me Worry, máis inmediato que eses temas de máis de seis minutos. A súa cara máis pop, máis doada, menos irritante… posiblemente máis vulgar, visto isto como un achegamento ao convencional, non como un síntoma de precariedade. Non é, nin de lonxe, unha liña que en ‘Persona Non Grata’ teña continuidade. Boa mostra de que o que pesa máis aquí é a busca do alporizamento máis absoluto está nas seguintes Pure Posture, pero sobre todo na decadencia absoluta de I’m So Bored With You. Cando levas unha aposta tan ao límite, por momentos tes serio risco de perder. Vanilla non aporta nada, aburre por momentos e non pasaría absolutamente nada se desaparecese do repertorio. A situación remóntase pronto, e a tolemia volve ao seu estado habitual no final do disco, co ritmo frenético e canalla de Dirty Harry e pola volta a unha calma moito máis sólida na final Summertime Blue. Un disco que non debería pasarse por alto nunca, un grupo que nos deu unha desas inesperadas sorpresas que tanto nos gustan. Cosmonauts, apuntádeo na axenda en letras ben grandes.
