O disco da semana: Wondrous Bughouse, de Youth Lagoon

Youth-Lagoon-Wondrous-Bughouse-e1357312294225Hai grupos aos que nunca lles rematas de prestar a atención debida. Un día un colega diche que escoites a tal banda, ou a ese outro tipo que fai cancións raras. Obedeces, que es de obedecer de toda a vida, non como estes rapaces de agora. Escríbeslle ao colega en cuestión, agradecendo a recomendación, porque si, porque acertou, porque che gusta. E cres que escoitaches a un dos teus novos grupos favoritos… pero dúas horas despois vas a outra cousa, e déixalos gardados durante meses. Supoño que a oferta de grandes bandas é tan ampla que caer no esquecemento é máis doado ca nunca. Como mostra, ademais dos nosos protagonistas da semana, hoxe mesmo sae o fantástico traballo de Ólafur Arnalds, e un tipo que está comezando nisto, un tal David Bowie, tamén estrea disco.

Esa banda que che encantara, un par de anos despois saca novo traballo. E lémbraste do pouco caso que lle fixeches, con todo o que merecía ‘The Year of Hibernation’, o disco de debut de Trevor Powers, o artista californiano que ten a ben darse a coñecer como Youth Lagoon. Entón resulta que o bo de Trevor lanza ‘Wondrous Bughouse’, (Fat Possum, 2013), o segundo disco da súa carreira. E vas correndo ao recuncho de materia gris no que durmía aquel frechazo, e tras uns intres escoitando os seus novos temas, decides trocalo por amor eterno. Consolidado. Do que intercambia teléfonos, do que se adica a algo máis que foder, por divertido que fora aquel único polvo.

‘Wondrous Bughouse’ é un traballo con nove cortes, lanzado pola discográfica que ten en Girls (e en Christopher Owens) os seus artistas estrela, e dominada por un son lo-fi e marcadamente psicodélico, no que imaxinas a Tame Impala divertíndose no parque, xogando cos Sigur Ròs do disco dos cus. E todo iso amósase en Mute, un auténtico agasallo que, por moito que veña de California, soa a Escandinavia en cada un dos seus poros. Soa a maxia e bosques pragados de figuras de fábula. Soa, ao fin, absolutamente delicioso. Saboreable, como aperitivo continuado por The Bath, que leva exactamente os mesmos ingredientes, pero que se deixa caer máis lentamente, retardada, menos festiva pero igualmente fantástica. Un inicio conmovedor, pechado inmellorablemente por aquela psicodelia festiva da que antes falabamos, a representada por Pelican Man.

Dropia tende os brazos, utilizádea de ponte entre esa primeira metade festiva e colorista, e unha segunda na que Youth Lagoon, tras convencervos de que iso de morrer, en realidade, non sucederá nunca, busca refuxiarse nun mundo interior algo máis inquiétante e perturbador, como amosa Sleep Paralysis, corte inspiradísimo no melódico, do mellor de ‘Wondrous Bughouse’. Ese mesmo camiño interior leva Third Dystopia, xusto antes de estoupar no máis semellante á épica que poderedes escoitar no disco, coa batería de protagonista, erguendo almas e decibelios. E para ir pechando esta marabilla, para que non fique nin un só pau sen ser tocado, Raspberry Cane faille as beiras aos Beatles case a piques de rematar, coa emoción xa mesmo desbordada, ficando Daisyphobia para o peche, e para que Trevor se permita unha escapada onírica máis difícil de mastigar, máis dura, porque non todo vai ser paz e amor. Agora, se me desculpades, vou tirar o recuncho de cerebro no que gardara a Youth Lagoon ao lixo. Ao fin e ao cabo, aí xa non van volver nunca.

Shares

1 comentario

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *