Vimos contándoo dende hai semanas. 2013 vai ser galego, no que a música estatal se refire. Galego e ruidoso. Se ben o pop galaico non morre coa entrada en coma indefinido de Nadadora (tras un tremendo concerto final no Teatro Lara de Madrid) os grupos que nos agardan nos vindeiros meses veñen cargados de decibelios e crueza. Hoxe estrean disco, o primeiro na súa carreira, concretamente, os coruñeses Lendrone. Leva o pouco currado nome de ‘Uno’ (Matapadre, 2013), pero iso é o único pouco currado do disco. Unha absoluta demostración de poder, de habilidade e recursos. De músculo e tamén de referencias ao pasado, con esa querenza por uns sintetizadores que case pegarían en varias das nosas infantes tardes de Atari.
Trollatunga vólvese tola, e pérdenos a cabeza. O traballo, gravado nos círculos Círculo Polar de Ogrobe (por aquilo de pechar as referencias da terriña), contaxia entusiasmo e enerxía, sen precisar nin unha palabra, nin un berro. Tres homes sen maior necesidade de axuda. Con toda a cara do mundo e sen problemas para aceptar que un pode nacer no Noroeste e ser ben grande. ‘Uno’ é un disco inmenso, tanto como as baterías de Velocirrápidor ou de Canyonero. Tanto que a un se lle quita a parvada e desabrocha a camisa… ou lle arrinca os botóns.
A Lendrone non hai que reivindicalos. Cun disco así vanlle sobrar louvanzas, a nosa só será unha máis. E a maxia de La Mécanique Moderne deixa ben claro que ata os tan afastados elfos escandinavos poden deixarse caer polas Rías Altas, e Mis en Detroit, coas bucles interminables ata a irrupción dunhas guitarras caóticas. ‘Uno’ convértese nunha concatenación continua de conxuncións copulativas de piropos. Dende aquí o meirande adicámosllo a Electromonotrove, que resume a esencia de todo o disco, dende a contundencia ao espírito inocente, case sen solución de continuidade, sen interrupcións, para deixarse levar de seguido, de novo, por un mundo moito menos luminoso. Convida a mercar unha entrada, a perseguilos a onde sexa preciso para gozar dese directo.
Probablemente se vexan metidos e etiquetados dentro de múltiples escenas que non lles fagan graza, ou, mellor dito, que non sexa o que buscan. Pero o conto é que Lendrone corta a cinta dun 2013 que tampouco comezaba da nada. Lembremos, entre outros, o recente traballo de Unicornibot, e a emerxencia de grupos doutros concellos dos que falaremos no seu momento. En Galicia sempre pasou algo, pero agora a organización é mellor, e, de paso, tamén a industria. Iso agradéceno as bandas, pero, obviamente, tamén nós, os que nos adicamos a escoitadas e gozalas. Lendrone chegan e repercuten, porque merecen chegar e esa repercusión. Agardemos que, aínda que ninguén busque ser abandeirado de nada, isto sirva como pistoletazo de saída cara un futuro próximo onde se poida falar da música de aquí como lexión.
Molan. Molan moito.