Chegar a un festival como o Primavera Sound por primeira vez dá un pouco de vertixe. Na miña mente xiraban lembranzas de FIBs pasados nos que a calor e a agonía eran as sensacións máis intensas e tiña medo a terme acostumado demasiado nos últimos anos aos festivais de andar por casa, eses pequenos e perfectos nos que non necesitas nada máis. Afortunadamente, este medo fixo que chegase pronto o xoves (preparada para sufrir colas interminables baixo o sol) e en menos de 10 minutos estaba dentro, con pulseira e tarxeta.
O da tarxeta, claro, merece un parágrafo aparte. A tarxeta era o experimento do Primavera deste ano, un experimento que, segundo prometían, faría todo máis sinxelo e rápido, e evitaría as colas. O que provocou en cambio foi o contrario: o sistema de pago a través dun iPad, que xa era pouco operativo ao haber tan só un ou dous en cada barra (con cinco camareiros arredor de cada un sen saber moi ben que facer), directamente fallou. Imaxina a situación: só se podía pagar coas tarxetas e o sistema non funcionaba. O (San Miguel) Primavera Sound estivo varias horas sen vender bebidas ata que decidiron empezar a aceptar cartos.
Pero problemas organizativos aparte, que de seguro servirán para non volver a intentar nada novo sen probalo antes (ou sen ter unha estratexia clara sobre que facer se o sistema falla), o importante eran os concertos.
– Of Montreal. Despois dun recoñecemento xeral do espazo e os escenarios, botando unha ollada a que había en cada lugar, paramos no Escenario San Miguel co primeiro concerto forte da xornada: Of Montreal trouxeron o seu estoupido de luz e cor e bailes e disfraces e moitos extras (canta xente había no escenario?) lograron facer bailar a todos os alí presentes aínda baixo o sol. Unha especie de preludio do que unhas horas máis tarde sería a actuación de The Flaming Lips.
– The Fresh & Onlys. Mentres Of Montreal montaban a súa peculiar festa no Escenario San Miguel, no Escenario Pitchfork (como un Vigo Transforma cun só escenario) as cousas estaban algo máis serias. The Fresh & Onlys presentaban a súa proposta de rock garajero clásico (dese no que o ruído non esconde as melodías) e reunían a unha boa cantidade de xente atenta a todo o que facían. Un pouco sen que ninguén se decatase, The Fresh & Onlys foron un deses grupos en teoría pequenos aos que todo o mundo quería ver.
[Intervalo de recoñecemento da zona de comidas, compra de cea e paseo polo Forum cun afortunado e casual encontro con xa sabes quen]
– Grinderman. O primeiro prato forte do festival: o lado máis salvaxe de Nick Cave xunto con Warren Ellis, Jim Sclavunos e Martin P. Casey fixo as delicias dos seus fans, aínda que deixou aos seguidores de Nick Cave & The Bad Seeds con ganas de que incluísen algunha canción do seu repertorio de sempre (algo que, por outra banda, nunca fan en Grinderman). De todas formas, bastaba con mirar cara o escenario para ficar hipnotizado polo magnetismo e a presencia de Nick Cave e a barba, movementos, e multinstrumentalismo de Warren Ellis. Os fans das primeiras filas, ademais, tiveron a ocasión de tocar ao seu ídolo todo o que quixeron, xa que este non deixaba de baixar do escenario para ser abrazado polas masas.
– Suicide. Nick Cave estivo a piques de botarnos a todos do seu concerto para que fósemos correndo ao de Suicide. “A mellor banda de rock da historia”, dixo, e como bo fan enseguida achegouse el mesmo ata o Escenario Ray-Ban para ver o concerto copa en mano (e non, non o asaltamos con disquefichas porque aquí á redactora dálle medo o señor Cave). Suicide tocaron, como estaba previsto, todo o seu primeiro disco, con luces na cabeza e bastantes xiros experimentais. Os entendidos din que estiveron ben, así que haberá que crelos (entendede que unha fan de Belle and Sebastian non capte ben a música de Suicide).
– The Flaming Lips. O mellor do día. Tras un comezo algo estraño no que Wayne Coyne e unha tradutora que ninguén sabía moi ben en que idioma nos estaba a falar explicaron que 1) habería burbulla espacial e 2) as luces e proxeccións do espectáculo podían ser prexudiciais para a xente das primeiras filas (“se notas unha mala reacción, non mires ás luces”, foi o gran consello de Coyne), comezou o espectáculo con todo iso que fai dos Flaming Lips un grupo especial. Porque non, nin o confeti, nin os globos, nin case o paseo de Wayne Coyne polo público dentro da súa burbulla, son nada novo, pero logran transmitir a mesma alegría que sempre. Debullaron o mellor da súa discografía, con momentos emocionantes como Yoshimi Battles The Pink Robots Part 1 con todo o público cantando ou un final con Waiting for a Superman e Race for the Prize que deixou a todo o mundo cun sorriso algo estúpido na boca.
– Caribou. No último paseo do día achegámonos ata o Escenario ATP para ver a que andaban Caribou e atopamos unha agradable sorpresa: a explanada estaba totalmente abarrotada con xente que non podía deixar de bailar. O malo, claro, era que penetrar nesa masa resultaba imposible. Pero non nos podemos queixar: chegar tarde a unha festa non sempre é boa idea.
Crónica do venres 27 (delirio adolescente)
Crónica do sábado 28 (delicadeza folk)
Foto portada | Dani Cantó (Primavera Sound)
2 comentarios