“Déixame subir pola costa… Por favor”
“Nada diso, que despois non es capaz de baixala”.
“Pero que dis mamá? Que eu despois… eu despois baixo a rolos!”. Non sabemos se ao final a nai do neno implorante lle deixou subir ao rapaz a costa (moi empinada… tanto que un letreiro avisa a navegantes de que hai “risco de caídas”) pero o que si é certo, e si sabemos gracias a un bo anaco de observación, é que a costa da Cidade da Cultura é un dos grandes hits do macrocomplexo do Gaiás.
Mentres políticos, ditadores de opinión e un longo etcétera de persoeiros debaten, rifan e se preguntan que meter na magna (e carísima…) obra, o pobo xa lle encontrou uso e gozo. Ir ao santiagués monte Gaiás, onde está asentada a tan levada e traída Cidade da Cultura, un sábado (e un sábado de abril, cando aínda é unha impactante novidade) é case coma ir de romería. Familias, avoas galegas vestidas de domingo que se preguntan con que encherán todos eses estantes baleiros, nenos (moitos nenos…), un can deses tan trendy coma o que é imaxe de Dolores Promesas… Na Biblioteca de Galicia un dueto toca jazz e o heteroxéneo público quédase un anaco a escoitar, sorprendido.
“Todos os sábados e todos os domingos hai música”, explica o garda de seguridade, que amablemente tamén busca os folletos que precises e non encontres.
Mentres, iso si, na biblioteca de Galicia a xente que escoita a música analiza con ollos severos a obra. “Todo isto está feito de pladur, todiño”, explican por un lado. Ao carón do neno implorante con grandes plans para baixar a costa, alguén comenta que tódalas mesas e tódolos acabados de madeira non son máis que contrachapado.
Fóra da biblioteca non hai moito que ver: porque ao macrocomplexo de Gaiás o que lle falta é, sobre todo, contido. (E contido interesante) Mentres non o traen e as hordas de intelectuais toman un complexo, as familias e sobre todo os nenos xa descubriron o seu potencial. A explanada principal é perfecta para xogar con patinete. Un, dous e ata tres podían contarse sen esforzarse moito por encontralos.
Senón, claro está, sempre queda a costa. O de baixar a rolos é unha realidade non vista posiblemente aínda e difícil de conseguir (a pedra parece bastante dura). O de subir ata o punto máis alto é unha parada obrigada para tódolos visitantes: As vistas de Santiago dende o alto están bastante ben… pero o mellor é a sensación de estar subindo alto, moi alto, por un lugar que non deixa de ser un tellado.
Os nenos xa o entenderon. E polo de agora eles e as doces avoíñas galegas teñen tomado o complexo.
Fotos | disquecool
