“Nas noticias sempre saen Santiago e Coruña, pero agora…”
Dúas mulleres falaban entre elas xusto detrás do boneco de neve xigante que ocupa un lugar destacado na Alameda de Vigo. Acababan de prender as luces e do outro lado do boneco acumulábanse masas humanas na procura do selfie perfecto no que aparecesen eles e a meirande parte posible da figura. Persoalmente, o boneco de neve xigantesco paréceme que ten un aquel un tanto inquietante, pero a aquelas dúas mulleres claramente lles entusiasmara. Elas estaban ben orgullosas de que, por fin!, algo desprazase ese monopolio informativo santiago-coruñés que detectaran e puxese a Vigo a abrir os titulares.
Como unha morea de xente (non sei canta, porque son moi mala coas estimacións e porque a prensa local non publicou estatísticas, pero diría que millares), o sábado pola tarde eu estaba nas rúas de Vigo, no momento previo, no momento culminante e no momento posterior do que ía ser o momento destacado do “Nadal top” de Galicia* —ou do mundo mundial— deste ano. E despois de meses de hype (os operarios comezaron cando aínda levabamos sandalias a preparar a cidade para a apoteose luminosa) o comezo do Nadal en Vigo non defraudou: foi tan over-the-top (a expresión inglesa é a mellor maneira de definir o que pasou) como esperaba.
“Pobre Abel”. Na recta final para a inauguración, que xa fora retrasada ás nove da noite por culpa da previsión do tempo, a miña irmá e máis eu estabamos refuxiadas nun portal, esperando a que deixase de caer o diluvio universal. Chovía tanto que parecía imposible que alguén fose a saír á rúa para ver o prendido das luces ou mesmo que as luces resistisen o impacto de toda aquela auga. No medio das rúas centrais, a policía xa cortara o tráfico e as pantallas —rollo partido dalgún campionato de fútbol popular— estaban xa preparadas para que todo o mundo puidese ver o que acontecía. Pero, a pesar de todo iso, só había o baleiro. Xente refuxiada en portais e entradas de garaxe e nin unha alma polo medio da estrada aquel día aberta a peóns. Mentres esperabamos que deixase de chover non podíamos deixar de imaxinar a Abel Caballero, alcalde de Vigo e showman, chorando na súa casa ante as maldades do destino.
Inocentes que somos. Uns cantos minutos despois chovía moitísimo menos. Un pouco despois, no escaso intervalo entre entrar e saír dunha tenda, Príncipe encheuse de xente en peregrinación cara a Porta do Sol, como nunha especie de milagre ou como nun truco de maxia. E cando chegou a hora, Caballero estaba incombustible (aínda que non temos moi claro onde, porque non estaba na nosa liña de visión e era bastante difícil ubicalo).
Ás nove, a multitude era xa abrumadora (a pesar da chuvia), o alcalde estaba xa preparado para o seu momento e a xente estaba xa entregada. Porque si, detrás de nós, un home lle dixo aos seus acompañantes que o alcalde estaba “zumbado” pero foi unha minoría. Cando Abel entrou en escena foi case como se aparecese unha estrela de rock (ou como algúns imaxinan que será a entrada de Kim Jong-un, a cada quen a súa imaxe mental): aplausos e vítores entusiastas que para os de fóra son algo bastante delirante. Un neno ao noso carón berrou: “Abel, querémoste!”.
E despois, durante e mediante, Abel falaba. Non logramos entender moi ben que dicía porque o son non funcionaba moi ben, pero as palabras soltas foron suficientes. Dixo que a cidade era como a Quinta Avenida (ou que directamente o era), que todo o mundo era benvido incluídos os das aforas (como lle dixen á miña irmá, mentres non lle pidan a Vigo Pass…) e que había moitas, moitas luces. 350 rúas e novos millóns de luces, dixo o alcalde, que tamén afirmou que Vigo era a cidade da felicidade.
E logo, na apoteose da apoteose, un estoupido de fogos de artificio e unha conta atrás para prender a árbore de 30 e tantos metros (na que poñen agora de cando en cando unha mensaxe de feliz Nadal acompañado por un ‘Concello de Vigo’ para que teñas claro de onde vén todo isto). Sei que o alcalde falou en inglés porque foi viral, pero eu simplemente pensei que non estaba entendendo nada do que dicía.
E si, quedamos ao espectáculo musical de luces e son coa panxoliña de John Lennon (e coa banda sonora de Piratas do Caribe, porque… por que non?) e logo saímos de alí un tanto en estado de shock. “É o máis extremo que fixen na miña vida”, escribín nun grupo de Whatsapp mentres deixaba a Porta do Sol para me aventurar no medio da xigantesca masa humana que ía descubrindo o resto das luces.
*Pero Xinzo de Limia foi o primeiro Nadal de Galicia en prender as luces. Son a resistencia.
-Agora para a cara B das luces de Nadal, recomendamos esta análise
2 comentarios