Esta mañá, coma case todas as mañás desde hai un ano e uns días, espertei e saín da cama sen sobresaltos. O espertador foi tan doado de eliminar da miña vida que cando levaba só unha semana de experimento estaba xa bastante segura de que os meus días empezarían así xa para sempre (ou polo menos mentres a miña rutina vital e laboral non cambie demasiado). De feito, o primeiro que sentín foi vergoña por ter sido tan parva durante todos eses anos nos que algún tipo de alarma foi a responsable de sacarme da cama. Porque resulta que en realidade o meu propio corpo é o suficientemente listo como para espertar á hora axeitada. Sempre e cando, por suposto, a noite anterior tivese apagado a luz entre 7 e 8 horas antes.
Esa é a principal conclusión do experimento e o único consello que teño para calquera que queira intentar esquecer o irritante son da alarma: proba uns días para descubrir canto tempo necesita durmir o teu corpo e a partir de aí fai as contas. Queres espertar ás 7 e necesitas 8 horas de sono? Vai para a cama ás 11. Se normalmente marchas a durmir máis tarde, fai o cambio movendo todo o que facemos para prepararnos para durmir o tempo necesario: adianta a cea, apaga a tele ou o ordenador antes, deixa de perder o tempo nas cousas nas que perdes o tempo e lembra que son minutos que lle estás roubando ao teu descanso.
Son consciente de que as cousas non son tan doadas e que moitas veces non só depende de nós mesmos. Se vives con xente, se tes fillos, se tes obrigas que fan que todo se atrase, marchar para a cama antes pode parecer difícil ou case imposible, pero sempre hai cousas que podemos cambiar, momentos mortos que podemos aproveitar para adiantar tarefas, crenzas que temos tan afianzadas que pensamos que son a única forma de facer as cousas e que case nunca o son.
Sobre a hora á que decidir saír da cama non vou dicir nada. Hai quen prefire apurar o tempo de sono e ter unha “rutina matutina” en modo sprint, quen sempre toma moito tempo e quen querería erguerse antes para aproveitar e facer esas cousas que queremos facer en setembro, como empezar a saír a correr polas mañás ou preparar un almorzo completo. Pero tendo en conta que por cada iluminado que di que a nosa hora máis produtiva son as 4:30 da mañá (non penso comprobalo nunca), hai un que asegura que facer traballar á xente antes das 10 é unha forma de tortura, o máis sabio é o de sempre: ver que prefire o noso corpo (que sexa compatible coa hora á que espera o teu xefe que entres a traballar, claro).
No meu caso, o meu corpo quere durmir unhas 7 horas e media, quedar uns minutiños extra na cama antes de saír dela, almorzar ben, e sentir algo de aire fresco das mañás antes de empezar a traballar. Quere café un par de veces ao día e en ocasións unha sestiña de 10 minutos despois de comer, da que esperta moi confundido crendo que durmiu varias horas (pero coa batería cargada xa para o resto do día). Pide tamén unha desconexión unha hora antes de apagar a luz, que esqueza as pantallas, poña algo de música, escriba ou lea un anaco e pense (non moito) en como será o día seguinte. E en quince minutos despois de apagar a luz, máis ou menos cando Ziggy -a miña gata -empeza a camiñar despaciño buscando un oco na cama, queda durmido.
Foto: Iris Juana