Son os prerrafaelitas os avós decimonónicos dos hipster?

Tadema_rosas

Alá pola metade do século XIX apareceu en Reino Unido unha irmandade de pintores. Un grupo de artistas que estaban totalmente en contra do que estaba a facer a pintura académica do momento decidiron rachar con todo aquelo (tan noxentamente mainstream) e crear unha nova tendencia dentro do artístico. Xuntáronse na casa do pai dun deles e montaron a súa Irmandade Prerrafaelita, que eran ao final unha especie de románticos (como é o contrario de avant la lettre? Xusto naquel momento o Romanticismo estaba empezando a esmorecer) e de grupo de claras inclinacións vintage (a súa inspiración eran os cadros italianos anteriores a Rafael, de aí o nome). Estaban obsesionados coa natureza e con pintar – bah, non lle deamos máis voltas – cousas bonitas. E, veña, eran simplemente uns tipos decadentes que pintaban cousas bonitas, espirituais (daquela maneira) e moi medievais (tamén daquela maneira).

E claro está tiñan unha vida amorosa e privada en xeral desa que da para que os ingleses escriban libros como Os prerrafaelitas namorados.

Tadema_pregunta

Os prerrafaelitas son como os modernistas un prato de difícil gusto, tipo ou os amas ou os odias por ser no fondo uns frívolos. Pero, como tantas cousas do pasado, os prerrafaelitas volven. Nos últimos anos están a protagonizar exposicións, poxas millonarias e algún que outro revival. Se cadra é porque todo volve. Se cadra é porque certo gusto por consumidor o que eles poden chegar a ser está novamente de moda. Ao fin e ao cabo, como se preguntaba un artigo da revista New Yorker, non son os prerrafaelitas os primeiros hipsters ou os hipsters orixinais? Estaban obsesionados non só con certos aspectos de idealización do arte senón tamén co artesanal e coa beleza das cousas que se facían pouco a pouco. E ademais levaban barba (o que sen dubida podería ser o argumento definitivo, aínda que no artigo o deixen para o final e non lle dean tanta importancia).

Cada vez é máis sinxelo acceder a eles dun xeito que non sexan todos os libros que usan as súas imaxes como portada ou todas as postais cheas de mulleres prerrafaelitas para vender a idea de vintage. Libros e exposicións están aínda máis preto de nós. A última – que non a derradeira – é a que acolle o Museo Thyssen en Madrid sobre Alma-Tadema (un dos pintores asociados a este movemento aínda que non era realmente da irmandade orixinal) que é ademais a exposición máis prerrafaelita na súa composición na que estaredes xamais (e xa por iso debería estar na vosa lista de imprescindibles).

A exposición foi unha das dúas do verán do Thyssen (cando eu a visitei todo o mundo estaba na de arte pop, así que podías percorrela cunha comodidade e gozala moito mellor do que é habitual) e acaba de ser prolongada ata mediados de outubro. A exposición recolle algunhas das obras dos fondos da Colección Pérez Simón, con cadros de Frederic Leighton, Edward Coley Burne‐Jones, Albert J. Moore ou John William Waterhouse e, sobre todo, Lawrence Alma‐Tadema, que para algo é quen lle dá nome. Son 50 obras, que estiveron antes en París ou Roma e que marcharán logo a Londres. Tadema_mirada

Pero a exposición no só leva a ver estas obras prerrafaelitas, tamén invita a sentilas. A medida que te achegas á sala de maior tamaño, comezas a percibir un cheiro a rosas, que fai que as pinturas parezan aínda máis vívidas. Este golpe xenial, que estaba en xullo e que en agosto nos confirmaban dende o departamento de prensa do museo que volvería en setembro e outubro, fai que, na miña lista de exposicións favoritas, esta estea ben arriba. As salas contan con ramos de flores repartidos por alí e acolá, obra da florista madrileña Elisabeth Blumen, que se inspiran nalgúns cadros de flores prerrafaelitas e, sobre todo, en As flores de Heliogábalo, de Alma – Tadema (que por suposto está na exposición).

A exposición complétase ademais cun merchadising á medida bastante currado (teñen coroas de flores, outro exemplo, por certo, de que os prerrafaelitas eran os primeiros hipster).

(c) Colección Pérez Simón, Studio Sébert Photographes. Cortesía do Museo Thyssen

Shares

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *