Non sabes se era algo que, no fondo, tiñas planeado. Mesmo sen sabelo. Unha especie de xiro argumental, de troco do teu destino, da túa carreira, que se cadra chega sen querer. Ti ías ó teu, co teu estilo. De súpeto dáche un aire e trócalo todo, nun arrebato. A El Columpio Asesino tocoulles, a saber se premeditadamente ou non, o “efecto Toro”. Toda unha traxectoria asinando grandes discos de esencia claramente escura, indixesta, e a conquista das pistas de baile en ‘Diamantes’, o seu anterior disco, ponos na crista da onda. O seguinte paso presupúñase. Esta froita aínda tiña moito zume que espremer. Hai unhas semanas adiantábase Babel, deixaba as cousas moi clariñas. O camiño a seguir viña marcado dende o disco anterior. O incidente de hai un par de anos, no que se avistaba unha balea preto de San Sebastián, que a posteriori morría na praia da Concha daba un bo punto de inicio ó disco. O suficientemente lóbrego e decadente. ‘Ballenas muertas en San Sebastián’ (Mushroom Pillow, 2014) é o cuarto lp dos pamploneses, e redobra a aposta. Lévao ó excesivo, ás bases electrónicas merendándose a unhas guitarras que dan un salto cara atrás en canto a protagonismo.
Aquí hai que pararse. De feito, hai que pararse case antes de empezar a escoitar ‘Ballenas muertas en San Sebastián’. Aceptar que aqueles xa non existen. Que agora son, definitiva e solidamente, outros. Só se se realiza ese traballo mental un está en disposición de abrazar ese synthpunk ó que se entregaron El Columpio Asesino, a ese ritmo frenético e excesivo que van deixando adiviñar na intro, e que agarran firmemente en Babel. Estamos aquí para incendialo todo, para facer arder Babel, deixar abandonadas mochilas en lugares sospeitosos. Aínda que só sexa co mero e nada modesto obxectivo de provocar. Ese exceso, esa provocación é o que convirte a ‘Ballenas muertas en San Sebastián’ nun disco realmente notable. Mesmo cando o que queres é que volvan gravar ‘La gallina’, cando engurras o fuciño porque antes che gustaban máis. Agora a marca na nosa fronte xa non é a de Caín. Agora queremos pór os nervios ó borde do ataque co reiterativo de Escalofrío, levado á casa de Suicide.
E é que xa sei que a ninguén lle gusta iso das comparacións, pero non lembrarse de Suicide escoitando ‘Ballenas muertas en San Sebastián’ é case imposible. Principalmente nos temas que máis se afastan das pistas de baile, como ese Escalofrío ou Susúrrame. E quizais sexades dos que non vos convencedes de xeito doado, dos que por un par de cumpridos baratos non vos deixedes amedrentar. Ata que aparece a voz de Cristina. Tarda un rato en chegar. Asume o liderado da segunda parte de Ballenas muertas en San Sebastián, que comeza de novo tenebrosa e remata converténdose nun tema enorme. Ese 01:44, ese percorrido polas mágoas de varias cidades, da putrefacción de mamíferos mastodónticos sobre a area dunha praia de paseo. Tres ou catro frases e un crescendo. Un temazo inmenso. O momento cume dun disco que na súa segunda metade anuncia unha cara máis tranquila, iniciada polo seu corte máis pop, A la espalda del mar. Anuncio mentireiro.
Esa calma prolongada con Anzuelos, que semella corroborar que a ira, a hipérbole, cesaron. Pero non é así. Suicide, como diciamos, volve resucitar vía Pamplona con Susúrrame, e se dábamos unha derradeira volta de torca, esta amplifícase en La lombriz de tu cuello, alporizada, turbada, desarticulada e completamente fora de si. Unha loucura encantadora que funde con eses gritos estridentes dos coros dunha Entre cactus y flores que amosa o camiño de saída de ‘Ballenas muertas en San Sebastián’. Un disco que foi gañándonos pouco a pouco. Dos que, case ó contrario que outros, estás disposto de antemán a que non che guste, a abandonar este terreo no que se meteron El Columpio Asesino, que non está mal, pero que convida a pensar no “ti antes molabas”. E non, ó final foron marabillándote de xeito nada sutil. Sen ningún tipo de galanterías baleiras. Propoñéndote ir foder case antes de presentarse, a te, que sempre fuches de que te conviden a unha copa e te vaian facendo rir durante una charla trivial. Parvadas as xustas.
