10 xenios creativos con estraños costumes inspiradores

soren kiekergarden

Ás veces o día pasa sen que eu saiba moi ben como. Sento diante do ordenador, abro Chrome, fago unha lista das cousas que teño que facer para sentirme moi eficaz e cando me dou conta pasaron un par de horas e a lista segue como estaba. Se me preguntades que é o que fixen todo ese tempo, non podería darvos unha explicación decente. Ver… internet? Pensar nas musarañas? Quen sabe… Na miña memoria só queda unha secuencia de apertura e peche de lapelas. Afortunadamente para min, non son a única que sofre deste mal. Incluso xente que escribe libros, libros que son publicados en múltiples países, ten este tipo de crises existenciais.

Pasoulle a Mason Currey, un xornalista estadounidense. Currey é xornalista freelance e estaba un domingo pola tarde escribindo un artigo que tiña que entregar ao luns seguinte a primeira hora (típico). Fora para a redacción da revista, para escribir máis e máis centrado, pero como comprenderedes (era un domingo pola tarde) non tiña moitas ganas de facelo. Así que case sen forzalo acabou lendo artigos no The New York Times e tomando café (que tiña que facer na Nespresso do traballo: outro elemento máis para perder o tempo e non facer o que debía).  E mentres facía todo isto e non o seu artigo pensou nos xenios, na xente creativa que fixo cousas que todos coñecemos. Xa sabedes, escritores, músicos, pintores… Eles tamén perdían así o tempo? Ou tiñan unha perfecta rutina que os facía ser eficientes? Da resposta a iso Currey sacou primeiro un blog e logo un libro, que agora chega a España como Rituales cotidianos: Cómo trabajan los artistas e editado por Turner.

O seu artigo fíxoo no derradeiro momento e ás présas (tamén típico).

ritualesE cales son as conclusións que podes sacar lendo o libro? A primeira —parabéns para todos nós procrastinadores— é que non é preciso levar unha rutina perfecta para ser un xenio. Claro que hai xenios que o fan ou que o fixeron, con horario de oficinista e normas. Pero tamén hai quen se tiña que obrigar a saír da cama (moitos pagaban máis a un dos seus criados —naqueles tempos— para que foran valentes e os espertasen cada mañá) e quen facía todo no derradeiro minuto. A segunda é que algunha xente creativa é moi, pero que moi rara. E que tiñan costumes do máis extravagantes para conseguir facer as súas obras mestras.

E, como amamos as listas, velaí van algúns exemplos:

– Søren Kierkegaard. Este é  un exemplo que vos vén moi ben porque  Kierkegaard é un deses nomes que sempre saen no mundo dos culturetas. Non tedes por que saber nin que facía (era filósofo, se cadra o precursor do existencialismo; dous apuntes da Wikipedia para quedar ben) porque tedes a historia perfecta para deixar pampos aos vosos interlocutores. Kierkegaard enchía os seus días con paseos e escritura e, para poder escribir pola noite, tomaba café. Pero non de calquera xeito. Tiña unha colección de 50 pratos e cuncas de café. Todos eran de coleccións diferentes (e ningún estaba repetido!!). O seu secretario, Isaac Levin, tiña que escoller a cunca na que lle ía servir o café e, cando lla daba a Kierkegaard, xustificar as razóns polas que escollera esa concreta. E tomaba o café con moitísimo azucre.

– Gertrude Stein. O paraíso para Stein era a Galicia rural, pero ela non o sabía. Que inspiraba a Stein? Unha boa vaca e un campo con rochas. Así que ela e Alice Toklas conducían polo campo francés ata dar cunha zona así. Stein sentaba, collía o caderno, e Alice Toklas (despois disto pensaredes que era unha santa) collía unha vaca inspiradora e a empurraba ata que entraba no campo de visión de Stein. Se a vaca non resultaba, seguían coa súa búsqueda dun lugar inspirador. 

Marcel Proust. É a historia máis coñecida.  Decidido a escribir a súa obra mestra (hoxe un dos libros preferidos para dicir que un leu sen ser certo), Proust pechouse no seu cuarto, cubriu as paredes con corcho para non escoitar os ruídos da rúa e estableceu unha rutina coa fiel Celeste, a súa ama de chaves. Esta tiña que traer café con leite e croissants (un de cada volta) para alimentar o entregado Marcel.

– Agatha Christie. Si, todos queremos ser escritores tan exitosos como Agatha Christie. Iso ou ser señor de Santiago de toda a vida, unha profesión que consiste en ter moitos baixos na zona vella e moitos pisos na nova para alugar a estudantes. Son ambos soños de riqueza. O segundo é moi difícil de conseguir. Pero o primeiro… non é tan complicado!! Para escribir obras de éxito como as de Christie só precisas unha cociña. Ela nunca tivo despacho (como nos di Currey, para decepción e desesperación dos xornalistas que querían facer a clásica foto de Christie no seu lugar de traballo) e escribía na mesa da cociña ou en calquera lugar sólido. “O único que precisas é unha máquina de escribir e un lugar sólido”.

– Kinglsey Amis. O que para moitos é xa o pai de Martin Amis (e punto) tiña unha entregada relación coa bebida (e si, acaba de saír en castelán Sobrebeber, o seu ensaio sobre como beber e beber ata máis non poder) e tiña unha rutina que consistía en beber e procrastinar. Lía os xornais co almorzo, autoenganándose (“teño que estar informado” pero el mesmo sabía que xa…) e deixando para despois o de escribir. Cando conseguía sentar diante da máquina de escribir, escribía durante unhas horas e logo pasaba o día agardando que abrisen os pubs.

– George Balanchine. O coreógrafo atopaba inspiración nunha cousa ben estraña: facendo a colada. Coa prancha era como atopaba as súas mellores ideas.

– Friedrich Schiller. Como conseguía o poeta alemán lembrar en todo momento que tiña que estar escribindo? Deixaba no despacho un caixón cheo de mazás a podrecer. O cheiro impulsaba a escritura. Ademais escribía de noite, porque non soportaba que o interrompesen. E para non caer durmido tiña café negro, chocolate con licor, viño do Rin ou champaña para ir tomando. Pero Schiller non era ademais discreto. Os seus pobres veciños tiñan que escoitalo declamar polas noites.

-Honoré de Balzac. O café era a súa droga e a súa gasolina. Tomaba unhas 50 cuncas de café ao día. E era moi errático no traballo. Segundo os expertos, mesturaba orxías de traballo con días de non facer nada.

– Vladimir Nabokov. Nabokov pensaba na novela completa antes de escribila, así que podía despois ir facendo pedaciños. Escribía a lapis nunhas fichas, o que lle permitía logo xogar con elas (que non lle gustaba como quedaba?, pois cambiaba de orde as fichas e xa tiña unha nova estrutura). Cando remataba, todas esas fichas pasaban a Vera, a súa muller, que era quen tiña que pasar todo a máquina.

– Maira Kalman. Esta ilustradora estadounidense é das que teñen que marchar da casa para traballar e vai para un estudio no que non ten nada que a distraia, nin móbil, nin internet, nin mail, nin ruído. Antes de marchar almorza na casa e le os obituarios nos xornais. E para conseguir ter ánimo para traballar, antes ponse a limpar ou pranchar.

Rituales cotidianos: Cómo trabajan los artistas está editado por Turner na colección Noema en papel e en ebook

Foto  SarahSphar

Shares

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *