Javier López levantouse un día e foi traballar, un traballo alimenticio pero non moi emocionante que lle permitiría pagar o aluguer a final de mes. Chegou ao lugar da cita, un centro comercial como tantos outros, cheo de nenos e de pais que van facer a compra, e foi poñer o seu uniforme de traballo. Un uniforme pesado, que daba moito calor e que era moi importante para o que ía facer. Porque aquel día comezou a vida de Javier López como chocolatina humana, unha chocolatina dunha marca moi coñecida de xeados (nunca saberemos cal exactamente) que o levou por ludotecas de centro comerciais en Barcelona durante unhas cantas semanas, acompañado, cando tivo sorte, polo seu inseparable camarada Sándwich de Leite. O que era un traballo non moi entusiasmante converteuse, por obra e graza, do xornalismo gonzo, nunha obra que acaba de chegar ás librarías, ‘Yo, Precario’, editado por Libros del Lince, e que se converte nunha das poucas obras no mercado editorial español en narrar a crise dende dentro e en primeira persoa.
“Naquela época estaba na Universidade Pompeu Fabra, facendo un curso de xornalismo narrativo e crónica literaria”, explícanos por correo electrónico López. “Líamos a Hunter Thompson, Fresán, Caparrós, Gabriela Wiener, Jordi Carrión… Todos eses referentes servíronme para considerar o texto. Despois dos traballos chegaba a casa e dun xeito moi visceral escribía o que sentía e estaba vivindo”. Noutras literaturas o xornalismo gonzo é máis habitual (de feito a crise xa deixou como balance en Francia o moi interesante ‘O peirao de Ouistreham’, de Florence Aubenas) aínda que non é tan habitual. “Supoño que está aínda por escribir, non sei todo o que se está escribindo hoxe en día, pero son consciente de que existe un pequeno baleiro”, dinos o autor.
‘Yo, precario’ segue os pasos de Javier López non só durante os seus tempos como chocolatina humana senón tamén nos seus seguintes traballos precarios, como revisor de máquinas de tabaco para un estudo de mercado (un traballo que cando fai as contas descobre que malamente deixa beneficios), como animador dunha campaña dunha coñecida marca de telefonía ou como animador dos partidos da selección española en (desoladas ao principio) salas de cine na periferia de Barcelona. O peor, dinos o autor, foi a experiencia como auditor de máquinas de tabaco. “Pareceume un traballo moi duro e ademais o segundo día atracáronme na rúa, polo que considerei moitas cousas sobre o traballo e a existencia humana principalmente”, confésanos. “Dígamos que foi o momento no que toquei fondo aínda que logo as cousas foron indo, pouco a pouco, moito mellor”.
As súas experiencias saíron primeiro á rede e logo deron o salto ao formato libro. “Eu sabía que tiña un arma de certo potencial nas mans, pero o eco en internet e o ánimo da xente máis próxima supuxo un xeito de referendar as miñas conviccións”, apunta Javier López. “Escribín o libro pensando que atopara algo especial. Logo todo veu tan rápido e foi tan bonito e emocionante que sempre digo que estou vivindo un soño do que non quero espertar”.
O libro vai xa pola súa segunda edición, un feito que sorprendeu gratamente aos seus editores. “Nunha época de caída en picado das vendas de libros, a verdade é que non”, contéstanos Enrique Murillo, o editor de Los libros del Lince, cando lle pregunto se agardaban un éxito como o que están afrontando. “Ao mesmo tempo, dende o principio sabiamos que era un libro con un gran potencial. Pero a velocidade de vendas foi tan grande que quedamos sen un só exemplar en almacén case 20 días despois de imprimir a primeira edición”. Da segunda edición, confésanos, teñen pedidos como para rematar co stock nunha semana e xa están pensando nunha terceira. “Porque o libro é moi bo e porque teño a sensación de que a xente anda a recomendalo mutuamente”, engade. Os primeiros en deixarse atrapar polo embruxo do texto foron o ilustrador da portada, Miguel Brieva, que renunciou a botar man do seu arquivo de ilustracións cando puido ler o texto e fixo algo específico para a portada de ‘Yo, precario’, como nos conta o editor, e Manuel Rivas, o prologuista, que a pesar da súa axenda complicada quixo ser o introdutor do libro.
Fotos | Los libros del Lince
1 comentario