O primeiro que chama a atención desta marca é o seu peculiar nome. Algo que se chama ‘Juliette has a gun’ ten que ser bo case por obriga. E diferente, por suposto. Sobre todo se ese nome o que vende é perfumería. O seu fundador é Romano Ricci, neto do perfumista Robert Ricci quen era á súa vez fillo da gran dama da moda e gran perfumista Nina Ricci.
‘Juliette has a gun’ é unha marca exclusivísima de perfume. A súa exclusividade non vén do prezo de venta, que non está moi por riba do que pode ser un perfume bo, senón pola súa canle. Non se venden en todas as perfumerías, senón que escollen unhas cantas selectas (entre elas a Perfumería Hortensia, de Lalín) e para os que non temos a man a ningunha delas podemos optar por facelo en internet.
A tenda online da marca permite mercar calquera dos seus perfumes. Ou unha mostra de cada un deles para probalos todos. Son pouco máis de seis euros, sen gastos de envío e a devolver se algún dos que probas che gusta e decides mercalo (danche un cupón desconto polo seu valor). Iso é o que fixemos nós e así puidemos probalos todiños durante case toda unha semana. Este é o diario de abordo do arriscado test. Ningunha fragancia foi nin sequera ulida ata que estivo na pel.
Luns. Vou a recoller o meu paquete a Correos (non estaba na casa cando chegou) e levo unha pequena decepción. Chega nun sobre branco, acolchado, do menos glamuroso. O bo vén dentro. Romain Ricci manda un tarxetón de benvida a “unha colección de perfumes única e elegante” e cada mostra aparece nun sobre moi elegante, cunha tarxetiña que explica as súas características.
Martes. Miss Charming é a máis feminina das fragancias de ‘Juliette has a gun’. Para alguén coma min que vén da altamente feminina Nina da bisavoa de Romano Ricci semella a mellor opción. Miss Charming ten coma ingredientes principais a rosa de Marrocos, as froitas do bosque e o almiscre. A nota de entrada é incriblemente doce, moi feminina (si, é unha palabra que os perfumistas aman e adoran, pero que resume perfectamente o que quero dicir), pero ollo, porque como a propia descrición promocional de Miss Charming di é “un perfume de falsa inxenuidade, cunha aparencia enganosa”. As notas medias (as que se quedan cando se pasa esa primeira impresión) son doces, pero en certo grado sensuais (aínda que tampouco nos pasemos, é un olor que podes poñer cada día pola mañá), e as baixas, as que cheiran cando xa levas moitas, moitas horas co perfume posto, son moito menos doces que as da primeira impresión.
A conclusión definitiva: gran fan e o meu favorito. Pero non esquezades que hai xente que xa identifica comigo o olor de Nina e que Lady Rebel (que para algúns é tan dulzona que pode ser incluso abafante) paréceme un estupendo olor.
Mércores. Estou a facer un pouco de trampa. Escollo os perfumes segundo o que me suxiren os seus textos. Lady Vengeance, un perfume “rico e sofisticado, expresión da feminidade, segura de si mesma y divinamente sensual” ( e si, a linguaxe da industria cosmética sempre é así). Paréceme perfecto. Leva rosa búlgara (garantía de éxito), patchuli e vainilla. Cando o boto, algo nel me recorda a algo. Non sei se cheiro a Tresor ou a Eau de Rochas, aínda que pronto me decato dunha cousa. O meu olor non me pertence… Lady Vengeance recórdame moitísimo á miña nai! E o tipo de perfume, co tipo de notas aromáticas, que a ela lle gusta. “A túa nai cheiraría a algo que se chama Lady Vengeance?”, pregúntame unha amiga. “Si”. A miña nai mola.
Xoves. Toca Midnight Oud, un perfume “inspirado pola riqueza e a opulencia oriental”. As primeiras notas encantáronme. Só os cinco primeiros minutos. Logo odiei o meu olor, porque era unha sorte de perfume antigo (añejo é a palabra máis adecuada). Era coma estar na sala Exipto dalgún museo cheo de momias e antigallas.
O peor desde primeiros momentos era que o olor era persistente. Non se ía. Pero co paso do tempo mellora. Midnight Oud é un perfume de orientalista (si, cando te auto-cheiras veste vestida cun traxe branco e un gorriño de explorador británico, decidida a lanzarte á aventura) e moi vintage. Cando pasa o primeiro efecto é coma un olor pasado de moda e é case divertido ulir así. Pero non é para tódolos días. Leva azafrán, almiscre, ámbar, madeira de sándalo e laúde árabe. Unha mistura moi pero que moi exótica e ben “digna de un conto de mil e unha noites”.
Venres. Despois da aventura orientalista, e para atallar as pulsións de converterme en cortesana otomana, optei por Citizen Queen. Cun nome así promete dozura… Nada máis lonxe. Ten “un que sei eu de rebelde e asasino”. Leva 133 aromas diferentes e é un olor moi complexo, segundo prometen. Cando a botei enriba dinme conta de que ulía a cidade estranxeira. O meu cheiro era o dunha parisina. As notas de entrada son suaves coma os perfumes das cremas hidratantes, sempre moi reconfortantes. Pero ao longo do día vai mudando e as súas 133 diferentes notas distintas fan que sexa cambiante como un anel do humor. Leva coiro, algo que o dicionario di que se chama aldeidos (e que segundo a RAE é un “líquido moi volátil, de olor desagradable”, labdanum, iris e ámbar. Esa é a composición principal. E é incrible que cheire tan ben.
Sábado. Despois do boom olfativo do día anterior, toca Not a Parfum, unha aposta moi minimalista. É “unha fragancia composta por un único ingrediente, o ambroxan”. Nin notas medias, nin entrada. Todo é puro, único e sinxelo. “A que cheiro?”, preguntei ás sempre socorridas amigas. “Cheiras ben” e todas intentaron descubrir a que ulía porque lles soaba. É un olor sintético, con efectos afrodisíacos nos animais (aínda que ningún home ou animal se me botou enriba este día), e que habitualmente se usa coma olor secundario en perfumería. O curioso é que en realidade o seu nome non engana. Non é un perfume (os perfumes son conxuntos de cousas coma esta!) Por moi bonito que ula, estaría disposta a dar o salto aos 66 euros que custa o frasco de perfume real dunha cousa que ao final non o é?
Domingo. Deixei para o último día Calamity Jane porque era o perfume que máis me tiraba para atrás. Un día, cando tiña uns sete anos, botei por error a colonia do meu avó, no canto do rico perfume da miña tía que eu quería roubar e que estaba nun perfumeiro preciosista. Nunca me recuperei de tal cousa. Para colmo, os perfumes masculinos sóenme desagradar especialmente e a descrición de Calamity Jane non prometía nada mellor. “Un perfume sen flores nin froitas. Unha fragancia masculina pero exclusivamente dedicada ás mulleres”. Romano Ricci recomenda non cheirala se non é sobre a pel. Boteima a chorro. E sentinme coma aquel día dos meus sete anos. Cheiraba a unha versión light de Varon Dandy? As amigas dixeron que era un cheiro con personalidade. Eu conclúo que é unha aposta arriscada para alguén acostumada a cheirar como unha intoxicación primaveral.
Fotos | juliette has a gun
2 comentarios