Moda confinada: así vestimos durante a corentena

Andrés e Mariña. Andrés di que ese foi o seu pixama do confinamento.

Cando empezaron a corentena e o confinamento duro, as redes enchéronse de consellos para sobrevivir ao de estar tanto tempo sen saír á rúa e non volvernos tolos. Os consellos viñan das fontes máis cualificadas: psicólogos e freelances afeitos a traballar desde a casa. E moitos deses consellos falaban da roupa: non pases o día en pixama! viste como se foses a saír á rúa! Despois, na realidade, cada unha de nós resolveu o conflito matinal co armario dunha forma distinta.

Eu non fixen nunca o de estar en mallas ou en pixama porque son a típica que pensa que si, son roupa cómoda, pero que tamén son roupa para momentos determinados: facer deporte ou durmir. Pero si pasei por dúas fases diferenciadas. Ao principio, recorría moitísimo a prendas de roupa vellas ás que lles teño moito cariño. Esas que a miña nai di que igual debería tirar ou polo menos non sacar da casa (aclaro que non vestía así por non saír, é roupa que utilizaba tamén na vida prepandémica na rúa, aínda que quizais con menos frecuencia).

Elaborei a teoría de que son o equivalente en roupa ao que os anglofalantes chaman comfort food, comida que igual non é a máis sa, pero que fai que lembres a infancia ou tempos máis fáciles e provoca benestar. Serían polo tanto comfort clothes pero non por comodidade (que si é roupa cómoda, pero diría que toda a miña roupa de rúa é comoda! por que aceptamos vestir con incomodidade?), senón porque eran amor e calidez.

Foron en particular uns pantalóns vaqueiros vellísimos, que teñen ata un roto nunha perna polo uso (non é dos que veñen rotos) e que usei e uso moito. E non, igual non debería sacalos á rúa, pero non me importa demasiado. Tamén usei moito un xersei que ten tamén uns cantos anos e que Raquel dixo nunha videochamada que sempre levaba posto. E outro xersei novo, que merquei en decembro do ano pasado para ir a Londres con roupa decente, e que é a miña prenda favorita do inverno.

O xersei vello e os pantalóns que non se ve o vellos que están. O único día que pinten os labios (e si, en zapatillas).

Houbo tamén un día no que pintei a raia do ollo para baixar o lixo e outro no que pintei os labios de vermello sen saír de casa. E un sábado pola noite, bailando nas sesións de Domestic Disco que fixo Jarvis Cocker en Instagram uns cantos sábados, puxen un vestido sixties de saír a bailar.

A segunda fase foi a da experimentación. Supoño que aburrida das miñas prendas seguras, rebusquei no armario e puxen cousas que había moito que non poñía. E non só iso: tamén fixen combinacións igual algo extravagantes (ou quizais non tanto, non sei). E desconfinei un pouco así vestida, porque resulta que durante a corentena parece que deixou de importarme un pouco o que pensen os demais sobre como visto. Un “se vai acabar o mundo, que me pille coa roupa que me apetece levar”.

O resto da disquerredacción e persoas achegadas divídese nos dous clubes detectados: o club “mallas e pixama son para deporte e durmir” e o de “en casa roupa de casa”. No primeiro, no que estou eu, está tamén Lucía. Ela di que levaba “roupa máis frouxa”, pero que xamais ía en pixama. “Deprímeme estar en pixama todo o día”, di. “Necesito roupa ‘normal’, aínda que sexa máis cómoda”.  

Neste mesmo club está Meri, que non forma parte da disquerredacción pero si do seu círculo máis próximo. “Vestía sempre roupa de rúa”, di, aínda que houbo unha época na que estivo convalecente na que era a roupa de rúa máis cómoda que ten. A súa opinión sobre mallas e chándales é que son roupa de facer deporte e “non de vivir a vida”. Ademais, di que necesita separar “o uso de pixama e o resto da roupa”. O que si que nota que cambiou, pensa que para sempre, é que suprimiu “os suxeitadores con aro” do seu armario. “Iso é o que me aportou a pandemia”, sentencia. Pero insiste en que “sempre con camiseta/camisa/vestido de rúa”. O resto da roupa parécelle “indigna”.

O club mallas e pixama

“Mallas do Decathlon, camisetas e sudadeiras. Pasei así toda a corentena”, di Raquel. Como ninguén a ía ver, asegura, podía poñer a roupa que lle resulta máis cómoda. “Así que en  realidade cando visto con roupa normal, fágoo para a sociedade”, conclúe, admitindo que se non fose así iría de Decathlon todo o día.

Pasou así os dous meses, sen evolución, e é como baixaba á panadería ou a levar o lixo. “Con katiuskas se chovía ou con tenis de deporte”. O dos tenis pode non chamar a atención se é o voso calzado habitual, como é o meu caso, pero se coñecedes a Raquel, sabedes que é un cambio moi importante. A súa prenda favorita foron os leggins térmicos de Tezenis que mercou para ir a Londres. Ademais, mirando pola fiestra, observou que se vía moito máis chándal e moita máis zapatilla deportiva do habitual (xa antes de que parte da poboación se convertese en runner dun día para o outro).

O que si que non fixo Raquel foi o de pasar o día en pixama, algo que di que lle fai sentir “mal e ben ao mesmo tempo”. Cris, pola contra, é do club mallas e pixama con todas as súas letras. “Eu pasei a corentena en pixama”, di, aínda que aclara que o pixama de traballar e o de durmir son distintos. Para baixar o lixo levaba vaqueiros. Como alguén que xa traballaba na casa antes, di que é o que xa facía, e que usa o pixama porque é cómodo e porque lle dá rabia que se gaste a roupa que vai levar fóra. 

Juan era dos de levar pantalón de pixama e intentar que ninguén se enterase durante as videochamadas. Na parte de arriba, conta que utilizou “todas as camisetas que regalaban en eventos e que a humanidade pensaba que nunca ía poñer, así que cada día ía dunha cor diferente”. Para saír á rúa, tiña “un uniforme que usaba cada sábado para ir ao supermercado; mesmo xersei, mesmo pantalón, mesmo calzado”. Agora a súa preocupación é outra, xa que non sabe se despois de todo este sedentarismo seguirá a caber na roupa de rúa.

A Andrés non sei ben en que club metelo. Nun audio de Whatsapp confesa que en realidade pasou a corentena coas mesmas tres camisetas. Pero lavándoas! A explicación é que, ao ter fillas pequenas, todos os días poñían unha lavadora. A camiseta do día anterior “era a primeira que quedaba enriba e era a primeira que collía”.

Andrés facendo titorías por Zoom e xestionando lavadoras.

Despois vén a declaración sorpresa: “e reutilizando calcetíns”. Aclara que era o mesmo proceso que coas camisetas, pero que igual os usaba dous días “porque tampouco estaba todo o día cos calcetíns postos”. Hai reacción a esas declaracións: “Luneira pon cara de asco, pero era certo”. 

Maquillaxe e o miniequipo

No tema da maquillaxe, seguimos os patróns da vida de antes. Meri sempre pinta a raia do ollo e os beizos, e seguiu a facelo incluso cando non saía da casa, aínda que houbo “certo relaxamento” e os beizos xa case non os pinta por iso da máscara. Nin Cris nin Raquel nin Lucía pintaron nada nos seus rostros estes meses (son, somos, de pintarse de forma bastante ocasional, aínda que Lucía é moito de pintar os labios).

E despois están as novas xeracións de disquexente que empezaron a aparecer nos últimos anos. Mariña, de case catro anos, conta tamén a través dun audio de Whatsapp que ela foi disfrazada todos os días. “De Elsa… de todo o que tiña”, di.

Mariña cun dos seus looks de confinamento.

Tamén pintaba a cara ”sempre” e sempre, tamén, de Elsa (por se vivides nun universo paralelo: Elsa é unha das protagonistas de Frozen). Os días que non se disfrazaba, pedíalle á súa nai ir con vestidos.

Mariña vestida de Elsa e coa cara pintada.

Ali, de dous anos e medio, non nos falou directamente, pero a súa nai conta que polo xeral usaba os chándales de rúa na casa “porque total, o ano que vén xa non vai usar esa roupa”. Iso si, eran só chándales e non “vaqueiros ou vestidos”. 

E agora? Desconfinar non é fácil. E no noso estilo apareceu un novo complemento: a máscara. Xa falaremos dela noutra ocasión.

Shares

3 comentarios

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *