Sinsal SON Estrella Galicia 2018: a felicidade feita festival (sábado 28)

Non conseguimos vaso do sábado!

Hai dúas formas de encarar un festival cun cartel secreto: podes xogar a prometer sempre grandes estrelas desas que coñece todo o mundo (todo o mundo do mundillo, enténdese), como se o Primavera Sound non anunciase cabezas de cartel, ou podes lograr o máis difícil, prometer non fama, senón calidade. Que un saiba que, unha vez lido o cartel ao chegar ao festival, con sorte recoñecerá un par de nomes. Pero confiar en que todo iso novo que nunca escoitou e que lle espera durante a seguintes horas é susceptible de supoñer o gran descubrimento do ano. Sinsal xoga a isto último todos os veráns na illa de San Simón. E a garantía segue sen fallar.

Puidemos ir só o sábado, que comezou co que se converteu no noso favorito da xornada (o peche tamén foi de ouro, pero xa chegaremos a iso máis tarde): Cosmo Sheldrake, un londinense que subiu ao escenario portátil en man e que a base de sintetizadores, loops e voz namorou a todo do público. As súas cancións, tan envoltas en tecnoloxía, nacen do orgánico, algo que se ve tanto nas súas letras (ten unha canción na que di que é unha mosca feliz) como no feito de que como base utilice sons da natureza, porcos e peixes, pero tamén submarinos. Cosmo (é un gran nome, especialmente sabendo que é fillo dun científico, pero tristemente é o seu nome artístico) tamén improvisou un par de veces e soa a Europa do leste ou a veciños que xa vimos nese mesmo escenario hai uns anos. Despois do concerto escoitamos a alguén referirse a el como «o Alt-J pequeno», pero pensamos que o cosmos de Cosmo (era demasiado fácil) é en realidade moi propio.

Cosmo Sheldrake
Cosmo Sheldrake

De Cosmo Sheldrake pasamos a unha vella coñecida do festival (e de Disquecool!), Elba Fernández, que chegou á illa de San Antón co seu novo proxecto Mordem debaixo do brazo. Foi un deses momentos de paz completa e absoluta que sempre dá Sinsal: a voz de Elba trepando entre as árbores, acompañada de guitarra, batería e teclados-sintetizadores, lembrando que vén de Jane Joyd pero pechando a modiño esa porta e deixando claro que agora é Mordem.

No escenario dos Buxos estaba a banda que levou o premio a mellor nome: Karpov not Kasparov. De onde chegaban? Que farían? Fácil o primeiro (de Romanía), difícil o segundo (electrónica que ás veces era pop e ás veces lembrábame ás noites balcánicas ás  que ía nun dos meus pubs preferidos de Viena). Ademais de escoitar, era imprescindible ver: a metade da banda eran dúas bailarinas que pensamos que foron as que mellor o pasaron de todo o festival.

Karpov not Kasparov

Xa co estómago algo cheo —aproveitamos, como todo o mundo, que o concerto era nos Buxos para comer un pouco—, tocaba tomar unha decisión: ás 16:30 había dous concertos, Patricia Moon por unha banda e Altın Gün por outra. Como a Patricia xa a temos máis vista, decidimos ir ver que tiñan que ofrecer os turcos afincados nos Países Baixos.

A resposta? Moitísimo. Foi outro dos grandes momentos do festival: Altın Gün mesturan psicodelia setenteira con ritmos de folk turco, e montaron unha festa de baile e alborozo baixo o forte sol da tarde que non moitos poderían acadar. 

Altın Gün

A Nakhane non o vimos porque un erro no programa polo que nos guiabamos dicía que tocaría no mesmo escenario de Altın Gün (era raro, si, pero a lei do mínimo esforzo pola que vivimos fixo que o crésemos). Cando nos decatamos do lío era xa algo tarde e aproveitamos para comer máis sen ter que facer cola. A oferta gastronómica foi como xa vén sendo os últimos anos moi boa e o de pagar coa pulseira funcionou ben (e podes pedir a devolución dos cartos que non gastaches na semana seguinte a través da web, todo un detalle). Os seguintes serían Esteban & Manuel.

Esteban & Manuel

Pese a ser un nome omnipresente en carteis de festivais estes últimos meses, eu aínda non os vira e tiña certa curiosidade (e tamén certas reservas). Gañou a miña parte desconfiada e prexuizosa, que non soubo entender ben a proposta. Van ou non en serio? Imaxino que non sabelo é parte da graza, pero é inevitable non ler unha pouca de ironía na proposta (e no amor do público, que igual me equivoco pero eu non os imaxino seguindo a xira nin mercando os discos de ningúns Esteban & Manuel reais). A liña entre a homenaxe, a parodia e a falta de respecto é agora máis delgada que nunca e seica nós demasiado políticamente correctos para gozar do cumbiatune sen preguntarnos se está ben ou non. A xente, iso si, parecía estar a gozar ben o concerto.

КУКЛА escoitámola como se estivesemos soñando con ela e sen saber pronunciala (seica é Kukla). Collemos o camiño equivocado para ir ao escenario do Mirador dos Buxos (é posible perderse en San Simón? si!) e chegamos á punta da illa, xa por detrás e moi por debaixo do escenario. Pero non volvemos porque atoparamos un recuncho perfecto desde onde escoitar (non chegamos a vela) as bases electrónicas e a voz da eslovena, que chegaba a nós entre as árbores mentres observabamos a ría e Rande respirando moi fondo. (Isto, se alguén me pregunta, é Sinsal).

A paz. #sinsalsoneg

A post shared by Ana Bulnes (@mrs_joness) on

A Donny Benét buscámolo en Google mentres tocaba, porque queriamos saber onde aprendera a tocar o teclado con esa pose tan auténtica a unha man, cal era a súa historia, de onde saíra aquel tipo con pinta de director de películas porno que facía italo-disco e tiña a todo o mundo feliz. O que descubrimos foi que o seu pai era acordeonista do xénero en cuestión, así que mamou o estilo na casa, e que o seu primeiro disco é de  2011 (a teoría de director porno cobra forza).

Donny Bénet

Tanto ten, en realidade, o importante é que foi outro dos favoritos do día e o peche perfecto para unha xornada na que a festa continuou no barco a base de cancioneiro popular galego e músicas do Xabarín. Porque, pese ao que pensamos moitas veces escoitando algúns acentos, a maioría da xente que vai a Sinsal  non é de fóra. E a xeración dos asistentes tamén quedou clara.

Non todo é o que parece, amigo.

Shares

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *