Primeiro foi a alcachofa. E ben sabe deus que eu non daba un duro porque a alcachofa acabara sendo un dos elementos da nouvelle cuisine de todo lugar que máis ou menos pretenda molar. Pero si, a alcachofa é un dos novos rulos de cabra. Parece que ninguén lembra cando era Rociito quen anunciaba as bondades da dieta da alcachofa: conseguiu sobrevivir ao seu pasado trash. Asumino nunha comida de prensa (señores de traxe falando das súas cousas – importantes – nalgún lugar de alto standing mentres os xornalistas comen cunha man e toman notas coa outra): puxéronme un prato diante con algo que semellaba unha pataca… pero era unha alcachofa disfrazada.
E agora está pasando coa rúcula, ese invento de Satanás (polo menos). Non vos enganedes e non vos deixedes enlear polos grandes problemas do mundo: existe unha conspiración mundial para facernos a todos comer rúcula, a pesar do seu noxento sabor e, aínda por riba, asentir mentres o facemos porque nunca probamos prato mellor. A rúcula non é gourmet, non o esquezades (antes de que a conspiración mundial que vos vou desvelar vos lave o cerebro). A miña iluminación chegou o outro día en Mercadona (non, non tiven que caer de ningún cabalo para velo, nin sequera tropecei coa neveira da sección de frescos). De todas as bolsas de ensaladas preparadas que venden non quedan máis que un par que non levan rúcula e son, claro!, as aburridas que non teñen nomes evocadores como brotes tiernos.
Entón decidinme a crear un movemento de resistencia ante este abrumador movemento de opresión culinario (as reducións de Pedro Ximénez podo aceptalas, pero a rúcula… xamais!) e demostrar con feitos cara onde imos
1. Se analizas friamente a que sabe a rúcula non podes dicir que sexa algo realmente agradable. En serio, algunha persoa no mundo pode dicir que a rúcula é o seu prato favorito entre todos os que existen? É unha bomba de sabor, excesivamente forte, que acaba matando todo o que acompaña. Como unha folliña de rúcula escape ao teu ollo avizor cando estás comendo unha ensalada e lle deas unha dentellada inocente, non importa nada o que vaia con ela. Só comerás rúcula. E o seu sabor quedará como unha maldición (maldición bíblica como pouco) no teu padal.
2. Algúns sitios cool poñen rúcula en todos e cada un dos pratos nos que poden metela. Aínda non atopei unha carta de sitio con pretensións de ser molón que teña unha sobremesa con rúcula, pero tempo ao tempo.
3. É super sana. Ou iso din. Buscade en Google ‘propiedades da rúcula’ e asustádevos. O lobby da rúcula conseguiu convencer a tantos xornalistas (seguro que en comidas monotemáticas en restaurantes de luxo e en viaxes de prensa a granxas tradicionais mediterráneas nas que encantadores granxeiros dignos da farm lit cultivan rúcula como a cultivaban os seus avós) A rúcula mellora a saúde, faiche pouco menos que forte como un superheroe e, se a apuras, ata che busca un mozo. Guapo, xeitoso e con pelazo, por suposto.
4. É super tradicional da dieta mediterránea, que como sabedes é a que máis mola e que temos todos nós (pouco importa que o Mediterráneo estea a 11 horas de coche de Fisterra… e que non teñamos dieta mediterránea). Os romanos xa tomaban rúcula (bah, e seguro que tamén os celtas e todas as nacións célticas). Pero a verdade verdade é que ata principios dos 90 era unha mala herba que ninguén quería e que comía só catro gatos.
5. Convertérona en algo máis viral que un vídeo con gatiños. Quen foi o que deu o pistaletazo de saída para converter esa mala herba que era asasinada sen contemplacións nun elemento obrigatorio en todo prato e nunha praga que non podes evitar cando pides unha ensalada (e como todos teñen a mesma bolsa de Florette, en realidade, non podes evitar que che sirvan) é algo que se me escapa. Pero quen o fixo é un maestro do viral. Un puto xenio, se me permitides o xiro coloquial. A rúcula é viral, de verdade, máis viral que os bonequillos que morren de Dumb ways to die, máis viral que un tuit trapalleiro de Bisbal, máis viral que a muller que a liou parda. A rúcula está en todas partes, como a gripe en inverno, e é imposible escapar á súa rede.
Pero, non llo contedes a ninguén, eu teño a secreta esperanza de que iso sexa o que acabe con ela. Pensade nas malditas peladillas de Nadal. Nalgún momento eran o máis, a rúcula dos doces de Nadal. E onde están agora? Son as leprosas das cestas de Nadal.
PD: Se vedes que non publico nada nunhas semanas, preocupádevos por min. É posible que á parte de Disquecool á que o lobby da rúcula xa lle lavou o cerebro teña acabado comigo.
Foto cyclonebill, Eike Römer
1 comentario