Cinco pinceladas sobre Pontus Veteris

Pontus Veteris é a pasarela galega por excelencia, que se celebra dúas veces ao ano en Pontevedra e onde os deseñadores galegos presentan as novidades para a seguinte tempada. Aínda que é unha pasarela de moda, e a diferencia de Cibeles (que despois leva a amargas decepcións), ninguén espera glamour alí. Todos escoitamos historias de mulleres emperiquitadas loitando cóbado con cóbado polo mellor canapé. Ben, esas historias non botaban man da hipérbole.

Comprobeino o mércores na 28 edición dun Pontus Veteris (na que o máis esperado era a presencia de Jesica Bueno co seu noivo Kiko, que polo demais, non apareceron) que se intúe hai tempo de capa caída. Os problemas de financiamento atrasaron o evento ata novembro e cada vez son menos os deseñadores que mostran as súas coleccións (nesta ocasión catro: o sempre fiel -desde a primeira edición- Florentino, Olga Santoni, as noveles Bouret Atelier e Miguel de Luna). Pero o certo é que as coleccións non resultan especialmente rompedoras (nin o pretenden) e un acaba reflexionando sobre todo o demais (todo salvo a moda).

Aquí vos deixo 5 pinceladas para que vos fagades unha idea de como se vive Pontus Veteris desde dentro.

1. A loita pola supervivencia

O desfile comeza ás 21.30, pero as colas vanse formando desde moito antes. Señoras e señoras e señoras con abrigos de pel que esperan a súa oportunidade de ouro para ver o desfile de cerca (un ano máis). Todo é bastante civilizado mentres as portas están pechadas, pero ai, no momento que abren… un corricar apurado, un encirrar “date présa Pili, date présa”, tropezóns coa alfombra, empurróns, reclamacións…. calquera diría que dan de comer, pero de momento todo o que podemos conseguir é unha boa cadeira.

2. A maxia visible

Entre desfile e desfile fomos amenizados por un mago que facía algúns trucos: obxectos que se rompían e se soldaban, paraugas voadores, bonecas que se convertían en mulleres de carne e óso… todo moi esperable dun mago a excepción deses fíos finiños que se podían ver de cando en vez e que suxeitaban os obxectos voadores en cuestión. Non é que crea na maxia, pero prefiro que me mintan ben.

3. A coqueta discreta

Unha saia demasiado petada é un desafío para calquera muller, pero unha tende a sobrevalorar ás modelos. E digo eu: isto non é coma cando as bailarinas caen e teñen que finxir que é parte do espectáculo? Ver a unha modelo agarrar os baixos da saia para tratar de alongala non queda nada profesional, especialmente se temos en conta que a maioría non nos daríamos de conta de que a roupa estaba a colocarse de xeito inesperado se ela non se emperrase en cambiala.

A falta de profesionalización tamén trouxo algo bo. As modelos non eran anoréxicas (viva, viva). Non caerei no erro de chamalas curvilíneas, pero alomenos os seus xeonllos non daban grimilla.

4. O animador de masas

Todos os modelos, en xeral, parecían ben simpáticos, con esa manía de saudarse efusivamente cada vez que se cruzan no desfile, pero o meu corazón gañouno un que non só se relacionaba cos outros modelos (endogámico!) senón tamén co público. A un leve movemento ascendente dos brazos (acompañado da súa mirada sedutora) unha salva de aplausos, asubíos e “guapo” inundou o recinto ferial. Gustoulle tanto, tanto, a experiencia, que cando volveu a pasar, volveu a acender aos espectadores.

5.  O disputado premio

Tras o desfile en si chegou o que TODOS estabamos esperando: os canapés. Agora si que había comida en xogo e consecuentemente, a loita foi máis encarnizada. Tendo en conta que había bastantes persoas maiores -e non todas coa mesma axilidade- na escaleira formábanse atascos que agudizaban a ira ou o enxeño dos que estaban por detrás. Pronto había grupos arredor de todas as mesas, pero os que non conseguiron primeira fila non se viron decepcionados por iso. Toda señora experimentada sabe como achuchar a un camareiro ata quedarse coa súa bandexa chea de tortilla, e sobre todo, sabe como presumir diso diante das amigas: viches? viches que lista fun que conseguín quedar coa bandexa?

(Pido perdón se alguén se sinte agraviado ao ler isto. Eu son a primeira en botar a cambadela cando de comida se trata. Non é que non me alimenten en casa, é que todos sabemos que a diversión está na competición).