É difícil enfrontarse a un dispositivo coma o Kindle sen sentir unha pouca de desconfianza: non deixa de ser unha máquina máis que representa o intento definitivo por dar cunha solución ao problema da dixitalización no caso dos libros. Coa música e as películas, por moito que nos deleitemos poñendo vinilos ou indo ao cine de verdade, todo foi máis sinxelo. O soporte, parece, era menos importante. Pero no caso dos libros…
A desconfianza é aínda maior se quen se dispón a probar o ereader de Amazon é, como é o caso, filla de libreiro. Crecer entre papel significa valorar o obxecto case tanto coma o contido, lembrar a forma, o peso e o tacto dun libro coa mesma claridade coa que lembramos o que todas esas palabras combinadas nos fixeron sentir. É romanticismo puro, podo admitilo. E sen embargo abro os ollos incrédula cando alguén di que non sabe que facer cos libros, que os vai a tirar ou regalar. Sacrilexio!
Esa é a confesión, o full disclosure, que din os anglo-falantes. Aquí vai a análise.
Se hai unha palabra que sirva para describir a experiencia de ler algo nun Kindle, esa é facilidade. Todo no Kindle é sinxelo: acéndese de forma instantánea, guía ao usuario novo con axilidade polo proceso de unir o dispositivo a unha conta de Amazon, unha conexión wifi e un ordenador, e de súpeto a tenda, co seu inabarcable catálogo de libros de todo tipo, está ante nós. E comprar un ebook é igual de rápido (e perigoso!) que mercar calquera outra cousa na tenda online por excelencia: click. Coa diferencia de que agora non hai que esperar un paquete. O libro chega de forma máxica e instantánea ao noso dispositivo. Desde Amazon chaman ao proceso “suspiro”.
Unha vez que temos o primeiro libro no Kindle, toca facer o máis raro de todo: ler. Ao principio custa un pouco. Non sabemos ben como coller o enxeño (resulta que de súpeto parece máis doado coller un libro por moi aparatoso que sexa), está frío e demasiado suave, non cheira a papel. Pero o certo é que ata para a persoa máis receosa (eu), acostumarse a ler en Kindle é tan sinxelo como foi mercar o primeiro libro nel. A tinta electrónica é efectivamente máxica, e ao non emitir luz a pantalla os ollos non se cansan. Os botóns para pasar páxina e volver atrás funcionan á perfección e están situados no lugar preciso.
Se paramos de ler, o Kindle sabe onde estabamos. Podemos marcar páxinas facendo unha especie de dobrado virtual na parte superior, e podemos subliñar as pasaxes que atopemos máis interesantes. Podemos, e esta é unha das miñas posibilidades favoritas, ver que subliñaron as outras persoas que leron o ebook. Podemos engadir notas e comentarios, e ata compartir en redes sociais. Podemos cambiar o tamaño e o tipo de fonte.
A experiencia é impecable. A batería dura moitas horas (levo lidos libro e medio e aínda non tiven que cargala). A librería está sempre aberta. Nunca perdemos a páxina na que íamos.
Os peros principais son dous. O primeiro, salvable posiblemente co tempo, o do seu catálogo. Perfecto para quen poida e lle guste ler en inglés. Algo máis limitado en castelán. Con tan só 61 títulos en galego. Por suposto, o normal é que Amazon vaia ampliando a súa oferta no futuro e aínda así, comparado con outros ereaders, ten o mellor catálogo e o mellor prezo.
O segundo pero é o evidente: o do romanticismo. A lectura en Kindle é limpa e sinxela, e sen embargo hai algo que falta. Por suposto, aquí entramos no mundo da subxectividade máis explícita. Aquela que valora as edicións dos libros, as paredes sen espazo, o po que acumulan. Obxectivamente é fácil argumentar en contra: o Kindle (e calquera ereader, vaia) leva os textos ao terreo da uniformidade, no que podemos valorar o contido sen ser despistados polo continente. Pero ai, os continentes son ás veces tan necesarios…
Mercar un Kindle supón para alguén coma min unha loita interna, pero non entendades mal. A conclusión non é que o papel sexa mellor (o meu eu ecoloxista protesta ante esta idea), nin un xuramento no que aseguro que nunca gastarei cartos nun destes aparatos. Non. Son quen de verme cun nas mans (o meu eu geek tamén é forte) en relativamente pouco tempo. A conclusión é que acabar cos libros de papel vai ser máis difícil do que foi acabar cos CDs. Atrévome ata a predicir unha coexistencia freada só pola desaparición das selvas e o osíxeno. Son un pouco ludita. Pero tamén merco CDs, non mo teñades en conta.
* Proba feita co Kindle cedido por Amazon España.
Fotos | Disquecool
Yo llevo unos cuantos libros y la experiencia de lectura es estupenda.
Fíjate, no echo de menos el papel mientras leo, pero sí, cuando miro a mi estantería y no veo ese libro que leí el mes pasado y que tanto me gustó. Ahí es donde me fastidia. Seguro que de alguno acabo comprando las dos versiones: una para leer yo, otra para que la tenga mi librería…
Eu son moi fan! En cando chegou a España fíxenme con el e non me arrepinto. Pensei que só o ía usar para ler bestsellers e cousas poco importantes, pero non. Son moi ‘Amazon girl’ (se hai fanboys de apple… por que non?)
E probaches a meter pdf ou calquera outra cousa que non fora mercada en Amazon? Banda deseñada escaneada? Teño ganas de probar un :)
Eu si o fixen (xa confesei que son unha Amazon girl) e o pdf non se axustou moito (claro que era un informe bastante rollo que tampouco estaba moito alá no propio orixinal), pero un .doc que metín lese bastante ben. Tes que mandalo vía mail e aparece tamén no Kindle co método suspiro.
Pero para banda deseñada escaneada non acabo de velo… Pensa que só se ve en gris! Pode ser unha dor ver todas esas cousas en orixe en cor mal pasadas a escala de grises. Ten que haber xa ereaders baratos dos que len a cor que dean mellor resultado.
Referíame a banda deseñada en branco e negro, manga e demáis :)
Gracias! ;)
Só a respeito do ecologismo… o mais ecológico é precisamente ler livros em papel (reciclado ou com certificado fsc). Os aparelhos digitais precissam do coltam, de outros elementos não renováveis e mais têm o problema de o quê fazer quando os deixamos. Aliás do consumo de energia (pouco mas há).