… e saber dunha vez o que era a vida
amar e ser amado.
Lois Pereiro nace en Monforte de Lemos o 16 de febreiro de 1958. Aos quince anos, comeza a escribir. Aos dezasete pon rumbo a Madrid co seu irmán, Xosé Manuel. Alí empeza a estudar Ciencias Políticas e Socioloxía, pero pronto abandona os estudos. Volve a Galicia. Traballa algún tempo na cristalería familiar. E volve a Madrid. E volve a estudar, desta vez na Escola Oficial de Idiomas. Coñece o amor. Crea a revista Loia con Manuel Rivas, Antón Patiño, Menchu Lamas e o seu irmán. Escribe. Traduce películas e series de televisión. Descobre que a tradución de porno é o traballo mellor pagado porque “o xemido é idioma universal”. E le, le a Raymond Carver, a Bukowski, a Bernhard, a Handke, a Joyce, a Panero… Le con furia e escoita Velvet Underground, Tom Waits, Neil Young, Joy Division… E vive. E vén o ano 81 e a triste primavera do vil engano: o do aceite de colza desnaturalizado que o envelena e enferma. E volve a Galicia.
En Galicia, na Coruña, mesmo enfermo, a paixón continúa. Colabora en revistas e participa en antoloxías. Escribe oito capítulos da novela curta inconclusa Náufragos do Paradiso. Participa como letrista no grupo punk galego Radio Océano. Fai viaxes en tren pola vella Europa na procura dos mundos dos autores que amaba: o París de Gertrude Stein, a Irlanda de Yeats e Joyce, o Gales de Dylan Thomas, o Salzburgo de Bernhard, o Berlín do movemento punk… Publica dous poemarios:’Poemas 1981-1991′, no ano 1992, e ‘Poesía última de Amor e Enfermidade’, en 1995. Nese mesmo ano escribe cartas de amor ao seu amor de sempre, Piedad Cabo, que máis tarde se publicarían baixo o título de ‘Conversa ultramariña’ e que compoñen, xunto co resto da obra de Pereiro, unha declaración de “póstuma furia amorosa e literaria”. Declaración vital contra todo destino e contra toda mala sorte, que se pecha, mais que tamén se abre, coa consigna do seu epitafio:
Cuspídeme enriba cando pasedes por diante do lugar onde eu repouse, enviándome unha húmida mensaxe de vida e de furia necesaria.
———–
Luz e sombras de amor resucitado: VII
Vendo eses dous ollos latexantes
cal visión dunha imaxe entresoñada
no seu peito en perfecta simetría
cun interno tremor que me fascina
desexaría entrar nela e refuxiarme
no seu corpo secreto para sempre
protexido da morte
coa súa vida
féndeme o corpo un húmido arrepío
e bícame as vértebras con furia
nun vértigo de dor e de tenrura.
xuño 95
2 comentarios