Un ano máis, xuntamos ás tres artistas do Festival Voces Femeninas para falar de músicas, infancias e como facer cancións. Nesta edición son Anna Ternheim, Torres (Mackenzie Scott) e Lady Lamb The Beekeeper (Aly Spaltro) as seleccionadas. Xa tocaron en Madrid e en Ourense e esta noite tócalles no Teatro García Barbón en Vigo (e contan que foron mellorando, así que este ten que ser o mellor!). E, para que vexades que este festivaliño é xa algo importante, as tres oíran falar del: Anna Ternheim por Hello Saferide (e porque desde Coconut levan uns anos intentando traela), Torres por Sharon Van Etten e Lady Lamb The Beekeeper tamén por Sharon e por Basia Bulat e Little Scream. Agora son elas as protagonistas.
– Como empezastes nisto da música?
Anna Ternheim: Tiven a miña primeira guitarra con dez anos e empecei a escribir cancións de forma inmediata. E ao crecer, mentres estaba no cole e no instituto, tocaba, pero nunca pensei que a música sería o que ía facer. Non son dunha familia musical, non era parte do meu mundo, simplemente o facía. Pero entón tiven a oportunidade de firmar un contrato para un disco que gravara con amigos mentres estudaba arquitectura, e ao escoitalo decateime de que era o que quería facer. E é todo o que fixen desde entón a tempo completo.
Torres: Sempre toquei o piano e as típicas cousas que fas ao crecer e sempre escribín poesía e relatos curtos. Aprendín soa a tocar a guitarra no instituto e a escribir cancións, ou poesía á que poñía música, en realidade. E despois estudei composición, que foi algo interesante, e fixen aí o meu disco.
Lady Lamb The Beekeeper: No instituto eu estaba moi interesada na fotografía e no cine, e tamén no spoken-word, esa foi a miña primeira experiencia actuando. En realidade no instituto facía rap, e actuaba en slams de poesía underground. O plan era ir á universidade en Chicago a estudar cine, pero cando me aceptaron aplaceino. Durante o instituto viaxara varias veces a Guatemala a traballar con nenos nunha zona pobre, e quería volver e estar aí un ano. Pero ese plan caeu no último momento por temas financieiros, así que quedei algo colgada, porque para ir á universidade tiña que esperar un ano. Non quería estar sen facer nada, necesitaba un proxecto, así que usei os últimos 200 dólares que me quedaban e merquei un gravador multipista, aprendín a tocar e foi a miña primeira vez cantando.
– Cando foi iso?
L: Aos 18, hai seis anos. E empecei a gravar, interesábame simplemente crear as distintas capas da gravación nas cancións, coller instrumentos sobre a marcha e cantar. Foi todo á vez: gravar, cantar e aprender a tocar. Despois da miña primeira canción completa, ao poñela no ordenador e escoitala, díxenme “xa está, isto é o que vou facer toda a vida”.
– E cando foi o teu primeiro concerto, podes lembralo?
L: Si, foi como tres ou catro meses despois, estivera gravando en secreto durante meses, non llo contei a ninguén. E foi aterrador, tiña a experiencia de facer o spoken word, para o que xa necesitei moito valor porque nunca me gustou ser o centro de atención (sempre se me votaba no cole como “a nena máis calada”). A primeira vez que toquei foi para unhas dez ou doce persoas, unha noite de neve, só amigos e familia.
T: O meu foi na universidade, nun pequeno café do campus. Tamén aterrador. E moi diferente: acústico, una situación moi violenta, vestín fatal… Agora podo velo con cariño, pero dame tamén bastante vergoña.
AT: Eu debía ter dez ou once anos. Facía concertos raros. Cando tiven a guitarra empecei a ir a clase, pero nunca aprendín música, só quería saber os acordes e escribir cancións. O meu profe de guitarra viu isto e levoume a tocar en sitios: asilos de vellos, concertos para nenos na biblioteca, no colexio… Toquei en lugares moi raros, porque en canto alguén me dicía que tocase, facíao.
– Entón nunca tiveches problemas para tocar en directo…
AT: En realidade sempre pensei que era algo aterrador, e aínda me pasa. Sempre me poño nerviosa, pero tocar en directo ten algo. Chegas a un punto no que escribir cancións non é suficiente, necesitas compartilo, sacalo ao mundo, é como algo natural. Encántame escribir, gústame o proceso interno de crear a música e gravala, pero chega ese momento no que tes que tocar para a xente.
– E como é ese proceso interno de creación, para cada unha de vós? É algo moi persoal…
L: Eu normalmente escribo antes as letras, que veñen a min case sempre no peor momento. Normalmente mentres conduzo ou xusto antes de quedar durmida. Moitas veces se estou conducindo teño que parar o coche e escribilas. Para min é moi difícil escribir música mentres estou de xira, pero gústame moito escribir letras, porque sei que en canto chegue a casa a música simplemente aparecerá.
T: Para min é exactamente igual (e tamén tiven que parar o coche en varias ocasións para escribilas!). Sempre ía cos brazos cheos de tatuaxes de boli para lembrar as letras.
AT: No meu caso non é sempre igual, ás veces todo chega á vez, se estou sentada coa guitarra, toco algo e a música empeza a saír de min. Pero cada vez máis noto que sen letras non tes nada. Podes ter melodías bonitas, pero son as letras as que lle dan ese impulso final. Así que sí, todo empeza coas letras, aínda que para min ten cambiado ao longo do tempo. Agora por exemplo desfruto moito escribindo con outras persoas e é algo distinto, xa non é esa experiencia íntima, é algo máis.
L: Penso igual, é moi inspirador ter a alguén con quen escribir. Teño por exemplo un amigo co que fago música que é un xenio das melodías, pero el non o sabe. Estou con el e de súpeto está a crear algo fermosísimo, pero se non o paro e lle digo que siga a tocar iso, pasa a outra cousa. E é algo moi bonito, esa excitación de crear, continuar sen que importe a hora, esquecer comer…
AT: Exactamente, como unha musa. Encontrar a alguén con quen traballar, alguén que fai algo que dalgunha forma dispara a túa inspiración.
L: Si, é moito máis emocionante que estar sempre soa no teu cuarto. Ter esa colaboración, esa conexión, é tamén moi humano.
AT: E tes que estar moi vulnerable, porque é como un proceso moi raro o de sentarse e facer sons, intentar encontrar as palabras, é como quedar espida. É cando pasan as mellores cousas en calquera ámbito! (risas de Torres) Pero é así, non teño nada que esconder, cando chegas a ese punto con alguén no que podes mostrarte tal e como eres, é o mellor estado mental no que estar. Se estás cohibido, con vergoña, nada sae.
– Ás tres teñenvos definidas como escuras, como vos sentides co mundo das etiquetas? Como levades iso de que a xente defina o que facedes?
L: Á xente encántalle clasificar as cousas, é unha reacción natural. Eu tamén o fago cando intento describirlle un disco a algún amigo. Si que hai algunhas palabras que se utilizaron para describirme a min que me poñen algo nerviosa, palabras como “adorable” ou “riquiña”. O que me chama máis a atención desas é que parecen referirse máis á miña aparencia física, non poden ser sobre a miña música, parecen máis do tipo “oh, é tan baixiña, tan mona”. Pero xa deixei de ler críticas, se cres as boas, moitas veces cres tamén as malas.
AT: Eu creo que nunca falo da música como “escura”… Non sei, moitas veces a xente di que é “dura” porque é triste, pero non creo que o sexa. É moi difícil facer cancións de amor, por exemplo, sen escuridade… iso é unha merda! (risas) Hai cancións que poden ser aparntemente luminosas, pero para ser boas necesitan algo de escuridade. Se non non teñen ningunha emoción.
T: Eu tampouco penso na luz ou escuridade da música, quizais porque a miña inclinación natural é escribir así e escoitar cousas que son máis dese palo “escuro”, nin o penso.
L: Eu penso moito na música que me gusta como “intelixente”, penso en “música intelixente”. Música matemática, cuns arranxos complexos e ben feitos. Como Sufjan Stevens, esa música vén dun lugar no cerebro especial, como Of Montreal. Conecto con ela, pero tamén a escoito e penso “uau”. Cando unha canción vai nunha dirección que non esperabas e o podes sentir no estómago, é emocionante cando algo non segue a progresión que esperabas.
AT: A miña música é moi predecible! E poden gustarme ata as cousas máis cursis, que de súpeto tocan no corazón non sabes como.
L: Si, si, música directa tamén! (risas)
T: E as veces hai cosas que non “entendes” ou que non é o momento axeitado na túa vida para escoitalo, depende moito tamén do lugar e momento no que o escoites… creo que nos estamos a desviar un pouco do tema!
– En realidade non, seguindo por aí, pola música que vos impactou, que momentos lembrades máis? Que escoitabades de nenas ou adolescentes?
AT: Eu tiven bastantes fases: The Cure, unha pequena fase grunge con Pearl Jam aos 13 anos. E Sinnead O’Connor ao principio tamén me marcou moito, tamén agora, aínda que moita xente xa a ten esquecida, creo que ten unha das mellores voces do pop. Aínda agora ás veces poño ‘Nothing Compares To U’, e penso que si, que aínda funciona.
T: Eu escoitaba case de forma exclusiva cousas de musicais de Broadway, cando estaba no instituto a ‘Pantasma da Ópera’ e ‘Wicked’ estaban no seu momento álxido. Non empecei a cantar ata que vin a ‘Pantasma da Ópera’.
L: Con 14 anos volvín a Maine, de onde é a miña familia, e vagaba pola rúa principal da cidade en plan adolescente, odiándoo todo. Fun á tenda de discos e empecei a investigar. Nese momento só escoitaba aos Beatles, e durante dous anos, cando a xente me preguntaba que me gustaba eu dicía: “Oh, non me gusta a música, non me importa”. Pero entón vin na tenda de discos ‘On Avery Island’ de Neutral Milk Hotel, cuns tiovivos na portada. Gustoume o nome e merquei o disco, púxeno e aos 15 segundos empecei a chorar. Creo que foi o momento máis profundo da miña vida, sentinme completa.
– E xa para rematar, como sería o voso cartel ideal dun Festival Voces Femeninas?
T: Direi só dous: Brandy Carlile e Tori Amos.
L: No meu tocarían Joanna Newsom, Angel Olsen e Kate Bush.
T: Oh! É como roubar, pero quero a Kate Bush tamén!
AT: No meu tocarían Sinnead O’Connor e Joni Mitchell.
*Por suposto, tamén as fixemos cubrir as súas disquefichas: a de Anna Terneim, a de Torres, e a de Lady Lamb the Beekeeper.
3 comentarios