Fluzo: “A música folk é un invento dos hipis”

Fluzo é un grupo de rap experimental de inclinacións bravús formado por dous case veteranos da escena musical galega: Hevi e Javi. Ao primeiro, Hevi Vieites, puidémolo atopar en proxectos coma Malandrómeda ou Juanito Brothers. O segundo é Javi Alvárez, músico e produtor de Néboa, Dúo Cobra ou dos vídeos de La Follable.

Xa falaramos de Fluzo con motivo da presentación do Reciclaxe 2011, cando quedaramos abraiadas ante a enerxía desbordante, o hip hop innovador e o toque surrealista da súa actuación. Non puidemos entón resistirnos a poñernos en contacto con eles para facerlles algunhas preguntiñas sobre a súa vida e obra (máis ben o segundo). As respostas deixámosvolas aquí.

Como é “o regreso ao rap do futuro”?

Hevi: É un regreso sexy, e vén ben mantido.

Javi: É sete veces máis forte ca ti, e veloz.

Como definiríades a música de Fluzo?

H: A música de Fluzo é Rap…

J: …é como ir a apañar herba seca nunha Tardis.

Onde atopamos a orixe de Fluzo?

H: Nas sobremesas das grandes pitansas que facemos dende mozos.

Aínda que xa tiñades colaborado en varias ocasións, o voso estilo -incluso de look -é moi diferente; onde atopamos o territorio común?

H: Non o vexo, os dous queremos sudarlle a camiseta nos concertos. Comemos a mesma pitansa e os dous somos
de gin tonic. Incluso no look, chandal ou traxe, van conxuntadas as partes de abaixo coas de arriba.

J: No territorio capilar: os dous levamos bigote e tupé.

 Que proxectos tedes para o futuro?

H: Un single romántico e tocar no estranxeiro.

J: Reunir as bolas máxicas para revivir a Scott La Rock e Jeros e facer un dueto con eles.

 De onde sae a inspiración para facer música con “instrumentos raros”?

J: Antes de ser música para puristas e puretas o rap era unha disciplina innovadora.

As cancións mesturan certa melancolía e certo humor ou ironía. Cal é a porcentaxe de cada ingrediente?

H: Sen humor non hai ironía, a melancolía é defecto do animal. A porcentaxe vai a ollo.

J: A min a palabra melancolía sempre me soou un pouco a lacón. “Melancolía con Grelos”.

As únicas opcións para escoitar a vosa música é ou ben comprar un vinilo ou ben descargar gratuítamente as cancións (na súa páxina web Fluzeando). Por que?

Fluzo: Non teñas medo, se queres pagar a descarga pódesnos invitar ao polbo.

A vosa aposta é orixinal e, en certa parte, arriscada. Como se acolleu o voso traballo?

H: O traballo esténdese máis do que pensabamos, Sevilla foi un bo exemplo.

Como credes que son os vosos fans?

J: As nosas fans son todas filólogas polo menos…

H: … aínda que tamén hai algunha fan que é un fan… Son xente de bo comer e boa festa.

Téndese a asociar o cantar en galego coa música folk. Que pensades sobre isto?

H: A música folk é un invento dos “hipis”. Os gaiteiros non tocaban o buzuki.

Como valorades a escena musical galega actual?

J: Sen dúbida a escena vive momentos doces: Juan Pardo, A Orquesta Panorama, a París de Noia, A Real Banda de
Gaitas de Ourense.… Galicia está chea de novos talentos.

Hai máis grupos facendo algo parecido ao voso?

F: Que ensaien na pulpería e que toquen borrachos? Hainos a esgalla.

Impresiona a enerxía que despregades nos concertos. Cal é a importancia para vós dos concertos?

F: Os concertos comparten o noso top persoal xunto co pemento de Padrón en tempada, o bacallau en todas as súas variantes e o Xhamster.

Que foi o máis sorprendente que vos pasou nun concerto?

J: En Ordes tivemos que socorrer a un tipo que se prendeu lume en plan bonzo. Foi unha situación moi dramática, o rapaz ardía mentres berraba como un tolo PIMPIRIPIM-PIM-PIM

H: Mexarlle na cara a unha fan despois do bolo.

Cal é a vosa canción “favorita” do disco? 

H: Polaroids, por levarme a un tempo romántico no que cagaba un peido e saian Hello Kittys.

J: A miña non sei, pero sei de boa tinta que as nais do país escoitan Mundo Verde e mollan as bragas.

Foto | Luis Diaz Diaz