Hoxe pechamos un círculo. Sigur Rós foron, hai algo máis dun ano, os encargados de estrear este curruncho onde vos recomendamos semanalmente un disco, con aquel ‘Valtari’ que deixou descontentos a varios fans da cara máis alegre de Sigur Rós (se é que a ledicia é un adxectivo que poidamos empregar ao falar dos islandeses), que tivo como expresión máxima o disco dos cus. Tanta introspección non foi demasiado ben dixerida por algúns, aínda que aquí seguimos admirando aquel traballo, e mesmo lle atopamos un oco entre os mellores do pasado ano. Moi pouco tempo tardaron Jónsi e os seus en soltar nova entrega. ‘Kveikur’ (XL Recording, 2013), por ir desmontando intrigas canto antes, volve ao de antes, con matices. Sigur Rós recupera o ruído, as gañas de transcender, pero nesta ocasión moito máis achegado a un son rock, mesmo de marcado cariz electrónico, que ao pop do pasado.
Poñamos como exemplo Brennisteinn, esa peza de sete minutos que abre ‘Kveikur’, comezando como a vella escola islandesa, pero aportando xa dende o comezo unha parede sonora que ata hoxe non escoitaramos na banda. Sigur Rós volven ao post-rock, si, pero ao post-rock de xente como Mogwai, máis que ao dos propios Sigur Rós. Como demostrando que non hai pau que non saiban tocar ben. Tocar de marabilla. E fascinante resulta ese troco de rexistro a metade de tema, de potencia absoluta, estoupa Sigur Rós. Coma nunca. Recuperamos pulso, respiración e cordura con Hrafntinna, máis do estilo de sempre, cos seus elfos e os seus crescendos de intensidade. Moi bonita, pero menos especial que o inicio, cunha melodía máis propia da veciña Björk, e que peca de anódina (salvo unha fantástica sección de ventos final) se a comparamos co resto do disco. Por exemplo, con Isjaki, de novo menos densa e terriblemente gozable. A maxia con moi pouco, con voces ben ligadas e melodía de pop básico.
Ata aí os momentos de lecer luminoso. A partir deste momento ‘Kveikur’ recupera da man da preciosa Yfirbord o camiño da delicadeza e refinamento, continuado por Stormur. E Sigur Rós fanse máis recoñecibles, ou cando menos máis como os lembramos, ca nunca. Transmiten a mensaxe de que, indiferentemente do momento da carreira da banda da que máis fans sexades, ‘Kveiku’ é un disco que por pura necesidade vos vai gustar. É máis, que ides adorar. Eses trazos finos só se interrompen por Kveikur, de novo histérica e contundente, con baterías e guitarras de impacto insospeitado. Como deixándose levar pola corrente do caos, sabendo que nadar río arriba non sirve para outra cousa que esgotar forzas e pelexar contra a natureza. A evolución, disque lle chaman. Esa evolución cara o puro rock, por moito que Rafstraumur abra o álbum das lembranzas pretéritas, e nos empurre a bailar e a gozar. Como dicía o calvo aquel, aínda que só sexa porque a vida ás veces pode ser marabillosa, mesmo visto dentro da decadencia. Dunha labazada Sigur Rós nos leva a esa montaña rusa de sensacións.
Falamos, por aquilo de resumir, dun disco fantástico. Concretamente, doutro disco fantástico. Deses que non admite discusión, deses dos que necesariamente leremos moitas veces o de “que gustou a público e crítica”. Mesmo cos problemas que atravesa a estrutura interna da banda, que tivo que modificarse para a xira que os trouxo a Porto non hai moito (concerto memorable, por certo), e que se ben se mantivo para a gravación deste traballo, segue sendo unha incógnita. En todo caso, os portadores de dúbidas, ben sexa por estes desequilibrios internos, ou por un disco previo algo discreto, van ter que recoller as velas e pórse a cuberto, xa que Sigur Rós volveron desatar a tormenta. E desta vez, máis ca nunca. Longa vida.
1 comentario