Festival Sinsal 2016: Eska e os demais (sábado 24)

sinsal2

O sábado espertaba con sol e con esa sensación de que non necesitaríamos poñer esa chaqueta que metéramos no bolso en todo o día. As previsións dicían o mesmo e agradecemos que o noso destino fose pasar o día nunha illa chea de árbores que dan sombra, escoitando e descubrindo música mentres deixabamos que a brisa (a de San Antón era a que máis se notaba e agradecía) nos dese na cara. Puxemos pé na illa a iso da unha menos algo, collemos algo de beber, imprescindible para a supervivencia, e dirixímonos ao Escenario SON Estrella Galicia, onde empezaba todo.

O primeiro turno, quizais o máis duro da xornada por iso de tocar nun escenario onde se o público se quere achegar ten que renunciar á sombra (o sol do mediodía pegaba moi forte), foi para Extraperlo. A banda barcelonesa conseguiu que uns cantos valentes saltasen a ese espazo intermedio entre eles e o público grazas ás súas bases electrónicas e melodías bailables. A presentación do seu último disco ‘Chill Aquí’ quedou así máis que digna dadas as circunstancias. Que saibamos non houbo ningún desmaio nin golpe de calor entre o público, que xa é un gran éxito.

Despois chegou a outra gran sorpresa do festival (para min). Na illa de San Antón preparábase para saír ao escenario Eska, sen dúbida a mellor voz desta edición. Nacida en Zimbabue e criada en Londres, non fai só o que os nosos prexuízos din que vai facer ao vela. Si, hai soul, pero hai moito jazz tamén e moito folk. Ás veces cantando desde o piano, pero case todo o tempo micrófono en man, bailando e incitando ao público a moverse tamén (desde a primeira canción mandounos levantar a todos, que estabamos xa ben sentadiños para desfrutar da súa música tirados no chan), fixo que todos os presentes apuntásemos ben o seu nome. Se gañou o Mercury Prize o ano pasado foi por algo…

eska

O meu plan para Malandrómeda, aos que nunca vira e que así a priori non me atraían nada (hip hop!) era escoitalos de fondo mentres comía, pero que vos dicía do tema dos prexuízos? Son o noso cerebro intentando que non nos interesemos por máis cousas! O ritmo, a loucura, como conseguiron animar ao público que se achegaba ao escenario, e esas bases (e look) noventeiras non terían sido suficiente, pero as letras, ai, as letras! E os seus comentarios entre tema e tema. Non son un grupo que vaia escoitar na miña casa, pero agora sei que se coincidimos noutro festival non fuxirei deles. Diversión galega retranqueira garantizada!

De volta a San Antón, por fin puidemos ver un concerto relaxados e tranquilos na herba, collendo forzas para o resto do día. Quen tocaba era Ryley Walker, un rapaz que parece sacado dunha sitcom de instituto californiana dos 90 (faltáballe o moreno), pero que no canto de arrncarse con ritmos surf, sacou un ramalazo de folk americano con pinceladas jazz, perfecto para escoitar notando a herba nos pés (era o momento de descalzarse) e a brisa na cara. Foi tamén un dos momentos nos que máis odiei á xente que tiña ao lado, pero falaremos diso máis adiante.

ryley

Sons of Kennet empezaron como algo que parecía demasiado avanzado para calquera que estivese na illa (incluída eu, claro), cun saxo e unha tuba jazzísticos que subían e baixaban e aos que non era sinxelo seguir a pista. Todo cambiou cando chegou o ritmo -con dúas baterías era só cuestión de tempo – e a xente puido lanzarse a bailar. Aquí as cousas empezaron a torcerse para min por culpa dunha sinusite que decidiu empezar a facer acto de presencia e que me fastidiou o resto do festival.

Porque despois viña Juana Molina, que por momentos me gustaba e por momentos, cando subía o volume e a estridencia, parecía estar a taladrar o meu cerebro e o meu nariz. Foi sen dúbida un dos concertos dos que máis se falou (eu oín desde declaracións de amor ata comentarios de odio), porque o experimental mesturado co folk pode gustar ou repeler. Ela, iso si, estaba encantada, saudando aos barcos que de súpeto empezaron a pasar por diante, case como se fosen parte do festival. Eu tiven que fuxir a que me dese o aire e o son estivese máis lonxe para poder seguir respirando.

O prato forte, como sempre que o seu nome aparece nun cartel, era Dan Deacon. O seu pop electrónico pode gustar máis ou menos, pero sabes que sempre dará un concerto desos que deixan a todo o mundo entre sorrisos. É o que ten utilizar o poder que dá o escenario, ese poder que tan poucos se atreven a utilizar, para dirixir ao público! Agora facedes un túnel, agora seguides coreografías… O dj monta sempre unha gran clase de aeróbic (desta vez un pouco frustrada, porque ás veces parecía que a xente non entendía as instrucións ou as esquecía rápido) que é xa case ou máis esperada que a súa música.

dandeacon

De Matías Aguayo non podo dicir moito máis que para o a miña dor sinusal non era o máis indicado, e en canto empezou fuxín daquel son como se se tratase de criptonita (e eu fose Superman, claro, a criptonita sendo persona normal non importa moito). Sobrevivín, conseguín drogas (legais!), e non tiven que tirarme á auga, así que polo menos puiden rematar o festival, cando por fin volveu o silencio, sentíndome ben.

sinsal1Valoración final? Positiva, coma sempre. Música escollida con moito agarimo, artistas que notas que están moi felices de estar na illa, un uso respectuoso dos espazos, boa comida… O gran “pero” este ano, e moitos dirán que isto xa vén pasando desde hai un par de edicións, foi o público. É unha afirmación desas snob que hai que coller con moito coidado -é como falar mal dos turistas cando ti estas aí entre eles -, pero por que a xente sente a necesidade de falar cando un concerto non lle gusta? Non hai unha illa enteira para facelo sen molestar? Desde os que estaban detrás de min en Marc Jonson, aos que oín dicir “isto é unha merda, pasaríamolo mellor e ligaríamos máis no Resurrection”, ata as que decidiron que o concerto de Ryley Walker era o mellor momento para animar ás súas fillas -moi tranquilas e atentas á música ata ese momento -a chillar “¡¡¡patata!!!” para unha foto, houbo uns cantos momentos nos que era fácil preguntarse quen enganara a esa xente para vir ao festival (especialmente aos do Resurrection).

Non é culpa de Sinsal, claro -pasa, ademais, en moitos festivais e concertos -. Que van facer? Un test psicolóxico para mercar a entrada? Obrigarnos a encher un cuestionario no que teñamos que dicir que non imos molestar durante os concertos para poder entrar na illa, tipo o “non vou atentar contra o presidente” que fas se vas a Estados Unidos? Poñer drons espía que detecten á xente que fala e mandalos á festa de Cesantes? (Aí quedan as suxerencias).

Claro que igual é o prezo que hai que pagar por descubrir a xente como Eska ou We Are Match, por pasar un par de días nun microparaíso de sol e música. Estando aí é moito máis fácil respirar fondo, suprimir as ganas de tirar a alguén á ría, e poñerse nun sitio con xente máis respectuosa. O Festival Sinsal é un pouco como a vida, se todo fose perfecto, non saberíamos aprecialo.

Fotos | Disquecool

Shares

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *