Vodafone Mexefest 2015: a consagración de Benjamin Clementine

villagers2

Decidín ir ao Mexefest en Lisboa este ano hai meses, cando anunciaron os seus dous primeiros artistas confirmados: Villagers e Benjamin Clementine. Aos primeiros (a Conor O’Brien, en realidade, que é o seu centro) sígoos desde hai anos con momentos obsesivos nos que escoitei Memoir sen parar durante varios días. A Benjamin Clementine descubrírao pouco antes de que se anunciase que tocaría no festival, nunha lista desas dos “mellores discos da primeira metade de 2015”. A combinación era perfecta e o resto dos artistas dábanme un pouco igual.

Foron pouco a pouco confirmando a máis xente e formando un cartel que me deixou bastante indignada. Vale que Benjamin Clementine é moi bo e ten un dos discos do ano, pero de verdade merecía ser cabeza de cartel? (que si, que vén de gañar o Mercury Prize, pero iso aínda non o sabían cando deseñaron o cartel). O que me molestaba, claro, era que Villagers aparecesen no terceiro bloco de nomes, xa en pequeno, como se non fosen algo perfecto. A piques estiven de non ir por outras razóns, pero entón pensei en que nunca vira a Villagers e que eses 50 minutos ben valían a escapada a Lisboa. E que habería que ver a Benjamin tamén.

Tocaban os dous o primeiro día, o venres 26 de novembro. Nada máis chegar ao Coliseu dos Recreios, onde se collían as pulseiras e tiñan lugar algúns concertos (os máis grandes), produciuse o encontro. Mentres eu entraba, Benjamin Clementine pasou ao meu carón. Rápido, alto, como flotando. Unha especie de presencia estraña e case anxelical que me obrigou a volver a cabeza, a seguilo cos ollos ata que desapareceu por outra rúa. Aí empezou o meu auto-convencimento de que Clementine está chamado a ser alguén grande.

Ese primeiro día, en realidade, só os vin a eles. Quería ver antes a Anna B. Savage, a artista británica que ten só un EP (pero que EP!) e que tocaba nunha igrexa, pero só puiden estar na primeira canción. O plantexamento do festival, concertos en espazos “distintos”, todos arredor da Avenida da Liberdade, é bonito, pero pouco práctico. Se quería ver a Villagers no Cinema Sao Antonio, tería que renunciar a Savage. A canción que vin desde a porta da igrexa (estaba cheísima, só logrei chegar ata alí porque era de prensa) fíxome pensar en Sharon Van Etten e en Angel Olsen e deixoume con ganas de máis. Pero Conor esperaba.

villagers

Supoño que non esperades que diga nada obxectivo de Villagers. Nos míseros 50 minutos que puido tocar repasou o seu último album, ‘Darling Arithmetic’, sen esquecer os dous anteriores. E sen esquecer Memoir, afortunadamente. O grupo eran el, un batería e unha teclista que tamén facía coros (e que toca a arpa, coa que non poden viaxar). Pasei o concerto pensando o perfecta que soaba a súa voz, pero sentindo tamén algo inesperado. Temas como Set the Tigers Free ou 27 Strangers, distintos despois de tantos anos ao que son no disco, gustáronme algo menos que na versión orixinal. Imaxinade o meu pavor. Están Villagers a non emocionarme? Entón chegou Courage, do último album, que nunca fora das miñas preferidas, e toda a emoción chegou de golpe. Quizais tamén porque me decatei de que os ollos de Conor brillaban demasiado, que de verdade había bágoas a piques de abrirse paso polos seus ollos.

De Villagers fun directamente a Benjamin Clementine, porque había que cear algo nalgún momento e ese era o axeitado. Cando cheguei ao Coliseu e vin a todos aqueles ríos de xente dirixíndose cara el, enchendo o recinto por completo, xa non estaba sorprendida. Xa me convencera, antes de velo, de que o tiña todo para chegar a ser unha lenda. Ten a música, claro, especial e fermosa. Ten a presencia: tan alto, tan elegante, sempre descalzo sobre o escenario. E ten a historia: fuxiu da casa en Londres, viviu na rúa, viviu nun hostel en París. Non tivo educación musical e ten influencias estrañas, aprendeu só a tocar o piano (máis ou menos). Pensaba en Nick Drake e como ao aprender só a tocar a guitarra utilizou sempre unha afinación que non é a estándar.

benjamin1

Puntual, Benjamin Clementine saíu ao escenario e comezou a maxia. El cun piano de cola, acompañado dun batería (enfrente e non detrás). Hai algo moi raro na música de Benjamin Clementine. É moi fácil pillarlle as influencias, está claro que escoitou a Nina Simone, a Antony & The Johnsons e quizais tamén algo de chanson francesa, porque soa a todo iso. Pero, á vez, notas que vai por libre, que o que estás a escoitar é raro e orixinal -hai cambios, estruturas, sorpresas. E a súa voz atrapa, a velocidade coa que toca o piano, moitas veces cunha soa man. Sorrí, agradece, e sabe como encandilar a todo un coliseo no que non cabe ninguén máis. Tonterías como cantar “Lisbon, Lisbon, Lisbon” en London. Mirar ao público e que de verdade pareza que está sorprendido do que está a acontecer.

Cola para ver a Peaches.

Cola para ver a Peaches.

O sábado empecei con Ariel Pink, que non logrou encher o Coliseu. Quizais porque era aínda cedo (tocaba sobre as 9), quizais porque o festival leu mal onde estaría o público. Xuntámonos bastantes para ver a Ariel Pink e compañía tocar as súas cancións cheas de psicodelia, pero algo non acabou de saír ben. Despois de ter escoitado toda clase de marabillas sobre os seus directos, entendo que o de Lisboa non foi un dos seus días máis afortunados. A falta de conexión era evidente, acrecentada pola sensación de que o Coliseu estaba cada vez máis baleiro. A xente quería ver a Peaches, que é quen tiña que ter tocado alí.

Pero Peaches, claro, non podía tocar nun lugar normal. Peaches tocaba nunha piscina (sen auga)! Onde estaba a xente que non estaba vendo a Ariel Pink? Claramente, facendo cola para entrar no escenario “Tanque”: unha vez dentro, era imposible moverse (e perigoso, houbo quen caeu na piscina, chea de xente) e moitas persoas que quedaron fóra. Claro que Peaches non podía estar máis contenta nun lugar tan raro. Vin só tres cancións porque estaba moi moi lonxe, o son non era o mellor (como é lóxico), eu non son especialmente fan e ademais no Coliseu Patrick Watson estaba a piques de comezar.

Patrick Watson si logrou encher o Coliseu e non defraudou. O seu é pop dese doce e con maiúsculas, pop do que fai sorrir e pensar que o mundo é fermoso. Cun escenario iluminado cunha especie de bombillas xigantes que se acendían e apagaban de forma suave ao ritmo da música, Watson alternaba piano e guitarra e ía pouco a pouco enchendo o Coliseu dunha maxia distinta á de Benjamin Clementine (un pouco inferior, para que negalo, pero só porque Clementine toca a música dos anxos). E nun festival no que nos espazos son tan importantes, agradeceuse que souberan xogar con el: nun momento desapareceron do escenario e de súpeto estaban enfrente, detrás de todos nós, no palco principal do teatro, desde onde se fixo oír grazas a un megáfono.

Patrick Watson no palco do Coliseu.

Patrick Watson no palco do Coliseu.

Había máis, moito máis, pero nós decidimos ir a modiño e con atención. E despois de Patrick Watson, en realidade, non queríamos romper esa sensación de felicidade máxica e de ser todo un co mundo.

Fotos | Disquecool

Shares

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *