Paredes de Coura 2014: mércores 20 e xoves 21

vdfpdc2014_copyright_hugo-lima-016

Empecemos coa confesión, por se nalgún momento notades nas miñas palabras a exaltación de alguén que vén de coñecer algo novo. Son de Borreiros (Gondomar), teño 30 anos e dalgunha forma conseguira vivir todo este tempo sen ir a Paredes de Coura. Con todo o meu mundo! Eu, que ía ao FIB cando molaba, que pisei moito festival en Galicia e na península e ata fóra (ata en Budapest!), nunca estivera no máis próximo, no máis de aquí, nese pequeno paraíso verde fluvial. Agora, claro, pregúntome por que. Pero como isto non é algo sobre o festival en xeral (porque entendo que todos vós levades moitos anos indo e xa sabedes de que falo), senón máis ben unha crónica, pasemos ao que importa. Á música.

O festival empezaba xa o mércores, con Cage The Elephant, Public Service Broadcasting, Capicua e Janelle Monáe. Nós chegamos só ao prato forte, despois de percorrer a zona de campismo na busca dun lugar baleiro (estaba xa cheo o mércores!) e montar a tenda a escuras. Xa sabedes, cousas de festival. A Janelle Monáe vímola de lonxe e sentadas, posiblemente un pequeno pecado que haberá que solucionar nalgunha outra ocasión. Aínda así, era posible vivir o espectáculo. A androide saíu en camilla con camisa de forza, saltou fóra, e empezou a bailar e cantar. Nun show moi preparado, no que todo estaba estudado (desde a estética en branco e negro de todos os músicos -ela incluída -ata as coreografías de cada unha das cancións -tanto dela, como das coristas, como dos músicos -), dalgunha forma o conxunto conseguiu dar sensación de frescura. É fácil cando todo o que tocas é terriblemente bailable, cando o fai que o teu corpo empece a moverse sen parar. Caeron todos os hits e caeu I feel good de James Brown, que sempre é de agradecer.

janelle

O seguinte día, o xoves, chegamos cedo xa coas forzas renovadas tras un intenso día de sestas no río, xusto cando Oso Leone estaban a empezar. Había que achegarse porque o son se solapaba co dos moito máis ruidosos Fast Eddie Nelson, que aínda non remataran no Palco Vodafone.FM, pero cando conseguías abstraerte do que chegaba do outro lado (ou cando rematou) todo era case máxico. Os ambientes, a fermosa voz do vocalista, as árbores de fondo. Aquí foi cando fun agredida por unha avespa (si, xa me pasou en San Simón, eu non volvo a un festival en lugares naturais) e tiven que deixar a Oso Leone por unha visita á enfermería.

seasickAs cousas enderezáronse rápidamente con Panama, dos que nunca oíra nada e que me deixaron marabillada e co bo humor recuperado tras a súa impecable sesión de pop electrónico e boas vibracións. Xa sabedes, son australianos e levan o espírito soleado sempre con eles. Un trío que logrou encher a carpa e facer que todo o público se botase a bailar xa ás sete da tarde.

Despois tocáballe o turno ao máis veterán do festival: Seasick Steve chegaba coa súa barba blanca, a súa pinta de moteiro/granxeiro, e todos eses anos de experiencia para deixar claro que moitas veces o máis sinxelo e clásico é o mellor. Tras gañarse ao público cos infalibles “nunca toquei nun lugar tan bonito” e “nunca vin a mulleres tan fermosas como aquí”, arrancouse ao blues e ao country. Cambiou de guitarra a banjo a unha cousa rara que nos explicou que fabricou cunha llanta que lle regalou Jack White, unha espátula da barbacoa, unha lata de cervexa e decoración de Nadal; e ata fixo que unha rapaza subise ao escenario porque as cancións de amor hai que cantarllas a só unha persoa.

A Thurston Moore non lle fixen moito caso, porque, en fin, os meus oídos son delicados co ruído, e ademais teño un trauma adolescente con Sonic Youth, así que me dá un pouco igual. E quería coller forzas para Mac Demarco, ao que ao tonto escoitei un montón este ano e tiña moitas ganas de ver. Non decepcionou: saíu coa súa pinta de surfeiro dunha serie dos 90 (gorra para atrás, despeiteado/sucio natural, sorriso permanente de tolo/fumado, camiseta de Elton John varias tallas máis grande, pantalóns por enriba dos nocellos) e empezou o espectáculo. O seu pop é especial, de psicodelia fácil e luminosa, a súa voz vai do baixo ao falsete con facilidade, e el é un entertainer nato. Acabou co escenario cheo de adolescentes bailando e lanzándose el mesmo ao público para navegar un pouco de man en man. Mención especial para o seu guitarrista/teclista que era novo na banda e contou que era monxe (e despois fixo uns movementos ao teclado que nos fixeron preguntarnos cal era a súa relixión exactamente).

Mac DeMarco

Thee Oh Sees foron o momento escollido para cear, máis que nada porque eu xa os vira nalgunha outra ocasión e porque había que parar nalgún momento. En serio, o cartel deste ano, ao que moitos acusaron de ser pouco espectacular, era tan bo que a pregunta de “e cando demo ceamos?” apareceu todas as noites. Despois chegaban os pratos fortes da noite, todos chegados desde Escocia.

franzO de CHVRCHES posiblemente fose un dos concertos máis decepcionantes. A acusación? Falta de espontaneidade. Todo moi estudiado e plano, todo demasiado perfecto. Son os misterios da música: tes as cancións (porque as teñen), o talento, a destreza… pero falta ese algo, ese aquel, ese extra que permite a conexión. Quizais por ser un escenario demasiado grande para eles (fontes que os viron en espazos pequenos aseguran que fora moito mellor), quizais porque sinxelamente non foi a súa música. A planificación que en Janelle non importou, fíxolle moito dano a CHVRCHES.

Por último -para min, a noite continou pero eu xa estaba na tenda -, chegaban os cabezas de cartel da noite: Franz Ferdinand apareceron ante un público multitudinario (ese día esgotaran entradas e a esa hora non había nada máis) con ganas de moverse e bailar. Vaia por diante que eu nunca fun moi fan destes escoceses, pero tiña moitas ganas de velos porque a outra vez que os vira sorprendéranme moito e para ben. Pero xa no momento de saír notei algo raro. De súpeto era como se xa non fose o seu momento, como se xa non tivese sentido tocar esas cancións, como se, ai, como se tivesen envellecido mal. Os hits están aí e o público volveuse tolo desde o minuto 1 (chegando a momentos seica perigosos en Take me out), pero faltou un puntiño extra. (Non me atrevo a falar de falta de evolución porque eu son fan fatale de Ocean Colour Scene e sei que non teño dereito).

Ese foi o comezo do festival. A continuación, mañá.

Shares

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *