En música, ocorre a miúdo que algo que agardabas atopar, finalmente non aparece, e levas unha sorpresa. Hai xente especialista niso, como Yann Tiersen. O francés é un versado en escoller la solución menos esperable cando chegas ó final dun capítulo deses libros de Escolle a túa propia aventura. Cando todos estamos seguros de que a opción correcta é escoller a porta dereita, vai o tipo e marcha pola esquerda. Porque o doado nunca foi do agrado de Yann Tiersen, e ‘∞ (Infinity)’ (Mute Records, 2014), obviamente, non é unha excepción. Cando A Midsummer Evening, o primeiro adianto de ‘∞ (Infinity)’, chegou ás nosas vidas, agardabamos un disco de corte pop. Un achegamento de Yann Tiersen á escoita doada e sen demasiado esforzo do seu novo traballo. Un álbum para pasar un rato agradábel, doce e ameno, afastado de ese camiño arduo da querenza polo post-rock que tantos fans deixou polo camiño. E non, ‘∞ (Infinity)’ non é, nin de lonxe, un disco plano e sinxelo.
Como digo, A Midsummer Evening tirou do truco do almendruco. Foi un adianto que, ó final, non adiantou nada. Ou quizais foi a trampa que nos indicaba que a porta da dereita era a decisión máis acertada, cando a emoción real estaba detrás da da esquerda. Unha vez conseguimos que ‘∞ (Infinity)’ ó completo chegue ás nosas mans, dende eses cantos de serea da costa bretoa, do frío e o vento que reflexa a portada e a estética do disco que xa se amosa dende a intro inicial, Infinity, e que segue coa chuvia de fondo coa que dá comezo Slippery Stones, a idea abandona a nosa mente. A tomar vento o pop. Voces entre os renxeantes amaños de plásticos e metais, entre sons densos, de atmosfera cargada e nada acolledora que, porén, están protagonizados por eses xoguetes cos que Yann Tiersen empezara a súa carreira. Volta ás orixes por un lugar nada similar a elas. Seguramente ese sexa o espírito constante dun dos xefes da tribo do folk rock, na súa aposta máis ambient. Agora, aínda que chegue o single como terceiro corte, xa non cremos as túas mentiras.
E, aínda que se nos despistamos entre golpes de guitarra, desorde, ceo do norte e escurantismo, mesmo épica, poida semellar que o folk se vai esvaecendo, perdendo de vista entre as sinuosas curvas de ‘∞ (Infinity)’, o certo é que a aposta é máis seria que nunca. Aí está a historia e letra popular que se nos narra, a xeito de murmurio, moi preto do oído, en Ar Mahen Bihan, utilizando o bretón como vía de comunicación, e reincidindo en Steinn. Mesma historia, agora en islandés, trocando a sensual voz feminina da primeira, a intensidade sonora, polas frías caricias da segunda, menos galante, máis aséptica. Camiños diametralmente distintos para obter un resultado análogo. Vitoria. Entre medias, dous temas fantásticos. A enorme luminosidade de Lights, valga a redundancia. Título que nin pintado para un dos cortes máis ambiciosos e grandilocuentes de “∞ (Infinity)”, unha preciosidade que ergue o espírito de calquera amago depresivo, e que se sostén nos belísimos alicerces de Grønjørd, nun traballo que atravesa neses minutos os seus mellores momentos, de longo.
Hai que renderse entón de xeito absoluto a ‘∞ (Infinity)’? Non. No disco hai momentos que tampouco rematan de aportar gran cousa, como é o caso de In Our Minds, que seguramente non botariamos de menos se desaparecese dos 50 minutos do total de ‘∞ (Infinity)’. O que en realidade pasa é que, nun momento delicado, ése que te prepara para o final e ben pode arruinar as boas sensacións que Yann Tiersen viña traballando, cando todo pode virse abaixo, xorde un final apoteósico. The Crossing resulta sandadora. Tanto na súa primeira metade, cun fantástico coro de voces enchendo toda a túa habitación, como nese momento no que o violín de Tiersen fica apenas só. A lembranza do motivo polo que moitos nos namoramos do bretón. Por ese final, polo que lle prometemos fidelidade, amor en saúde e enfermidade, a el e ó omnipresente Aidan Moffat, entoando e vestindo os crescendos de Meteorites, nun último corte, de novo, de notabilísima factura. Un disco para degustar a pequenos bocados, gozando do escandalosamente belo que pode ser todo.
