O disco da semana: Upside Down Mountain, de Conor Oberst

coverHai un momento no que toda vida vai trocando. Marchas da casa dos pais para vivir nun piso compartido, ou casas coa persoa coa que queres pasar o resto da túa vida, nace o teu primeiro fillo… todo ten a súa repercusión. Pero o momento no que en realidade algo troca dentro de ti é cando miras atrás e, dos teus derradeiros vinte domingos, o 75% optaches polo plan de pelis, manta e sofá, cando ti eras máis de xestionar a resaca na cama, encomendándote ó ibuprofeno e desexando que as horas fosen borrando ese malestar interno. Madurar de verdade é iso, sentirte fresco un domingo. Claro que iso pode facer que mires atrás con morriña de cando en cando, con sabor agridoce. Como Conor Oberst en ‘Upside Down Mountain’ (Nonesuch, 2014). Domingos de sofá, libro e discos de Conor Oberst, que levaba cinco anos sen sacar traballo en solitario, metido en mil proxectos. O bo nivel ó que Oberst nos ten acostumados non é unha excepción en ‘Upside Down Mountain’. Un disco que comeza con varias cancións agradables pero non especialmente substanciosas. Time Forgot abre o disco de xeito notable, pero Zigzagging Toward the Light non é gran cousa, mesmo cae nuns coros pouco afortunados. Solucionado cun single resultón, con toque tropical, efectivo. Hundred of Ways retoma o rumbo, pero nada realmente noticioso.

Pero sempre chega a madurez. Neste caso, creo que a inflexión de ‘Upside Down Mountain” chega da man dese pedal steel e do country de Lonely at the Top. Preciosa, tranquila, sen artificios, pero o primeiro paso máis que serio do disco para facerse valer. A partir de aí, todo vai vento en popa, todo funciona como unha engrenaxe perfectamente engraxada, sen que nada renxa. Dende a rabia contida de Enola Gay a esa marabilla fráxil que é Double Life. Un inicio con dúbidas que se foi evaporando, diseminando nunha memoria inxusta, e que endereza o camiño con man de ferro, coa sabedoría propia dun mozo curtido xa en mil batallas inquedas. Non é que nunca volvan a sentirse uns xeonllos trementes. Por exemplo, Kick empeza tremendamente poderosa, pero logo disólvese con frivolidade, sen ter a forza que prometía, ficando por debaixo das expectativas que semellaban espertar aqueles primeiros guitarrazos. De novo a calma para melloralo todo. De novo Night at Lake Unknown, xogando á escuridade, á canción de berce que semella ser e é, para volver a namorarnos de Conor Oberst.

E entón chega ese final fantástico. Esas catro pezas que, ó rematar, obrigan a admitir que quizais non lle prestaches a atención que merecía. Pode que porque o libro que acompañou a túa tarde de domingo estaba moi interesante. Pero é difícil que algunha preciosidade como You Are Your Mother’s Child non capte a túa atención por completo. Merecementos fai, pero sobre todo cando se dá a man con Governor’s Ball, tema que ben pode ser el mellor de todo ‘Upside Down Mountain’. Un dispendio de potencia, inadvertido ata agora, moitos corpos de vantaxe sobre calquera cosa que escoitarades no disco ata agora. Unha festa que sigue co ímpeto de Desert Island Questionnaire, outro agasallo apetitoso e sobrado de carisma. Tan sobrado que ese sofá se che queda incómodo, cando menos, para deitarte. Vitalidade absoluta, gañas de saltar para celebrar ide vós saber que. Grazas por iso, Conor, grazas por esa concatenación de temazos un tras outro, incluído ese final pausado de Common Knowledge.

Porque quizais sexa iso o máis destacable de ‘Upside Down Mountain’. Un disco que semella feito a contratáboa, deixando os cachos máis saborosos para o final, tras uns aperitivos que tampouco facían adiviñar un banquete especialmente notable. Un Conor Oberst lembrando a Heminway como punto final, formulándose a diferenza que pode haber para moitos entre ser ou non ser valente, cando en realidade es o mesmo para todos. Un traballo que posiciona a Oberst nun lugar no que seguramente xa estaba antes de ‘Upside Down Mountain’. Que o afianza, entón. No dos grandes do rock e o folk americano. Y sobre todo iso, americano. Pode que esa sexa outra das sinais máis propias do disco, ese son netamente americano en moitísimos momentos. Da madurez dun Oberst que semella, por instantes, unha especie de Jeff Tweedy resucitado para a causa. Gran traballo, Conor.

Shares

1 comentario

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *