É irremediable. Notas ese fino fío que percorre as túas costas a xeito de calafrío, case á vez que se resgan, dende moi lonxe, tan lonxe que case resulta imperceptible, as cordas dun violín. Todo comeza a tinguirse dun gris metálico e a túa saliva muda a dor. O calafrío é o primeiro adianto do que logo é o teu corpo, dominado por un tremor resistente a calquera terapia. Encólleste sobre ti mesmo, buscas unha postura fetal que hai un tempo consagrábate á calma, pero esta vez é imposible. O sosego afastouse de ti para sempre. Ou cando menos durante tres cuartos de hora. A importancia, ou se tres cuartos de hora son moito ou pouco tempo que o decida cada un. A consecuencia final de aqueles xemidos das cordas afastadas é que Jóhann Jóhannsson (que xa protagonizara hai tempo o noso disco da semana) penetrou no teu interior, e o seu veleno cedo traerá a ti, irremediablemente, a morte. O gozo de morrer así, sabendo que os que viven sen coñecelo non viven realmente.
E os que vivides sen coñecelo sodes vós. Non é culpa vosa, pero esa vida non a merecedes de verdade. Jóhann Jóhannsson vén de lanzar a banda sonora de ‘McCanick’ (Milan Records, 2014). Non é que se adique exclusivamente a iso, a musicar películas, pero quizais sexa iso polo que máis se lle coñece. Vivir afastado dos calafríos e o veleno, da derrota e a morte, dos laios dos violíns resgados ou a mágoa desa corda de piano que golpea nalgún lugar que nunca adiviñamos a atopar é unha opción. É unha opción válida. Pero a min deixádeme escoller o tormento. As cousas máis fermosas foron executadas dende aí, dende as almas espidas e a observación das mesmas, sen disimulos, sen artificios, sen maquillaxes. Jóhann Jóhannsson quitándonos as roupas que temos baixo as roupas e tocando a súa música directamente sobre as túas vísceras.
Imaxinaredes que non ten moito sentido tentar analizar ‘McCanick’ coa típica disección por cancións. Máis ca nunca, este disco créase como proxecto uniforme, onde semella que a división entre cortes está case trazada ó chou. Onde Jóhann Jóhannsson traballa coas percepcións. E nesa terra de percepcións, a primeira que ves, é a da fraxilidade. Vela, iso si, a vista de paxaro. Sobrevoaredes o terreo sen ousar nunca apoiar un pé sobre el, pois non sodes dignos diso. A fraxilidade como figura dun feble ecosistema que precisa do noso coidado, pero que entre Morning Workout, Quinn ou o piano de Payphone acaba sacando un carácter que nos estremece nesa primeira viaxe por ‘McCanick’. Ese sabor amargo final do que semellaba suave ó deslizarse pola túa lingua e padal. Ese día claro de sol relucente que ve como pouco a pouco o horizonte vai presentando unhas nubes que ameazan tormenta. Unha tormenta que xoga a aparecer e desaparecer, que desafía a nosa estabilidade no aire mentres se suceden agora Chase – Subway, Exit ou a magnífica Hospital.
Tempestade que finalmente comeza a preparar Stakeout para que Car Chase nos azote ó seu antollo, sabendo que é imposible que nese planeta se quede a vivir ninguén que non sexa do agrado do gran Jóhann, que encadea unha serie de fascinantes pezas mentres ‘McCanick’ nos ensina o aspecto do final, cando It’s Not Your Fault e Simon’s Theme sacoden a nosa vontade, de xeito firme e violento. Fana pedazos sen apenas necesidade de establecer un contacto físico real, sinxelamente con que ese sexa o seu desexo. Como cando apertando forte os ollos tentas concentrarte nalgo para poder mover obxectos coa mente. A ‘McCanick’ remover as nosas entrañas sáelle case por inercia. E ao final, McCanick, o último corte, decídese a tocarte, a meter os seus dedos nos vasos que entran e saen do teu corazón. Unha vez introducidos, empurran firmemente cara lados opostos, résgano, destrúeno, deixando un charco de vida eterna ás súas costas. De vida e morte. Longa vida a Jóhann Jóhannsson.
1 comentario