O disco da semana: Benji, de Sun Kil Moon

1623580_10203153652307235_968490673_nPoucos agardarían un rexurdir de Mark Kozelek aos mandos do seu proxecto Sun Kil Moon. ‘Benji’ (Caldo Verde, 2014) supón o seu sexto disco baixo dito nome, e os precedentes inmediatos deixaban adiviñar certa caída no confort e condescendencia. Así, ‘Admiral Fell Promises’ e ‘Among the Leaves’(por moito que entre medias Kozelek tamén lanzase traballos noutros proxectos) non permitían ser especialmente optimistas. Non é que fixese falta falar de resurrección. A cousa non era para tanto, pero Sun Kil Moon semellaba comezar a disolverse, pouco a pouco, como esas pastillas efervescentes de mala calidade, que quizais tarden un bo rato, pero que rematan desaparecendo ante ti. Pero sexa o que fora que lle facía falla a ‘Benji’, teno. Non sei se esa resurrección innecesaria, o santo graal, o puto elixir da eterna xuventude, ou que outra merda. Basicamente, teno todo.

Carissa abre lume co esplendor que marcará o resto do disco. Folk a lume tan lento que nunca te queimará. A temperatura ideal para atoparte no acubillo que levas meses buscando. Como se por fin volveses a casa tras longo tempo fora. A casa de verdade, coa familia, nun ambiente no que un título que podería resultar (que resulta, seguramente) excesivamente doce, I Can’t Live Without my Mother’s Love se convirte nun tema de beleza delicada e porén abusiva. Pero ‘Benji’ comeza a ensuciarse as mans cando chega Truck Driver, unha historia amarga contada como se tralo micrófono estivese o mesmo Townes Van Zandt. E é que se algo non baixou un ápice Mark Kozelek, mesmo nos seus discos menos inspirados, foi a calidade que posúe como letrista. Como contador de historias que se fai acompañar da música como mera escusa, como en Pray for Newtown, sobrecolledora ata a obscenidade.

Isto é o que sempre foi Mark Kozelek, e, en consecuencia, Sun Kil Moon. Un novelista (mesmo máis que poeta), metido a músico. Capaz de contar con ton amable historias tan estremecedoras como as de Jim Wise, sentado cunha infusión, como quen realmente comparte charla tranquila co seu pai e un veciño tras unha comida cuantiosa. E con impulso suficiente aínda para asinar dúas cancións supremas, probablemente as mellores de ‘Benji’. Unha dilatadísima I Watched the Film the Song Remains the Same, canción que apenas muda de acorde durante os máis de dez minutos dos que ten a ben dispor. Unídelle algo que xa se dera a coñecer. Un obituario sobre pentagrama. A historia do asasino en serie Richard Ramirez contada por Mark Kozelez en Richard Ramirez Died Today of Natural Causes. Un relato estremecedor e que se convirte no mellor momento de ‘Benji’, cun final sinxelamente soberbio.

A estas alturas sabes que o disco vai marchar, da man de Micheline, penúltimo corte, máis aló da hora. Aposta que mira o suicidio aos ollos. Disco de folk que dura máis dunha hora. Risco inmenso do que sae absolutamente indemne. Mark Kozelek disfrazándose de actor de dobraxe para escenas de risco, no que cada vez que o director berra “corten” o de Ohio amosa a súa cara, sen un só rabuño. O pano bótao, definitivamente, Ben’s my Friend, composta man a man con Ben Gibbard. Chea de amaños, probablemente o tema máis traballado, o máis complexo de ‘Benji’. E tan fascinante como, en definitiva, tódolos demais. E xa. Remata un disco que te secuestrou, como sen que sequera fose a pararse o mundo ante semellante drama. Sorte temos de que exista o play. De que a vida nos dea esta segunda, terceira, eterna oportunidade. O máis grande que pariu Sun Kil Moon nunca.

Shares

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *