Sinsal San Simón 2013: sol, pop e folk para unha aposta que se consolida

TAB 4
Chegou algo tarde, pero chegou. Por mor daquel ingratísimo accidente, a organización do Sinsal San Simón veuse obrigada xa non a aprazar o festival, senón a trocar máis da metade do cartel con apenas marxe de manobra. Atrás quedaron os Mikal Cronin, Sam Amidon ou Austra que puxeran as nosas glándulas salivares a traballar arreo, e tocada rearmarse en tempo record.

Noutro caso sería unha catástrofe case anticipada. Se falamos de Sinsal, os recursos amosados noutras épocas convidaban ao optimismo, e así foi. Se ben o nivel medio das actuacións deste segundo cartel seguramente foi sensiblemente inferior ao que prometía o primeiro, convén congratularse por ter xente preto que poida ser tan resolutiva, eficaz e, ademais, agasallarnos con artistas habitualmente case descoñecidos por aquí, con propostas case por definición interesantes.

Experiencia 6

Disquecool embarcouse na mañá do domingo en Cesantes, rumbo á Illa de San Simón, e a gozar dunha xornada de sol case excesivo, que causou máis dun rompedeiro de cabeza aos artistas máis expostos (o público buscaba as zonas de sombra con ansia). E nese ambiente de apetencia xeral por gozar do día, abriu a xornada CAXADE, o trío (habitualmente quinteto), liderado polo amaense Alonso Caxade, ao acordeón, acompañado de bombardino e batería. Unha aposta polo indie folk ou folk indie, ou poñédeo na orde que vos pete. Axeitada pista aquela que o nomeaba o Zach Condon galego. Unha banda a ter ben en conta, que nos vindeiros meses publicará o que a todas luces semella un máis que apetecible disco de debut. Máis que rechamantes, Gente pota e Dêmos graças.

Gravenhurst 1A xornada matutina veuse completada por dous proxectos británicos. En primeiro lugar, a intensidade minimalista de Gravenhurst, dos que máis sufriu o calor. Perfecto descoñecido para o que isto escribe, a pesar dos seus xa seis discos no mercado inglés. Tentade trazar unha liña que vaia dende Nick Drake ao shoegaze da versión que fixo dos mesmísimos Hüsker Dü, ou mesmo Galaxie 500. Un concerto modesto pero ben fermoso. A apuntar a beleza de Black Holes in the Sun, que deu paso a un barbudo en calcetíns (sen sandalias, só calcetíns, xuraría que de inverno) que portaba unha mesa de misturas e unha guitarra acústica. Denis Jones, dende Manchester, para manter o notable nivel medio da mañá. Loops inesgotables, voz esgazada e, en definitiva, unha aposta por facerse grande dende a modestia de recursos. Un acerto. Un novo acerto.

Peores foron as sensacións do comezo da tarde. Nun comezo, porque ao pobre Germán Díaz, unha nova aposta polo folk dentro do cartel, caeulle un horario pouco axeitado. Armado con zanfona e piano de barbaria, amosouse amable e interesado por tentar achegar a súa aposta a un público que, en xeral, eramos claros ignorantes dela. Un imaxínase unha noite, un auditorio, e pensa que o que desluciu o concerto puido ser máis o externo que a propia música. Non conectou, como tampouco o fixeron uns anódinos Le Parody, faltos de capacidade de sorpresa cos seus samplers de grandes películas que non tiñan continuación en cancións interesantes.

O trío de propostas que pecharon o festival foron, probablemente, o mellor da xornada. En primeiro lugar, o pop dos franceses Baden Baden. Un quinteto (por fin máis de tres persoas no palco) que aposta por cancións belas, por tecidos de pop agradable, luminoso e sempre apetecible como amosaron con Evidemment ou a bela Anyone. Conquistaron á audiencia, posiblemente, do xeito máis maioritario da xornada, agás por eses vellos coñecidos que pecharon o cartel. Pero antes dese peche de pano chegaron, para pór fin as actuacións no Escenario San Antón, o trío británico Stealing Sheep. Rapazas con teclados, percusións e guitarras que lembraron ás bandas dos comezos do dream pop, como os eternos Cocteau Twins, con tres voces perfectamente reguladas, acompasadas e amigadas. Escoitade atentamente The Garden e White Lies.

german-diaz

E xa? Rematou? Non, tocaba o fin de festa. Tocaba pechar o Escenario San Simón da man da banda máis recoñecible do cartel, que, ademais, tocaban na casa. Claro que iso daba igual. Xa non importa onde toquen Triángulo de Amor Bizarro. Non importa onde amosen os seus temas de cabeceira, onde repartan a baralla, onde vaian arrincando cada un dos pétalos que compoñen ‘Victoria Mística’. A banda afincada en Boiro acadou tan nivel de calidade, de consistencia, de regularidade, que mesmo nun ambiente tan pouco propicio como unha tarde nunha illa (eles piden sala, noite, escuridade, mesmo algo de tenebrosidade) poden dar un concerto fantástico. Chegaron a un punto de madurez onde xa se lles pode tratar como auténticos profesionais do asunto. Veñen, tocan, e sabes que vai ser bo. Igual non tan máxico como algunha outra ocasión na que os temos visto, pero sempre bo, sempre correcto. E iso é case o maior éxito que pode acadar unha banda. Que ninguén os pare (ou que se atreva a tentalo) nese humilde propósito de someter ao mundo á ditadura do seu ruído.

Fotos | Paula Rico

Shares

4 comentarios

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *