Un sophomore (permitídeme a pedantería) resulta ser un dos discos máis agardados do ano. Tanto, que nos medios case acalou a repercusión doutros pesos pesados da música alternativa, como Animal Collective. The XX, o trío londiniense que hai un par de anos debutara co enorme ‘XX’, lanza hoxe a súa particular proba da verdade, ‘Coexist’ (Young Turks, 2012), no que se expoñen ben as críticas encarnizadas, máis que listos para baixar das nubes a un grupo que non parou de medrar dende que ese debut lle valese o Mercury Prize, ou, se non, de erguelos á categoría de mito sen que se nos inmutemos, que a prensa éche moito diso.
Entre as poucas pegas que se lle puxo a ‘XX’ era a súa dificultade para ser interpretado en directo. Mellor dito, a dificultade para non caer nun clima de fantasía. ‘Coexist’ non só non corrixe ese suposto erro, senón que o multiplica. Podedes apuntar un “son The XX”, porque semella que, tras apenas hora e pouco de música de estudo, Jamie, Oliver e Romy Madley xa teñen ese mundo propio. Os adiantos de Angels e Chained, xa radiados e ultracoñecidos na rede, non esconderon cartas. E, neste caso, a política de continuidade semellaba, precisamente, a máis arriscada. Poucas florituras. Unha voz, unha sutil base electrónica e catro acordes. O resto é talento. Os antiheroes do mundo indie. Ese grupo que toca en grandes salas cando a súa produción pide a berros pequenos recintos. Os que triunfan máis por enxeño que por produto.
Se temos de desfollar a margarida, diseccionar o traballo en pequenas pezas, once, concretamente, The XX ofrécenos cancións absolutamente brillantes, e, nalgunha ocasión incluso algunha (mínima), concesión á música con máis perfil de club, como puidera ser a gran Reunion, coas voces máis conxuntadas que case nunca, e un acelerón (dito con toda a precaución do mundo), final que se deixa soltar esas continuas cadeas que se autoimpoñen os londinienses. E Sunset, a continuación, deixa levemente que a inercia a conduza, nun discurso onde todo semella un continuum, como outros tantos discos, onde entre canción e canción pouco importa o troco de título. O que XX quere dicir, dio cunha soa voz, repartida en once frases, que poderían fundirse sen que apenas nos decatásemos.
Missing resume á perfección o lema aquel de “menos é máis”, e un sinxelo troco de rexistro nas voces de Romy e Oliver fai que nos encrespe a pel. Preparándonos xa para unha recta final que transcorre entre ese comezo case a capella de Tides e unha Swept Away que debería ensinarse en conservatorios británicos, amosando o que a música electrónica sabe facer sen grandes lumes de artificio, sen confeti, e con austeridade, desta vez da boa. E digo británicos porque seguramente é o corte que máis lembra á tradición musical das illas, como se non puidera ter sido creada en ningún outro lugar.
