A segunda xornada do Primavera Sound era a máis esperada e temida por moita xente, a marcada en vermello na miña axenda, e a que máis cábalas necesitou para facer posible ver todo o que quería ver. Ao final, como pasa moitas veces, houbo que optar por renunciar a un dos concertos máis esperados: quedei sen The National cando a miña adolescencia decidiu gañar. E nesa decisión final posiblemente axudase moito o feito de que o Escenario Llevant, onde tocaban os de Matt Berninger, estivese case case noutra cidade.
O venres foi o día do delirio adolescente e da saturación de beleza. O día no que me rendín aos meus 15 anos sen opoñer ningunha resistencia. O día no que era difícil deixar de sorrir.
Sufjan Stevens. Foto | Disquecool
– Sufjan Stevens. E é que o venres xa empezou forte. Un golpe de sorte axudoume a conseguir praza no Auditori para ver a Sufjan no que moitos din que foi o mellor concerto de todo o festival. Escoller unha actuación é difícil, pero sen dúbida estivo entre os cinco mellores.
Sufjan saíu ao grande, cun despregue de medios e disfraces e luces que terían eclipsado a música a calquera outro. Pero cando as túas cancións e a túa voz son as de Sufjan, ningún espectáculo pode lograr agachar tanta beleza. Sufjan centrou o concerto no seu último disco, ‘The Age of Adz’, do que el mesmo explicou como había pasado de buscar a inspiración en palabras a buscala en sons. Porque as palabras, ás veces, non dan. Nas últimas cancións o público, ata entón educadamente sentado nas súas butacas, xa non aguantou máis e baixou correndo a bailar preto do escenario. Un dos momentos máis bonitos do festival.
– The Monochrome Set. Si, aquí fomos un pouco para encher ese oco que tiñamos ata chegar aos momentos estresantes. E si, soaban ben e tiñan un look moi curioso, pero despois de Sufjan os meus oídos buscaban silencio para asimilar o que acababan de escoitar e prepararse para o que viña.
– Incarnations. O grupo de Bart Davenport, Daniel Collás e Bing Ji Ling tocaba dúas veces, a primeira no MySpace Mint. O que non sabíamos era que esta primeira actuación, a escollida para cadrar a miña axenda, era unha especie de pequeno aperitivo do que se podería ver despois no escenario Jagermeister Vice. E a verdade é que soaban tan ben en directo que daban ganas de rachar a axenda e ir a ver o segundo concerto (o de verdade), pero a pequena Ana adolescente gritaba desde o máis profundo do meu cerebro que nunca mo perdoaría. Así que a axenda seguiu o seu curso.
– Belle and Sebastian. E é que claro, o que tocaba despois era cear e quizais achegarse un rato a The National. Pero achegarse a The National implicaba estar lonxe dun escenario no que a miña segunda obsesión adolescente ía tocar, un escenario que se iría enchendo de fans e facéndome estar lonxe, un escenario que provocaría o meu sufrimento e nerviosismo se non o tiña localizado en todo momento. Así que sacrificamos a The National para outra ocasión na que os poidamos desfrutar con toda a nosa atención. Stuart Murdoch e compañía agardaban por nós.
Stuart Murdoch é maquillado por unha rapaza do público en Lord Anthony. Foto | Disquecool
Esperar algo obxectivo pola miña parte sobre un concerto de Belle and Sebastian é simplemente unha espera sen sentido. Porque si, nos últimos meses estaba moi enfadada con eles, por un disco terrible como ‘Write About Love’ combinado coa actitude e o ego dun Stuart Murdoch cada vez máis divo, pero eu xa sabía que todas as miñas reservas desaparecerían cando saísen ao escenario. E así foi. Tiveron o acerto de incluír só tres temas do último disco, e centrarse en ‘Dear Catastrophe Waitress’ e ‘The Boy With The Arab Strap’, ademais de rescatar marabillas para os fans como Le Pastie de la Bourgeoisie. Stuart bailou de forma hiperactiva coma sempre, baixou ao público a ser maquillado, e o son foi impecable. Felicidade fan.
Jarvis Cocker (Pulp). Foto | Inma Varandela (Primavera Sound)
– Pulp. Sabes que algo importante está a punto de acontecer cando remata un concerto e, aínda que para o seguinte falta algo máis de hora e media, ninguén se move. A espera foi angustiosa e longa, e o nerviosismo foi in crescendo cando a 20 minutos da hora sinalada comezaron unhas proxeccións con mensaxes en inglés e catalán para prepararnos para o concerto (“Do you remember the first time?”, preguntaban). Por fin puidemos ver como detrás da tela negra que ocultaba o escenario aparecían unhas siluetas, a música empezaba cos acordes de Do You Remember The First Time? e as enormes letras PULP acendíanse. A partir de aí, todo foi loucura e felicidade.
Aínda que a situación nas primeiras filas era case insoportable (houbo que retroceder para poder deixar de concentrarnos na supervivencia e centrar toda a nosa atención en Jarvis), o concerto foi máxico e irrepetible. Un concerto centrado en ‘Different Class’ (soaron Pencil Skirt, Disco 2000, Common People, I Spy, F.E.E.L.I.N.G C.A.L.L.E.D L.O.V.E, Sorted out for E’s & Wizz, Bar Italia, Underwear e Something Changed), cun Jarvis Cocker na mellor forma (alguén cría que os seus 48 farían que deixase de moverse como se move?) e claramente feliz e comunicativo.
E por se só a actuación e a sensación de estar a vivir un momento histórico (lembremos que era o (case) primeiro concerto de Pulp en nove anos, e o (case) primeiro da formación con Russell Senior en 15 anos, non fosen suficientes, houbo ademais detalles deses que fan todo aínda máis inesquecible: desde a dedicatoria de Common People aos Indignados, moi agradecida polo público e que fixo que a letra da canción cobrase un novo significado, ata a proposición de matrimonio en medio de I Spy (aínda que o feito de que a noiva non deixase de abrazar a Jarvis en vez de ao seu futuro marido fíxonos dubidar de con quen quería casar ela). E unha confesión final de Jarvis, agradecendo á feliz masa a súa acollida e admitindo que estaban bastante nerviosos antes de empezar.
Nerviosos estábamos todos. E cando rematou Pulp, as caras eran de cansazo e felicidade. E o comentario entre os galegos alí presentes era sempre o mesmo: “en agosto imos a Paredes de Coura”. Nós xa temos entradas!
Crónica do xoves 26 (a desorganización)
Crónica do sábado 28 (delicadeza folk)
Foto portada | Inma Varandela (Primavera Sound)
3 comentarios