Festival do Norte 2011: crónica do desencanto

Neste tipo de críticas de festivais (de concertos, de libros, de discos…) habería que incluír sempre unha nota previa explicando unha serie de variables que axuden a entender ben desde onde escribe quen escribe e como de en serio debe tomarse o lector as cousas que le. Saber se o xornalista é fan ou detractor, se estaba cansado, e toda esa serie de factores externos que moitas veces tornan as críticas en algo que pouco ten que ver co contido real do criticado.

Así que farei antes de empezar esta pequena crónica un exercicio de, como din os ingleses, full disclosure, e admitir que o cartel deste ano non me atraía especialmente e que o meu estado físico o venres (o único día que puidemos ir) era bastante desastroso. Vaia iso por diante.

Por onde empezar? As previsións meteorolóxicas auguraban unha fin de semana de choiva, unhas previsións que provocaron dúas cousas: por unha banda, que a previsora organización decidise situar ambos escenarios baixo carpas; e por outra (e malia a nosa entusiasta defensa da choiva para ser como Glastonbury), que moita xente decidise quedar na casa. O resultado foi un venres no que chegar á primeira fila no medio dun concerto era tarefa sinxela (especialmente nalgúns concertos coma o de Chapel Club, no que a primeira fila tiña tan só catro fans fieis no centro aos que Lewis Bowman, cantante da banda, agradeceu o seu apoio cun “sei quen sodes e non o esquecerei” que deixou bastante claro cal foi o interese do resto do público durante o concerto), ao igual que era posible bailar sen chocar con ninguén.

Non chegamos a tempo para ver aos grupos que tocaban no Escenario Novacaixagalicia (unha mágoa, porque Nadadora e McEnroe apetecíannos moito e escoitamos por aí que o fixeron moi ben), e comezamos a nosa noite con Ellos.

Ellos

Os concertos de Ellos son sempre bonitos porque sempre hai fans no público. E si, dirás que iso pasa con calquera banda (porque quen máis quen menos, todo o mundo ten fans), pero o caso de Ellos é un pouco como o de Los Planetas. As súas cancións transportan aos seus fans a momentos alegres hai bastantes anos, cando todos éramos máis novos e, parécenos crer, máis felices. Mirar cara o escenario estaba ben, si, pero moitas veces o máis interesante era ver os grupos de fans bailando cos seus sorrisos enormes e ollos pechados. Había feeling.

Chapel Club

Tocoulle despois a Chapel Club que, como xa adiantamos, non levantaron moitas paixóns. Claro, non son demasiado coñecidos e moita xente aproveitou para ir cear durante o seu concerto. A nosa conclusión final foi que soaban un pouco coma The Smiths, comparación na que sempre se sae perdendo.

Delafé y Las Flores Azules

O (noso) final da noite chegou con Delafé y Las Flores Azules, os reis das boas vibracións e hai cousa dun ano aínda garantía de éxito en calquera festival, que parece que pouco a pouco van perdendo o seu tirón. Ao rematar Chapel Club a miña mente empezou a temer as avalanchas que vira anos anteriores cando remataba un grupo e o seguinte ía ser Delafé: o escenario parecía un imán que atraía a toda a xente que antes andaba a outras cousas cara el. Este ano o imán empezou a perder forza.

E si, claro que había máis xente e máis animada que no resto dos concertos, pero algo empeza a cansar de Delafé y Las Flores Azules. Eses sorrisos eternos, os gritos de Helena Miqué e as arengas de Oscar D’aniello (do que malia todo séguenos a encantar como se move), esa hiperactividade do ‘somos guais e somos felices’, e toda esa alegría que, de tan repetida, empeza a semellar algo falsa.

Os nosos corpos non aguantaron máis e tivemos que retirarnos nese punto, non sen antes botar unha ollada á carpa cos stands de roupa e comida e un karaoke que sen dúbida deu a máis de un os mellores momentos da noite.

O sábado, din, foi mellor. Estaban Pony Bravo, claro. E xa sabedes que nós somos bastante fans.

Fotos | Disquecool

Shares

3 comentarios

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *