Emaús, o libro “raro” de Alessandro Baricco

Houbo un momento no que Alessandro Baricco estaba de moda. Fai uns ¿12? anos, todo o mundo estaba a ler ‘Seda’, a comentar ‘Océano Mar’ e a recomendar ‘Terras de cristal’. Eu entre eles.  Gustábanos a súa prosa etérea, a creación de novos mundos entre exóticos e próximos e a constatación de que as súas novelas eran bonitas, desas que che deixan cun sorriso nos beizos, un ‘Amélie’ da literatura.

Cando comecei a ler ‘Emaús’, a súa última novela, deume a sensación de que se trataba de algo completamente diferente, máis complexo, psicolóxico. Despois decateime de que non o era tanto, no senso de que, ao final, tamén atopamos ese característico xeito seu de fiar fino, a través da verosimilitude, o mundo que coñecemos co mundo que imaxina. Só que nesta ocasión convértese en algo parecido a unha parábola: edúcanos sobre os soños de xuventude.

A historia é clásica. Adolescentes de clase media inxenuos e sen maldade espertan ás realidades da vida da man dunha muller atractiva,  misteriosa e un pouco fresca. Só que, para estes adolescentes, o catolicismo é o centro que ordena o mundo, e a culpa, o pecado, a redención e a fe forman parte da súa natureza.  O propio título fai referencia a un pasaxe da Biblia, no que os apóstolos non son quen de recoñecer a Xesús a pesares de telo diante. O que non recoñecen os nosos adolescentes é a vida real, e cando o fan, fano a través do trauma, en gran medida debido á súa grande relixiosidade (Baricco anda dicindo que non trata de posicionarse en contra ou a favor das relixións, pero queda moi claro: as relixións son malas).

Coñecemos a historia a través dun deles, o narrador, e o que sae mellor parado de toda esta aprendizaxe. Aínda que seguimos con el as súas explicacións, non exentas de ironía, hai algo que non cadra. Hai algo que nos choca. A linguaxe é plenamente adolescente, pero  non se pode ser tan consciente da propia maduración. Non é crible.

Nin falla que fai. O libro é unha alegoría, unha imaxe certeira do conflito que xorde entre unha fe sen fisuras (da igual en que) e o poliédrico mundo real. Ese conflito non é bonito, non che deixa cun sorriso nos beizos, pero é moi revelador. Sen dúbida é un paso adiante para Baricco.

‘Emaús’ está editado en galego por Galaxia, en en castelán por Anagrama.

Shares

    2 comentarios

    • R di:

      nunca lin nada de baricco, debo confesar… porque me daba un pouco de noxo cando era tan cool que estaba en todas as esquinas- Debería???

    • Cris di:

      Mmm… non che vai cambiar a vida, pero Oceáno Mar a min encantoume ( a ti quizais te poña un pouco nerviosa) e este gustoume case máis.

      Pero proba primeiro con Seda, que é o seu libro paradigmático.

    Deixa unha resposta

    O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *